Vandaag is de enige dag dat we in Puerto Natales verblijven en die besteden we door op excursie te gaan naar Torres del Paine. De spectacualaire uitzichten in dit nationale park zijn de enige reden waarom we überhaupt deze kant op zijn gegaan. De uitzichten van Torres del Paine zijn samen met de uitzichten van Mount Fitzroy en Perito Moreno het meest bekend van Patagonië. We worden opgehaald door een kleine bus en gaan op weg. Onze gids heet Luka en vertelt met zijn diepe Barry White stem volop over de omgeving.

Guanaco
Op weg naar het park komen we een kleine kudde dieren tegen waarvan ik al hoopte dat we ze in het wild zouden zien: de guanaco, oftewel het broertje van de lama en de alpaca. De bus stopt zodat we uit kunnen stappen om foto's te maken. De dieren zijn vrij schuchter en je kunt dus niet heel dichtbij komen, maar dat is maar beter ook want ze spugen in je gezicht als je te dichtbij komt. De reden waarom dieren zoals dit nog in het wild kunnen leven in Chili en Argentinië is omdat er in Patagonië geen landbouw wordt gepleegd. De meeste stukken land zijn dus niet gecultiveerd en worden hooguit als graasgebied voor vee gebruikt.

Torres del Paine
Ons busje stopt regelmatig bij verschillende uitkijkpunten om foto's te nemen van het steeds dichter bijkomende Torres del Paine. De bergen zijn zelfs op afstand al indrukwekkend met hele steile rotswanden en besneeuwde toppen, maar hoe dichter bij we komen, hoe mooier en indrukwekkender het landschap wordt. Op een gegeven moment stappen we uit op een plek die alleen maar als majestueus omschreven kan worden. Groene heuvels met meertjes in alle kleuren blauw strekken zich voor ons uit en lopen over in de imposante bergen en rotsformaties van Torres del Paine die steil omhoog de lucht inschieten naar de blauwe hemel bezaaid met witte wolken. Tussen de bergpieken zien we gletsjers en ijsformaties en je kunt heel goed de verschillende kleuren en strata zien van de rotsen. Het is echt prachtig mooi en ik zou hier wel de hele dag kunnen verblijven.

Maar de bus must go on zoals ze zeggen en we stappen allemaal weer in op weg naar het volgende fenomenale uitkijkpunt. We stoppen bij een kraakhelder lichtblauw meer met daarin een eilandje met een hotel erop, het enige hotel in het hele park. Het water is een kleur wat je normaal verwacht in het Caribisch gebied. De wind begint toe te nemen en mijn vader is zo druk bezig met foto's nemen dat hij niet merkt dat zijn petje weg waait van zijn hoofd. Pas als we weer in de bus zitten op weg naar de volgend halte kom hij erachter dat hij iets mist op zijn hoofd. Dus mocht je ooit in Torres del Paine zijn en er komt je een beige baseballcap tegenkomen met de initialen NY op de voorkant tegemoet gewaaid, graag terug sturen naar Frank Arends te New York. Alvast bedankt!

Lago Grey
Voor de lunch stoppen we bij Lago Grey. We eten snel een hapje en wandelen dan door de bossen naar het meer. Het is een mooi stukje natuur waar je bij en mer uit komt met in het midden een landburg waar je overheen kunt lopen. Vanuit de brug heb je mooi uitzicht op Torres del Paine en de kleine ijsbergen die in het meer ronddrijven.

Als we terug komen bij de bus op de afgesproken tijd, blijkt al snel dat we moeten wachten op een jong stelletje wat nog niet terug is. Veertig minuten later komen ze eindelijk uit de bossen gelopen. Ze bieden hun excuses en geven de verklaring "Nature called". Jaja, en daarom heb je nu zeker je t-shirt verkeerd om aan.

De laatste halte van de tour is de Milodon Cave. Tja wat kan ik erover zeggen? Het is een groot gat in de zijkant van een rotswand en simpelweg niet indrukwekkend. Er zijn geen ruïnes, of stalagmieten of -tieten, geen fossielen of niks. Het is een platgelopen gat. Beetje domper als afsluiter als je het mij vraagt.

Het is een lange dag vol indrukwekkende uitzichten geweest en voor mij is dit ook echt Patagonie. Ruw, ongetemd en majestueus.