12 - All aboard the Titanic

Vandaag begint onze vierdaagse cruise vanuit Ushuaia. Ik heb er enorm veel zin in want ik heb nog nooit een cruise gedaan. De route van de cruise zal ons eerst nog meer naar het zuiden brengen naar Kaap Hoorn om vervolgens via de fjorden van Chili naar Puerto Arenas te gaan. De cruise vertrekt echter pas op het einde van de middag, dus we hebben nog de hele dag om de omgeving van Ushuaia te verkennen.

Na wat rondvraag blijkt de beste optie om ook hier een taxichauffeur in te huren die ons naar het nationale park Tierra del Fuego rijdt en ons daar de highlights laat zien. We checken eerst onze bagage in voor de cruise zodat we die niet mee hoeven te slepen en gaan vervolgens op weg.

Tierra del Fuego
Tierra del Fuego is een mooi en rustig park gelegen aan het zuidelijkste puntje van Argentinië. We beginnen bij een kleine baai waar witte rotsformaties de kunstlijn vormen met daarboven bossen bestaande uit knoestige en kronkelige bomen. Er is een klein slootje wat uitmondt in de zee met een houten bruggetje er over heen. Om de een of andere reden doet het hele plaatje een beetje Japans aan.

De volgende halte is een korte wandelroute door de bossen en de heuvels. Er is niemand op de route en je bent echt alleen in de

natuur. Heerlijk om zo even uit te waaien. De route eindigt bij een mooi uitzicht over de baai. Ondertussen vertelt onze taxichauffeur volop over de flora en fauna van het park. Dit heeft hij vaker gedaan, maar ja zijn andere baan is dan ook basisschool leraar, dus hij weet hoe hij informatie leuk en leerzaam kan maken.

Vervolgens gaan we nog naar een mooi meer dat aan beide kanten is ingesloten door beboste bergen. Door de steile hellingen en harde wind vallen er een hoop oude bomen in het meer en spoelen aan op het kiezelstrandje. Mijn stiefpa Peter zou zich hier uren kunnen vermaken met alle vreemde vormen hout die hij kan gebruiken voor zijn kunst. Taxichauffeur toont ons nog de Calafate bes, waarvan de legende zegt dat als je die eet je ooit nog een keer terug zult komen naar Patagonië. Dat verklaart meteen waarom de Argentijnen de bes gebruiken voor ijs, likeur, jam, gebak, shampoo, crèmes en wie wat nog meer. Ze moeten de toeristenindustrie immers draaiende houden.

I'm on a boat, motherfucker!
Dan is de tijd gekomen om terug te gaan naar Ushuaia en aan onze cruise te beginnen. De Stella Australis is niet zo'n drijvende kolos waar je met duizenden mensen op kan, maar eerder een klein drijvend paleisje voor een exclusief gezelschap. Vijf dekken, voor ruim 100 passagiers, drie lounges met bar en een restaurant. Onze cabines zijn luxueus (voor cruise standaarden). Ik heb zelfs een eigen cabine met groot raam en eigen badkamer. Ik begin al snel "I'm on a boat" van The Lonely Island te zingen, dit is echt de shit.

Eerst is er een welkom van de kapitein en crew en leren we de rest van de passagiers een beetje kennen. Er zijn 18 nationaliteiten aan boord en de gemiddelde leeftijd gaat denk ik toch wel richting de 60+. Mijn vader maakt een opmerking dat het jammer is dat de leeftijd zo hoog ligt en vergeet hierbij even dat ie zelf ook 65 is. Maar ja je bent zo oud als dat je je voelt en in dat geval is mijn pa de Benjamin op het schip. Om acht uur is het dan eindelijk zover! We gooien de trossen los en varen weg van de pier. We juichen en zwaaien naar de mensen op de kade. Tien minuten later zijn we weer aangemeerd...

Iceberg, dead ahead!
Het blijkt dat er zo'n harde wind staat dat we bij het wegvaren door de wind terug naar de kade zijn geduwd en het schip is tegen de kade aan geschuurd waardoor er een kras op de boeg is ontstaan. De kapitein verzekerd ons dat de schade slechts oppervlakkig is en dat de enige reden waarom we nog zijn aangemeerd is om te wachten tot de harde wind gaat liggen. De windsnelheid is 40 knopen en we mogen pas weg als hij onder de 20 knopen komt (hihihi, zeevaart termen, net echt!) Ondertussen worden we verzocht om alvast naar het restaurant te gaan want het diner wordt gewoon volgens schema geserveerd. Het eten is superlekker en de bediening heel professioneel en goed getraind. Onze ober Leonardo vertelt ons alle ins en outs van het schip en leert onze voorkeuren snel kennen. De

rest van de cruise hoef ik niet meer om Cola Zero te vragen, want zo snel ik ga zitten heeft Leo al een glaasje klaar staan. Mag ik hem mee naar huis nemen papa? Ah toe nou!

Toch hangt er een ongemakkelijk sfeertje, want het diner is afgelopen en nog liggen we in de haven. Is de harde wind echt de reden waarom we niet vertrekken of is er toch schade die ze verzwijgen? Een andere Nederlandse passagier beklaagt zich bij de bemanning dat hij het allemaal niet vertrouwt en dat hij het vertrouwen in de kapitein heeft verloren. Hij weet hoe schepen werken en volgens hem is dit alsof een vliegtuigpiloot doet alsof er niks aan de hand is terwijl er een vleugel in de hens staat. Dramatic much?

De uren verstrijken en iedereen begint zich toch een beetje ongerust te maken. Wat doet deze vertraging met ons schema? Is het nog in te halen? Wat nou als ze excursies gaan schrappen om de verloren tijd in te halen? Wat nou als de cruise geannuleerd wordt? Om elf uur wordt de laatste aankondiging gedaan dat er inderdaad een excursie geschrapt gaat worden de volgende dag om verloren tijd in te halen, maar dat ze het schema zo aanpassen dat het de minst leuke excursie is (een of andere baai waar je van alles leert over de inheemse bevolking). De excursie naar Kaap Hoorn gaat gewoon door mits weersomstandigheden dit toelaten. Maar ja, dan moeten we toch echt eerst vertrekken...

Gelukkig vertrekken we om middernacht dan echt en zijn we eindelijk onderweg. Tijd om naar bed te gaan, hopelijk rol ik midden in de nacht niet uit bed door het geschommel van de golven.