Vandaag is een van de reisdagen die we tijdens deze trip zullen hebben. Alles ligt hier zo ver uit elkaar en de infrastructuur van Argentinië is nog zo onderontwikkeld dat als je ergens naar toe wilt vliegen binnen het land je bijna altijd een tussenstop in Buenos Aires hebt. Zo ook vandaag moeten we vanuit Iguaçu eerst terug naar Buenos Aires en daar stappen we over om naar Bariloche verder te vliegen. Vroeg opstaan dus.

Bij het inpakken van mijn koffer valt het me op dat deze kamer stiekem toch ook een lek had, maar dan op de badkamer onder de wastafel. Vijf sterren hotels zijn ook niet meer wat ze zijn geweest. Ik heb er geen last van gehad, dus laat ik het er maar bij zitten.

Humberto staat al netjes te wachten op ons en zo begint onze laatste rit samen. Oh wat hebben we toch een hoop beleefd samen. Weet je nog toen hij ons naar die ene plek bracht? En die andere keer toen hij ons naar die andere plek bracht? Good times, good times! Op het vliegveld hebben we een emotioneel afscheid met Humberto, voornamelijk vanwege al het geld wat hij betaald krijgt. Dag Humberto, het ga je goed!

De vluchten naar Bariloche verlopen zonder problemen behalve dan dat we tijdens onze overstap in Buenos Aires lunchen in het Hard Rock Café op het vliegveld en dat is gewoon schandalig slecht. De menukaarten vallen van ellende uit elkaar en er missen zelfs hele pagina's. Alsof dat niet onhandig genoeg is blijkt dat de helft van wat er op de kaart staat niet beschikbaar is. Als we dan toch iets weten te bestellen wat ze wel hebben krijgen we vervolgens een bak koude friet waar wat knoflook schaafsels overheen zit, zou dit de 'artisanal handmade fries with aioli mayonaise' zijn? Pa pikt het niet en stuurt het terug, 30 seconden later krijgen we nu een bak lauwe friet, nou ja daar doen we het dan maar mee. De hoofdgerechten laten vervolgens drie kwartier op zich wachtten ook al was ons 20-25 minuten beloofd. Je zou zeggen dat een restaurant in een vliegveld wel zou snappen dat de meeste mensen haast hebben, maar nee hoor niet in Aeroparque Jorge Newbery. Eerst was het de koffietent en nu dit, dat is twee punten tegen Jorge! Hopelijk komt er niet nog een derde punt bij, want we moeten hier nog een paar keer terug komen!

Bariloche
Bij aankomst op het vliegveld van Bariloche weet mijn vader een wonder te verrichten: hij bevriend iemand zonder deze persoon eerst te ontmoeten. Terwijl we richting de balie lopen om onze huurauto op te halen wordt mijn vader op een afstand al begroet door een jonge, hartelijke kerel: 'Frank! ¿Cómo estás?, How was your flight? So good to meet you! Welcome to Bariloche'. En mijn vader heeft nog geen woord gezegd, hoe krijgt ie het voor elkaar! De naam van onze nieuwe vriend is Franco (toeval!?!) en hij is de baliemedewerker van de autoverhuurder en hij heeft duidelijk zijn huiswerk gedaan. De vriendelijke jongen geeft ons de nodige tips voor Bariloche, waar moet je eten, wat moet je gezien hebben en geeft ons zelfs een upgrade want we zijn immers vrienden.

Bariloche is een totaal andere wereld als Buenos Aires of Iguaçu. We zijn omringd door besneeuwde bergen, meren en dennenbossen en de temperatuur is heel wat lager, wat ik helemaal niet erg vind. De hele regio is gemodelleerd naar de Alpen. Zo zijn de meeste gebouwen in de stijl van chalets of blokhutten, zijn er tientallen bierbrouwerijen en chocolaterieën en zie je overal Zwitserse en Beierse heraldiek. Ook alle namen van hotels en restaurants komen regelrecht uit de Alpen. Ons hotel is bijvoorbeeld de Edelweiss, maar er is ook de Mont Blanc en het Alps Hotel.

Het stadje zelf ligt op een steile helling aan het meer en maakt een gemengde indruk. Tussen alle chalets en hotels in liggen toch ook een hoop vervallen met graffiti bespoten panden en de infrastructuur is slecht onderhouden. De straten en stoepen vallen van ellende uit elkaar. Er zijn veel te weinig parkeerplaatsen en veel straten zijn eenrichtingsverkeer, dus je moet vaak aardig lang zoeken voor een plaatsje of verder uit het centrum gaan staan.

Hotel drama
Bij het inchecken in het hotel komen we voor een nare verrassing te staan. We hadden een ruime familiekamer geboekt (met twee aparte slaapkamers), maar we krijgen een kleine stinkende tweepersoons kamer waar ze een extra bedje bij hebben gezet. Dit is onacceptabel en mijn vader gaat onmiddellijk stampij maken bij de receptie. Het hotel probeert het in eerste instantie af te doen met dat dit precies de kamer is die we hebben gereserveerd, maar na veel praten komt de aap uit de mouw. Er is een probleem met een van de familiekamers en de rest zijn al bezet. Het hotel had gehoopt dat we het niet zouden merken dat we een slaapkamer misten, maar ze gaan het regelen voor ons. We moeten één nacht in de kleine kamer doorbrengen, maar morgen krijgen we of alsnog een familiekamer of een extra kamer voor mij, of ze boeken ons naar een ander hotel die wel ruimte voor ons hebben.

Na deze teleurstelling hebben we wel een traktatie verdient en gaan we uit eten bij Alberto's, een van de restaurants die Franco ons heeft aangeraden. Er staat daar letterlijk maar één ding op de kaart en dat is koe. Je kiest het stuk van de koe (porties van een halve of hele kilo!) dat je wilt eten en daar kun je eventueel nog salade of friet bij bestellen. We kiezen een tweetal stukken koe en als de berg vlees gebracht wordt smikkelen we er op los. Het vlees is heerlijk mals en sappig. Als we die avond voldaan naar bed gaan, zijn we al bijna vergeten dat we de kamer moeten delen...totdat het snurken begint...