De eerste gedachte die door mijn hoofd gaat als ik in Buenos Aires uit het vliegveld stap is "I've made a huge mistake". Het is 9 uur 's ochtends en het is al zo warm dat reclameposters letterlijk van de muur af smelten. Het weerbericht vertelt me dat het kwik tot 38 graden zal stijgen vandaag. Waarom wilde ik ook alweer hier naar toe?

De Heenreis
De vlucht van Amsterdam naar Buenos Aires duurde 14 uur, maar voorliep voorspoedig. Het blijft verbazingwekkend dat ik voor een internationale vlucht slechts 25 min nodig heb om van het treinperron tot aan de gate te komen. Ik kan me de tijden nog herinneren dat je uren lang in de rij moest staan. Tijdens de vlucht zelf had ik heerlijk drie stoelen voor mezelf en kon zelfs een beetje slapen. De enige storende factor was een Argentijnse familie in de rij voor me die het om de een of andere reden nodig vonden om ieder uur een stoelendans te doen met het nodige rumoer, discussie en overdreven handgebaren over wie nu welke stoel krijgt.

Vanaf het vliegveld pak ik een taxi met een chaffeur die me garandeert dat hij bekend is met het Dazzler hotel in Palermo waar ik verblijf. Tijdens de rit hoor ik hem echter herhaaldelijk aan Siri vragen wat de route naar het hotel is. Nou ja, in Siri we trust zullen we maar zeggen. Siri leidt ons snel naar het hotel waar mijn twee reisgenoten mijn vader Frank en stiefpa nr. 2, Roberto, (jezus wat zijn moderne families toch gecompliceerd) al een aantal dagen verblijven. Na Roberto en mijn vader te begroeten, fris ik me snel even op en gaan we meteen Buenos Aires verkennen voordat het te laat is en de hele stad is gesmolten.

La Boca
Roberto en mijn vader hebben tijdens hun verblijf al een aantal bezienswaardigheden bezocht dus ze weten wat de moeite waard is en wat niet. We pakken een taxi en gaan naar La Boca, een leuke wijk waar veel te zien en te doen is voor toeristen. De hele buurt is beschilderd in felle kleuren en er zijn overal kraampjes met souvenirs. Het is allemaal erg toeristisch, maar wel heel leuk. Bijna ieder eettentje heeft live muziek en tangodansers die de toeristen vermaken. Ik verbaas me dat ze het in deze hitte zo goed uithoudden. De inwoners van La Boca zijn erg gelovig en dat zie je doordat op iedere hoek en balkon beelden staan van de Heilige Drie-eenheid: de Paus, Diego Maradonna en Lionel Messi. Je kunt wel zien waar de Argentijnen hun prioriteiten hebben liggen.

Recoleta
Na La Boca gaan we naar Recoleta, een andere bekende wijk van Buenos Aires. We lunchen in Café La Biela, wat een instituut in deze stad schijnt te zijn, alhoewel niemand me echt kan vertellen waarom. Maar wat mij betreft zijn ze vanaf nu wereldberoemd vanwege hun milkshakes, want die waren verdomd lekker daar. Tijdens de lunch wordt mij trouwens heel snel duidelijk dat zonder Roberto deze vakantie heel wat moeizamer zou verlopen, want praktisch niemand spreekt Engels tot nu toe. Niet dat ik gedacht had dat het een veel voorkomende taal zou zijn, maar je mag toch op zijn minst verwachten dat mensen in de horeca en in toerisme zich toch verstaanbaar kunnen maken in meerdere talen.

Met ons buikje klotsend vol met vanille gaan we naar dé attractie van Recoleta: de begraafplaats met dezelfde naam. Cementerio de la Recoleta is om twee redenen beroemd: De hele begraafplaats bestaat uit een doolhof van gigantische mausoleums en er liggen allerlei beroemde Argentijnen begraven waaronder natuurlijk Eva Perón, of zoals ze voor mijn generatie beter bekend is: Madonna in de rol van Evita uit de gelijknamige musical. Vaderlief kan het natuurlijk niet laten om even een coupletje uit 'Don't cry for me Argentina' te zingen als we bij haar graf staan.

Op de weg terug naar het hotel vraagt papa aan de taxichauffeur om nog langs een aantal highlights te rijden zodat ik tenminste kan zeggen dat ik ze gezien heb. We passeren onder andere de Obelisk van Buenos Aires, Casa Rosada, Playa de Mayo (tot mijn verbazing niks met mayonaise te maken), Teatro Colón en de Japanse tuinen. Check, check en check, die kunnen van het lijstje af. Ik moet toegeven dat mijn vader gelijk had en dat veel van deze monumenten niet heel erg interessant ogen en niet de moeite waard lijken om er meer tijd aan te besteden anders dan er even langs te rijden. Dat aspect van Buenos Aires is in die zin niet heel indrukwekkend. Gelukkig zijn andere aspecten dat wel!

Señor Tango
In de avond worden we opgehaald door Mauricio, een lokale vriend van mijn vader en Roberto. We gaan met zijn allen naar een dinner show met de naam Señor Tango. Goh, ik vraag me af waar de show over zal gaan...

Bij binnenkomst worden we aan een tafel gezet met twee stelletjes. Sarah en Alexandre uit Brazilië en Giovanna en Rino met hun baby Martha uit Italië. Mijn vader gebruikt zijn speciale vaardigheid om binnen 5 minuten iemands beste vriend te kunnen zijn en binnen de kortste keren zitten we met zijn allen te praten in een mengelmoes van Spaans, Italiaans, Engels en Nederlands. Sarah werkt op een cruiseschip en Alexandre is schijnbaar promotor voor het plaatsje Fortaleza in Brazilië, want hij houdt maar niet op over hoe het de perfecte plaats op aarde is. Wat Giovanna en Rino doen weet ik niet anders dan dat ze perfecte baby's maken, want baby Martha slaap door de hele show heen.

Voor de show begint krijgen we een vast menu van traditionele Argentijnse gerechten en wordt ik geconfronteerd met mijn eerste Argentijnse steak. De steak is zo groot dat het lijkt alsof ze simpelweg een koe door twee hebben gehakt en mij een helft hebben geserveerd. De steak en de rest van de gerechten smaken in ieder geval geweldig. Ik denk dat de Argentijnse keuken en ik het heel goed met elkaar gaan vinden. Na het diner is het dan tijd voor de show.

De show en de locatie zijn beide erg indrukwekkend. In het midden van de zaal is een groot podium, een orkest bak en een gigantische projectiewand. Om het podium heen rijzen vier etages met balkons waar het publiek zit. De show zelf bestaat uit een afwisseling van dans en zang. De gedanste tangos zijn spectaculair en de gezongen nummers vooral heel Spaans en dramatisch. Het is net alsof ik in een slechte Spaanse telenovela zit. De show duurt een paar uur en is niet je moeder's tangoshow. Er komen paarden, pyrotechnics en trapezewerk voorbij en zelfs een uitvoering van de Moulin Rouge versie van 'Roxanne'. De show eindigt met, hoe kan het ook anders, 'Don't cry for me Argentina'.

Telefoonnummers worden uitgewisseld, beloftes worden gedaan, wangen worden gezoend en handen worden geschud en dan zit de eerste dag in Argentinië erop. Geen slecht begin al zeg ik het zelf.