De eerste volle dag in Bariloche begint al vroeg vanwege een bootexcursie die we hebben geboekt. De nacht in de (te) kleine kamer is moeizaam verlopen. Alle drie claimen we dat we wakker hebben gelegen omdat de anderen lagen te snurken. Maar als we alle drie wakker waren, wie lag er dan te snurken? We laten dit filosofische vraagstuk voor wat het is en gaan naar de haven van waar we uitvaren.

Varen, varen over de baren
Het eerste deel van de tocht is over Lago Nahuel Huapi, het grootste meer in het merendistrict. Deze tocht wordt ook door toeristen gebruikt om via de boot naar Chili te gaan, dus er is een hele sectie waar je door de douane moet en je bagage moet inchecken. Voor ons geldt dat gelukkig niet, want wij blijven aan deze kant van de grens. We hebben helaas pech met het weer, het begint hard te waaien en we zien de regenbuien afdalen vanuit de bergen. Het waait zo hard dat je Michael Jackson in Smooth Criminal na kunt doen en flink voorover kunt leunen zonder om te vallen. In de boot is het wel lekker droog en de stoelen zijn enorm comfortabel, hadden ze dit soort stoelen maar in vliegtuigen. We stappen uit in Puerto Blest wat bestaat uit niet meer dan een hotel en een bijbehorend restaurant. De reizigers die naar Chili gaan stappen hier op de bus naar de grens terwijl de rest van ons kunnen lunchen en een beetje kunnen rondkijken.

Na een uurtje mogen ook wij in een bus stappen die ons naar het volgende haventje van Lago Frias brengt, het volgende meer op de agenda. Lago Frias is veel kleiner en is aan alle kanten omgeven door bergen. Het water is een hele mooie lichte kleur blauw, heel anders dan Nahuel Huapi. Het is alleen zonde dat het zo bewolkt is, want in goed licht zouden de blauwe schakeringen van het meer nog mooier naar voren komen.

Vanuit Lago Frias gaan we terug naar Puerto Blest met de bus en stappen we weer op de eerste boot. Deze brengt ons naar de laatste halte op de excursie gelegen aan de overkant van Nahuel Huapi: de Los Cantaros waterval. Alhoewel deze waterval natuurlijk niet te vergelijken is met die in Iguaçu, is hij op zijn eigen manier ook zeker de moeite waard. De waterval ligt midden in eeuwenoude bossen en gaat niet recht naar onder, maar via een zigzag patroon tussen en over allerlei rotsen en omgevallen woudreuzen. Je kunt via trappen helemaal naar boven lopen en zo de waterval helemaal volgen. Het zijn slechts 700 treden omhoog... Leuk man, en het regent nog steeds...

1400 treden later staan we weer onder en zijn we wel klaar met boten en varen. Op de terugweg naar het hotel vallen we alle drie vermoeid in slaap.