Aan het werk in de lokale kleuterschool en in het schildpaddenverblijf

- 4 juli 2019 -

Deze ochtend vroeg uit de veren om in de plaatselijke kleuterklas opnames te maken en te helpen waar we kunnen. Wat een prachtige kinderen allemaal. We verstaan elkaar niet maar dat maakt niet zo veel uit. Er wordt gezongen, gedanst, geknipt en gekleefd en daar heb je geen taal voor nodig. Ze leren gelijktijdig vanaf 4 jaar het alfabet in hun moedertaal én in het Engels. Knap want hun alfabet lijkt iets tussen het Arabisch en het Chinees. Ik doe een poging om de getallen tot 5 te leren in hun taal maar ben ze even snel vergeten als dat ze het me leren. Zou het de leeftijd zijn?

Stuk voor stuk zijn ze uiteraard gefascineerd door de camera en willen ze allemaal wel eens zichzelf op het

scherm zien. Zij genieten en wij genieten met hen mee en trotseren daarbij de vochtige hitte. Aan het einde van de ochtend zijn we een paar liters vocht armer maar een hele ervaring rijker. We nemen afscheid met de belofte dat we morgen terug komen.

Onze lunch staat alweer klaar als we door onze tuktuk-man afgezet worden aan ons verblijf. We krijgen nog een uurtje om te bekomen want om 14u15 worden we door onze persoonlijke tuktuk alweer opgehaald om te gaan werken in het schildpaddenverblijf. De tijd vliegt voorbij en we zijn snel terug onderweg. Deze keer in short en kortere mouwen. Zal iets draaglijkere kledij zijn in dit klimaat denken we. De eigenares van het verblijf heeft één van de bassins al leeggehaald op de schildpadden na. We worden gevraagd om de vloer, wanden en schilden van de dieren proper te schrobben. Geloof me, lange of korte mouwen of broeken, het maakt allemaal niet uit... we werken ons meteen in het zweet maar zijn ons bewust van de bijzondere ervaring om deze grote dieren te mogen verzorgen. Wanneer we hen moeten optillen en verplaatsen

naar een ander bassin beseffen we pas goed hoe zwaar ze zijn. We zijn er niet helemaal gerust in maar we slagen erin ze veilig te verzetten. Rest ons nog de dieren te voederen. Verse vis werd er gehaald voor hen en Zoé verdeelt de stukken onder de hongerige beestjes. Zo hongerig dat ze zelfs de vinger van Zoé wel als dessertje willen. Met de schrik en een sneetje in haar vinger komt ze er vanaf maar we wezen gewaarschuwd, een schildpad mag dan geen tanden hebben, ze kan wel degelijk bijten.

Met groene algenspetters over ons hele lichaam, kruipen we in de tuktuk die ons nog een rondrit geeft door Galle voor we terugkeren naar het verblijf. We besluiten dat we een aantal van de dingen die we in sneltempo te zien krijgen, beter willen bekijken in het weekend wanneer we vrij zijn van onze opdrachten.

Het zal niemand verbazen dat we na het avondeten doodmoe zijn. Het enige waar we nog werk van moeten maken is onze apparatuur herladen en onze opslagruimte even

checken want uiteraard groeien de gigabites ongelooflijk snel en moeten we beginnen selecteren in ons materiaal. Als dat maar goed komt...