De natuur is bikkelhard en wonderschoon

- 7 juli 2019 -

Zoals elke morgen staat onze tuktukman stipt om 8u15 aan ons verblijf. Alleen nemen we dit keer niet de tuktuk maar de auto richting Madu Ganga. We trekken vandaag per boot de mangrove in. Op onze weg er naartoe houden we echter eerst halt in een plaatsje dat in 2004 bijzonder zwaar getroffen werd door de Tsunami. We bezoeken een klein fotomuseum dat ons meer vertelt over de oorzaak van de tsunami maar ook over hoe het tot dan ook voor hen een onbekend fenomeen was.

Gedurende 15 minuten trok die dag het water diep weg in de zee. We zien op foto’s hoe mensen het strand opliepen om het spektakel gade te slaan. Twee uur voordien was Sumatra al overspoeld maar het nieuws was niet tot in Sri Lanka gekomen. Niemand werd verwittigd dat het wegtrekkende water aan een snelheid van 700km/u hun richting terug uitkwam. Mensen gingen schelpen en koraal rapen. Wanneer de golf het land bereikte was de snelheid nog 40 km/u maar de hoogte van de golf was van 3 naar 30 meter gestegen. Voor duizenden mensen was er geen ontkomen

aan. Vele lichamen werden nooit teruggevonden, hele families waren in één klap volledig weggevaagd en sommigen bleven alleen achter. De vrouw die ons rondleidt toont ons de beelden van de ravage die de tsunami aanrichtte. Niets stond nog overeind, de spoorweg, treinstellen, huizen, bomen, auto’s alles op en door elkaar.

Voor één bepaalde wand is een semi-transparant gordijn aangebracht. De vrouw vraagt of we ook het menselijke leed willen zien. Ik bedank haar vriendelijk, ik zie op de andere beelden al genoeg leed. Als we verder gaan zien we een klaslokaal. Hier werden de kinderen opgevangen om hun trauma’s te verwerken. Hier wordt nu nog toelichting gegeven over wat er gebeurde 15 jaar geleden en hoe er nu wel een alarmsysteem geïnstalleerd is en er elke drie maanden een evacuatie-oefening gehouden wordt.

De kunstwerken aan de muren zijn die van kinderen die via hun tekeningen hun verhaal vertellen. Aan een andere muur zien we hoe vrijwilligers van over de hele wereld toen de handen uit de mouwen staken om de mensen psychologisch op te vangen, nieuwe huizen voor en met hen te bouwen van tenten tot houten hutten en uiteindelijk stenen huizen. Ik voel mijn hart breken. Wat we zien kruipt onder mijn huid. De complete ravage en de hulp van samen opbouwen. Het één bikkelhard, het andere ontroerend mooi. Als de dame vertelt over hoe de plaats waar we staan het huis was van haar tante en hun familie en hoe ze het voor hen opnieuw heeft opgebouwd ter nagedachtenis, om hen te eren kan ik niet anders dan haar innig omhelzen en haar het allerbeste te wensen voor de toekomst. Met tranen in de ogen zetten we onze tocht verder. De natuur is mooi maar ze kan ook heel wreed zijn. Ik voel me plots even ver van huis.

Toegekomen aan de boot probeer ik door mijn fototoestel opnieuw de schoonheid van het land te vangen. De omgeving is adembenemend en bijzonder rustgevend. We laten de verhalen over het verleden even los en zetten onze bootsafari ontspannen in. Hoewel hier al meer toeristen aanwezig zijn, hebben we de boot voor ons tweetjes met onze gids en tuktukman. Terwijl meerdere arenden boven ons hoofd circuleren spotten we tussen de takken kleine felblauwe vogels en apen. De krokodillen en slangen blijven gelukkig verstopt en we genieten met volle teugen van de prachtige natuur. We stoppen op een eilandje waarop enkele honderden mensen samenleven. Ze verbouwen kaneelolie en -poeder en tonen ons graag de verschillende toepassingen bij een lekkere kaneelthee.

Even verderop rijst er uit het niets een boeddhistische tempel op. Deze is opvallend minder overladen met goud en glitter dan diegene die we bezochten in Colombo, wat een soort rust en vredigheid uitstraalt. Een monnik

verwelkomt ons. We zijn best onder de indruk van zijn verschijning en hij neemt de tijd om ons persoonlijk enkele bijzonderheden van boeken tot kruiden te tonen in zijn verblijf. Voor we vertrekken bindt hij ons onder het prevelen van gebedswoorden een garen armbandje om voor bescherming en geluk. Hoewel we niet echt bijgelovig zijn, besluiten we dit bandje toch om te houden, al is het maar tot we terug veilig thuis zijn van dit avontuur.

Na 2u vol bewondering voor al wat we zien, horen, proeven en voelen, zit onze safari erop. Het was de moeite waard. Zodra ik kan probeer ik toch even het thuisfront te bellen. Het internet werkt helaas niet mee maar teksten lukt nog net. Ik kan alleszins toch even kwijt dat ik aan hen denk. Maar veel tijd hebben we niet want

er moeten nog beelden vastgelegd worden van onze verblijfplaats en we moeten onze rugzakken alweer inpakken voor ons vertrek naar het binnenland. Morgenvroeg om 4u uit de veren voor een rit van 6u het binnenland, de bergen in. We zijn alvast verwittigd dat het er veel kouder is. Rond de 28 graden. We leggen voor de zekerheid een truitje klaar :-)