Te voet door Habarana...

- 14 juli 2019 -

Vandaag doen we het nog een dagje rustig aan. De voormiddag brengen we na het ontbijt aan het zwembad door. Maar het voelt best vreemd om gewoon even niets te doen. Dus na de middag trekken we er dan toch maar op uit. Net om de hoek van ons verblijf moet er een meer zijn. We hopen van daaruit naar het centrum van de stad te kunnen wandelen. Het meer blijkt inderdaad maar net om de hoek. Mensen staan aan de waterkant met gevulde wasmanden hun kledij te wassen in het meer en enkele mannen zwemmen tussen de lotusbloemen die op het water groeien. We hebben al aan elke tempel kunnen vaststellen waarom de lotusbloemen zo gegeerd zijn. De bloemblaadjes worden verspreid voor een boeddhabeeld als teken van aanbidding. Ook in elke school leggen de kinderen hun handen boven een mandje met bloemblaadjes als teken van aanbidding vooraleer de blaadjes bij het beeld gelegd

worden. Het is een ritueel dat je overal ziet terugkomen. Het resultaat is wel een meer vol met lotusbladeren maar zonder bloemen.

Na de wandeling langs het meer volgen we de grote weg naar de stad tot we opnieuw een zandpad zien. Enkele koeien, die hier overigens allemaal gewoon los rondlopen met een touw om hun nek, kijken ons een beetje vreemd aan. Alsof ze willen zeggen wat doen die vreemde bleekscheten op ons terrein. Maar hun gras ziet er gelukkig nog altijd interessanter uit dan wij dus we wagen het erop om het pad te nemen in de hoop dat we zo alsnog in de stad komen.

Het zandpad brengt ons opnieuw naar een bijna uitgedroogd meer. Als ik me niet vergis zijn dit 'wewa'. Een soort natuurlijke dammen die hier eeuwen geleden gecreëerd werden om het water na het regenseizoen langere tijd te kunnen vasthouden. In deze regio regent het blijkbaar slechts 3 maanden. In die tijd moeten de meren terug vollopen zodat ze de overige maanden het gebied van water kunnen voorzien.

Nu leveren de meren een prachtig plaatje op. Enkele kinderen lopen ook tussen de lotusbladeren op zoek naar bloemen. Hun felle kledij steekt mooi af tegen het groen van de natuur en we komen in de verleiding hen te fotograferen. Als ze ons zien beginnen ze plots hevig te giechelen en twee van hen lopen richting Zoé. Ze hebben enkele bloempjes bij en overhandigen ze snel en een beetje verlegen aan Zoé. Opnieuw zijn we ontroerd door de vriendelijkheid van deze mensen.

Een beetje verderop staan twee mannen te vissen. Hun hengel gaat telkens opnieuw in en uit het water. Als we ons even aan de kant zetten begrijpen we dat ze gewoon telkens een vis aan de haak hebben. Terwijl we hen gadeslaan zien we zelf hoe de vissen continu boven het water uit springen. Er valt best wel wat te vangen zo te zien.

Rondom ons vliegen de witte reigers, wilde pauwen, king fishermen en andere vogelsoorten die we niet kennen. En uiteraard zijn ook hier de aapjes weer van de partij. Het begint erop te lijken dat de apen hier rondhangen

zoals bij ons katten dat doen. Trouwens honden lopen hier ook met grote aantallen rond en niet ėėn van hen aan de leiband.

Het stadje blijkt niet erg groot en echte souvenir- of handwerkwinkeltjes zijn er opnieuw niet te vinden. Gelukkig wel één winkeltje dat een geschikt hoedje verkoopt voor Zoé zodat ze zich een beetje tegen de zon kan beschermen.

Terug in ons verblijf bespreken we met de eigenaar onze verdere plannen voor de komende dagen. We reserveren alvast ook een taxi om ons binnen enkele dagen terug naar Colombo te rijden. Colombo ligt ongeveer 160 km van hier maar vraagt toch 4 à 5u om er te geraken. Het openbaar vervoer riskeren we dit keer maar niet want dat zou ons mogelijk een hoop stress kunnen bezorgen. Om 21u gaat alweer het licht uit met een bezoek aan Polonnaruwa en een beklimming van Pidurangala Rock in het vooruitzicht voor morgen.