- 8 juli 2019 -
Als we over een inleefmoment spreken, dan is dit er zeker ééntje; het nemen van het openbaar vervoer, in dit geval de bus. Om 4u30 worden we opgehaald voor vertrek naar het busstation. Er staat ons een busrit van 6u te wachten het binnenland in. We krijgen de eerste banken vooraan in de bus toegewezen. Lekker ruim om onze handbagage aan de voeten te plaatsen denken we. We vertrekken netjes op tijd en de bus lijkt vol te zitten. Dat laatste hadden we niet juist ingeschat. De bus blijft stoppen aan elke halte om mensen op te pikken. Iedereen moet passeren waar wij zitten of moet er blijven staan omdat het gangpad werkelijk omgetoverd is tot één grote mensenmassa. En wanneer we denken dat er echt niemand meer bij kan, stappen er opnieuw mensen op. Zoé zweert plechtig nooit meer te zullen klagen over onze openbare bussen als we thuis zijn en voelt zich zo benauwd dat ze zich afvraagt of we de komende zes uur wel zullen overleven.
Ik zeg haar gewoon te ontspannen en te ondergaan, dan komt het wel goed. Zelf kijk ik enkele ogenblikken later toch ook raar op als een dame me haar portefeuille in de handen duwt en gebaart hem vast te houden en haar te helpen om de buschauffeur te betalen. Het voelt een beetje vreemd om in de portefeuille van een ander te neuzen maar als ik kan helpen, waarom niet. Wanneer er vervolgens plots een handtas in mijn handen geduwd wordt, kijk ik al iets minder vreemd op. Toch weet ik niet goed wat ermee te doen. Moet ik betalen, de handtas wegzetten op het rek boven me? Gewoon bijhouden gebaart ze me. Geen probleem, ik heb uiteindelijk de luxe van een zitplaats en er is nog iets of wat opvulbare ruimte boven me. Iets wat vooor Zoé minder geldt. Ik moet een beetje ingedommeld zijn want wanneer ik rond me kijk zie ik de dame van de handtas niet meer. Een lichte paniek komt in me op en ik speur de gezichten rondom me af om te zien of ik haar herken. Plots lijken de dames allemaal heel erg op elkaar. Gelukkig is er toch een dame die me ongerust ziet rondkijken en er ontstaat een
kristel.volkaerts
18 chapters
15 Apr 2020
July 08, 2019
|
Badulla
- 8 juli 2019 -
Als we over een inleefmoment spreken, dan is dit er zeker ééntje; het nemen van het openbaar vervoer, in dit geval de bus. Om 4u30 worden we opgehaald voor vertrek naar het busstation. Er staat ons een busrit van 6u te wachten het binnenland in. We krijgen de eerste banken vooraan in de bus toegewezen. Lekker ruim om onze handbagage aan de voeten te plaatsen denken we. We vertrekken netjes op tijd en de bus lijkt vol te zitten. Dat laatste hadden we niet juist ingeschat. De bus blijft stoppen aan elke halte om mensen op te pikken. Iedereen moet passeren waar wij zitten of moet er blijven staan omdat het gangpad werkelijk omgetoverd is tot één grote mensenmassa. En wanneer we denken dat er echt niemand meer bij kan, stappen er opnieuw mensen op. Zoé zweert plechtig nooit meer te zullen klagen over onze openbare bussen als we thuis zijn en voelt zich zo benauwd dat ze zich afvraagt of we de komende zes uur wel zullen overleven.
Ik zeg haar gewoon te ontspannen en te ondergaan, dan komt het wel goed. Zelf kijk ik enkele ogenblikken later toch ook raar op als een dame me haar portefeuille in de handen duwt en gebaart hem vast te houden en haar te helpen om de buschauffeur te betalen. Het voelt een beetje vreemd om in de portefeuille van een ander te neuzen maar als ik kan helpen, waarom niet. Wanneer er vervolgens plots een handtas in mijn handen geduwd wordt, kijk ik al iets minder vreemd op. Toch weet ik niet goed wat ermee te doen. Moet ik betalen, de handtas wegzetten op het rek boven me? Gewoon bijhouden gebaart ze me. Geen probleem, ik heb uiteindelijk de luxe van een zitplaats en er is nog iets of wat opvulbare ruimte boven me. Iets wat vooor Zoé minder geldt. Ik moet een beetje ingedommeld zijn want wanneer ik rond me kijk zie ik de dame van de handtas niet meer. Een lichte paniek komt in me op en ik speur de gezichten rondom me af om te zien of ik haar herken. Plots lijken de dames allemaal heel erg op elkaar. Gelukkig is er toch een dame die me ongerust ziet rondkijken en er ontstaat een
soort van kettingreactie tot bij de dame van de handtas verderop in de bus. De handtas heeft gelukkig haar eigenaar teruggevonden. Na 3u rijden komt er plots verandering in de bezetting van de bus. Er komt ruimte vrij, ik vermoed dat de spits voorbij is. De verdere rit naar Badulla verloopt prima met ruimte en lucht om ons heen en zelfs de mogelijkheid om dit verslag verder uit te typen.
Aangekomen in Badulla, blijkt dit toch ook wel een drukke stad. We lijken hier wel de enige toeristen. Al snel worden we opgepikt door een tuktuk om ons naar onze nieuwe verblijfplaats te brengen.
We maken kennis met drie andere vrijwilligers. Twee zussen uit Zwitserland en een jonge vrouw uit Duitsland. Ze doen alle drie vrijwilligerswerk in het plaatselijke kleuterschooltje. De zussen gaan in de namiddag ook nog naar een schooltje voor jongeren met een beperking. We geraken aan de praat over het werk maar al gauw worden de gesprekken persoonlijk en lijken we elkaar in sneltempo al een beetje te leren kennen. Het voelt allemaal heel gemoedelijk en spontaan aan en dat is fijn
omdat we uiteindelijk de komende 5 dagen onder hetzelfde dak zullen doorbrengen. We logeren in het huis van Shiwanthi, de schoonzus van Harsha. Zij coördineert alle projecten in Badulla. Ook zij is een bijzonder aardige vrouw die ons meteen een overzicht geeft van de projecten en alle bezienswaardigheden in de directe omgeving voor onze opnames.
Maar eerst trekken Zoé en ik nog even de stad in voor enkele extra lange rokken want in deze regio geven iets of wat blote benen je een bijzonder oncomfortabel gevoel. Gelukkig zijn we snel gesteld en kunnen we terug naar Shiwanthi’s huis om onze planning voor de komende dagen te bekijken. En vermits onze dag om 4u begon is onze pijp al vroeg in de avond uit. Dus onze klamboe even aan de haak hangen, alle apparatuur laten opladen en ogen toe....
1.
Mama, ik zou deze zomer graag vrijwilligerswerk doen...
2.
We gaan met z’n twee op avontuur...
3.
Kennismaking met vrijwilliger Greg en de stad Colombo
4.
Aankomst in Galle
5.
Aan het werk in de lokale kleuterschool en in het schildpaddenverblijf
6.
Een nieuwe werkdag in Galle
7.
We trekken de stad in en het strand op
8.
De natuur is bikkelhard en wonderschoon
9.
De bergen in met het openbaar vervoer
10.
Bezoek aan de kleuterschool en school voor jongeren met een beperking
11.
Gehandicapten- en ouderenzorg...
12.
Met de trein naar Ella
13.
Zoé moet even uitzieken...
14.
Van Badulla naar Habarana
15.
Te voet door Habarana...
16.
Dagje cultuur en natuur...
17.
Olifanten spotten in Minneriya national Park...
18.
Het is mooi geweest
Create your own travel blog in one step
Share with friends and family to follow your journey
Easy set up, no technical knowledge needed and unlimited storage!