We trekken de stad in en het strand op

- 6 juli 2019 -

Dagje vrij vandaag om de omgeving van Galle op film vast te leggen. We trekken eerst naar The Dutch fort. Een hoge omwalling aan de kust rondom het oude pittoreske centrum met talloze winkeltjes en bars. Normaal kan je op deze plek over de toeristische koppen lopen. Nu kan je het aantal toeristen bijna op twee handen tellen. Maar de mensen blijven even uitnodigend lachen, dringen je helemaal niets op en zijn benieuwd waar je vandaan komt om dan hun dankbaarheid te tonen dat je gekomen

bent. Ik beloof hen plechtig dat ik de boodschap in eigen land zal verspreiden over de vriendelijkheid van de mensen en de schoonheid van het land. Bij deze kom ik deze belofte alvast na.

Een wandeling buiten het fort brengt ons langs de vissers naar het nieuwe centrum met toch ook nog enkele Nederlandse architecturale restanten waaronder de Dutch market. Geweldig hoe het tropisch fruit hier vers van de bomen meteen aangeboden wordt in een kraampje. Een papaya, mango, kokosnoot of banaan, het smaakt vanaf nu nooit meer hetzelfde voor ons.

De vele mensen, het drukke verkeer, de talloze kleuren en de vochtige hitte sturen ons al snel terug de richting van de kuststrook uit. We besluiten onze eerste keer hier op restaurant in The Heritage binnen het Dutch Fort door te brengen. Geweldig mooi pand en alweer super vriendelijke bediening. Deze keer geen lokale gerechten maar wel een sandwich met flinterdunne verse frietjes. Het smaakt bijzonder lekker en voor Zoé deed het goed nog eens een keertje thuiskost te eten. Ik had er

persoonlijk geen nood aan maar desalniettemin smaakt het heerlijk. Ik beloof mijn commentaar op tripadvisor achter te laten maar deze belofte staat nog op mijn ‘to do’.

Om 14u wacht onze Tuktukman ons op om ons mee te nemen naar De Stilt fishermen. Alleen moeten we hem heel vriendelijk vragen of hij eerst even langs ons verblijf kan passeren gezien we ons badpak vergeten zijn maar vooral ook omdat we zo dom geweest zijn om ons niet in te smeren en nu snakken naar mouwen en een gesloten hals vanwege onze diep rood verbrande huid. Wijsheid kwam toch met de jaren, niet...

Op onze weg naar de stilt fishermen passeren we een kruidentuin. Een man leidt ons rond door de tuin waarin allerlei geneeskrachtige planten blijken te groeien. We kopen alvast iets voor onze verbrande huid en voor pijnlijke gewrichten. Een kwestie van de voelbare kwaaltjes al te kunnen aanpakken.

Niet veel verderop zitten de vissers klaar om hun stilt op te klimmen als er vraag naar is. Het zijn prachtige beelden om deze mannen op hun stokken in het water aan het werk te zien. Ze zijn schaars gekleed en toch vormt de enige stof die ze om hun middel of hoofd dragen een prachtig kleurencontrast met het blauw van de zee. En geloof het of niet, de vissen happen na nog geen 5 min toe. En nee, geen gewone grijze visjes, ook zij zitten verpakt in een prachtig kleurenpakje. Voor de zekerheid

check ik even wat dichter bij of ze niet stiekem een kleurrijke nepvis aan hun haak gehangen hebben. Maar nee, het zijn echte vissen. Meteen voelen we ons een beetje schuldig tegenover die kleine kleurrijke visjes. Op onze vriendelijke vraag of ze de diertjes terug de zee in willen sturen, kijken ze even vreemd. Deze belanden vanavond op een bord, zoveel is duidelijk en uiteindelijk is het hun job, ook dat begrijpen we natuurlijk wel.

Op de terugweg naar ons verblijf vraagt Zoé of we toch ook even kunnen passeren bij jungle beach, op social media duiken hier blijkbaar wel wat beelden over op. Waar Instagram goed voor is, denken we even later. Het blijkt een verdoken strand te zijn beneden aan een bijzonder mooie boeddhistische tempel. Een plek waar de plaatselijke jeugd graag het weekend doorbrengt. En wij begrijpen volledig waarom. Blij dat we er ook even van mochten genieten, trekken we na een klein uurtje terug naar ons verblijf. We zijn alweer moe en overrompeld door al het schoons dat we mochten ontdekken. Uitkijkend naar onze uitstap van morgen, terug licht uit, ogen toe en er is alweer een dag voorbij.