Zuid-Amerika , Bolivia

Chili naar Bolivia

Deze reis ging dwars door verschillende woestijnen, als laatste de zoutwoestijn van Uyuni, dit was een wens van ons sinds 2005, toen waren wij echter in de verkeerde periode (jan/febr)in Chili en dan kan er namelijk niet over de zoutvlaktes worden gereden, er staat dan teveel water op. Onze reis begon in een bus in San Pedro en na 5 minuten waren we bij de douane van Chili en daar stond een hele lange rij, minstens een uur wachttijd schatte ik in. Allemaal jongeren, hier en daar een verdwaald stel van onze leeftijd, in onze bus zaten ook 15 jongeren. Het was inderdaad een uur in de rij staan en vervolgens nog een uur in de bus naar de Boliviaanse grens, daar ging het gelukkig heel snel. Hier kregen we eindelijk ons ontbijt, we hadden best trek want we waren vroeg opgestaan. Aan de grens van

Bolivia begon ons woestijnavontuur en wij gingen in 3 Toyota jeeps verder, 6 personen in een jeep. Er waren in totaal 17 mensen, dus wij zaten met 5 mensen in de jeep. Bij ons in de jeep zat een jonge Chileense vrouw, die alleen maar Spaans sprak, 2 jonge mensen uit Londen, die een jaar op huwelijksreis waren. In de 2 andere jeeps zaten ook alleen maar mensen onder de 25/ 30 jaar. Dit was wel jammer, want we hadden niet zoveel aansluiting met de hele groep. De tour was echter fantastisch, "amazing " , zoals onze Londenaren steeds riepen. Zo'n bijzondere wereld, eigenlijk niet goed te beschrijven. Zo nu en dan nam het landschap surrealistische vormen aan. We zagen prachtige in vele tinten gekleurde bergen om ons heen ook veel bergen met sneeuw, waar we voor mijn gevoel zo heen konden klimmen omdat we zelf al ruim boven de 4000 meter zaten. Aan het einde van onze eerste dag, kwamen wij bij een heel groot rood meer (lagune), van ver was al te zien dat er veel flamingo's zaten, het was een schitterend gezicht, meer dan 30.000 flamingo's

liepen hier rond , het waren 3 soorten. Wij hebben hier een hele tijd doorgebracht, ik denk wel 100 foto's met flamingo's geschoten te hebben, elke keer dacht ik deze wordt nog mooier dan de vorige.
Ons hotel was erg basic, dat wisten wij van te voren. Wij sliepen met onze medepassagiers uit onze jeep op één kamer, de douche voorzieningen waren erg sober, dus dat hebben wij maar een keer overgeslagen. Het was zo koud in dit woestijnstadje, wij hadden 4 dekens nodig om warm te worden en te blijven daar kwam ons thermo-ondergoed nog bij. Ik kon mij 's nachts nauwelijks omdraaien door het gewicht dat ik op mij had, maar koud hebben we het niet gehad. Het was een hele heldere sterrenhemel, maar tegelijkertijd volle maan, dat is altijd prachtig, maar nu gaf zij teveel licht om de

sterren goed te kunnen zien. Het vroor s'nachts behoorlijk ongeveer -10, het was dus erg koud buiten en ook de volgende ochtend was het nog fris. Goed aangekleed gingen wij weer op pad en ook deze dag was weer " amazing", hoewel onze jeepgenoten ( Engelsen) tijdens deze prachtige route steeds zaten te lezen en zo nu en dan naar buiten keken. Ik begreep daar niets van, leeftijdsverschil? Ik had zo nu en dan de neiging om te zeggen "kijk even naar buiten, het is zo mooi hier " . Deze dag hebben we weer meerdere bergmeertjes ( lagunes ) gezien, liggend in een prachtige omgeving, omringd door hoge bergen met sneeuw. Een heel mooi tafereel en de stilte die er heerste was ook bijzonder om te ervaren. Er was ook weer veel "wildlife" te zien, vooral vecuna's, lama's en konijnen met de staart van een eekhoorn. Ook waren er vossen en ééntje die voor ons poseerde zodat wij mooie foto's konden maken, heel bizar eigenlijk. We reden door prachtige kloven, oude rivierbeddingen leken het wel, met aan weerszijden weer mooie getinte rotsen. De tweede nacht

was ook weer basic, gelukkig hadden wij nu wel een kamer met z'n tweeën. Ook hier was de douchevoorziening sober, ik heb mij toch maar gedoucht met koud water en zelfs mijn haar gewassen en dit alles terwijl het buiten vroor brrrrrr, het is wel afzien zo'n vakantie haha.

De derde en laatste dag heel vroeg op, want 5 uur vertrokken wij met alle warme kleren weer aan, het vroor dat het kraakte , we reden over ijs en uiteindelijk kwamen we aan bij de zoutvlaktes. Op het eerste stuk stond veel water en wij reden hier stapvoets doorheen, het water was als een spiegel en dat was met de zonsopkomst een heel bijzonder gezicht, die weerspiegeling in het water. Tijdens de

zonsopgang liepen we door het water, we kregen net geen natte voeten Daarna volgde de reis over de enorme zoutvlaktes, het lijkt sneeuw en ijs, maar het is zout, en onder het zout zit water, je kon er wel doorheen zakken en ja dan krijg je natte voeten. Dit gebeurde ook een paar keer bij reisgenoten tijdens de springsessies voor foto's. Er leek geen einde te komen aan die prachtige witte wereld. Midden in die enorme zoutvlakte stond ineens een groot cactuseiland, een grote, hoge rots, vol cactussen. Het was weer een enorme klim naar de top van de rots, vanwaar je een fascinerend uitzicht over de oneindige zoutvlakte had.

Fotosessies

Tijdens deze trip hadden wij voortdurend fotosessies, de jongeren uit onze groep en dat was iedereen behalve wij, moesten steeds springend op de foto. Als zij straks thuis komen hebben ze alleen

maar foto's waar ze springend op staan, of in één of andere bizarre houding. De chauffeurs deden actief mee lagen op hun buik op het zout en namen dan de foto's van de springende jeugd, dit soort sessies duurden soms een uur. We hebben ook filmpjes opgenomen, ik heb tenslotte ook maar meegedaan. Ik heb een paar foto's van dit soort fotosessies bijgevoegd. Er waren ook hilarische momenten bij, zo sprong iemand op en zakte door het zout toen hij weer neerkwam met twee natte voeten als resultaat. Deze jongeren namen geen foto van de omgeving zonder er zelf op te staan met behulp van anderen of de beroemde selfiestick, een beetje overdreven misschien, maar daar komt het wel op neer.

Na drie fantastische dagen kwamen wij in het woestijnstadje Uyuni aan, het was een fantastische tour , ik zou het nog wel een keer willen doen, een dergelijke wereld nog nooit eerder gezien, ik was er wel een beetje stil van. Het voelde erg onwennig om weer door straten in een stadje rond te lopen, maar ja aan alles zit een begin en een einde, en dit was het het einde van de reis over de zoutvlakte , snik.......