ZuidAmerika (Peru en Bolivia)

Het Titicacameer

Dit is hoogst bevaarbare meer ter wereld, het ligt op ruim 3800 meter en is 8000 vierkante meter groot, het diepste deel is 280 meter. De grens tussen Peru en Bolivia loopt dwars door dit meer. Het is een mooi meer met allemaal natuurlijke eilanden en ook "drijvende eilanden" , ruim 130 in totaal. Als eerste hebben wij "isla del sol" bezocht, een natuurlijk eiland in het Boliviaanse deel, dit was niet onze meest geweldige ervaring, het was koud en regenachtig. De

boot was propvol, gelukkig alleen maar zitplaatsen, maar je moest er niet aan denken dat er iets zou gebeuren, hebben wij dan ook niet gedaan. Het was anderhalf uur varen, onderweg alleen maar water en in de verte de kust. Een tochtje Harlingen- Terschelling is leuker . Aangekomen op het eiland hadden wij een uur de tijd om over het eiland te wandelen, klimmen kun je beter zeggen, want we moesten eerst 280 treden op en daarna nog redelijk steil omhoog, Dit alles op een hoogte van ruim 3800 meter, het viel onze deze dag erg zwaar, vooral ik had erg veel kast van de hoogte, mijn hart ging een beetje tekeer. Ondertussen kwamen we enkele Inca-ruïnes voorbij, niet bijster interessant en daarna de afdaling , want de boot wachtte ons elders op. Er varen vele boten naar dit eiland, dus we liepen ook met z'n allen die trappen omhoog, sommigen hielden het voor gezien en gingen terug naar de boot. De tocht terug was al even mistroostig als de heenreis, eerlijkheidshave kwam dit ook door het weer. Het was eigenlijk varen, rennen en weer varen, wat mij betreft geen succesformule, deze trip hadden wij verkeerd ingeschat, een nacht op het eiland verblijven was waarschijnlijk leuker geweest. Gelukkig hadden wij een erg leuk hotelletje in Cocabane met een uitstekend restaurant. De porties eten zijn hier zo groot dat M en ik vaak 1 gerecht bestellen en dat delen, dat gaat uitstekend en dat vinden ze hier ook heel gewoon.

Besprongen door een Alcapa

We hadden een heel mooi hotel met een prachtig uitzicht over de baai van Cocacabana, dit stadje ligt aan het Titicacameer in Bolivia . Er stond wel een koude wind, want we zaten nogal hoog tegen de heuvel aan boven het meer. 's Ochtends was het ook behoorlijk koud maar er was een stralende blauwe lucht, dat betekent mooi weer overdag en lekker van temperatuur. Ik dacht 's ochtends nog even wat foto's te maken van de omgeving en ook van de alpaca's die in de tuin liepen. Ze zaten in een omheind gedeelte en ik opende het hek en daar stond het volgende op" als de alpaca op je af komt, blijf dan stil staan, want hij is nieuwsgierig en komt gewoon even kijken wie er op bezoek komt" Ik liep op de alpaca af om een foto te nemen en plotseling stormde hij of zij op mij af, volgens voorschrift bleef ik

stilstaan, maar hij ( ik denk een hij) sprong boven op mij en ik viel achterover met het beest bovenop mij en hij schudde met zijn kop tegen mij aan, hij spuugde niet en dat doen ze als ze kwaad zijn. Ik klauterde eronder vandaan en ben heel langzaam weggelopen, mijn adrenaline was tot recordhoogte gestegen. Ik had geen idee wat het beest bewoog, boos of wou hij spelen? Er stond namelijk ook "als je wegloopt denkt hij dat je wilt spelen en komt achter je aan" Het was beslist geen prettige ervaring. Ik vroeg mij af, waarom heb ik dat altijd? In Zuid- Afrika sprong een baviaan met een kleintje op haar rug boven op mij, toen was het duidelijk dat zij mijn broodjes wilde, maar nu? Geen idee..... In de loop van de ochtend zag ik anderen in de tuin foto's nemen van alle 3 alpaca's , ook van het jonge dier en de moeder stond erbij en keek ernaar en er gebeurde niets. Het is mij volkomen duidelijk, het ligt aan mij, ik ben niet meer in de tuin geweest...... (de foto heb ik later vanaf een afstand genomen, een beetje een zoekplaatje in de schaduw )

Terwijl wij Bolivia alweer verlaten blijven wij nog even aan het schitterende Titicacameer in Peru. Het meer oogt schoon of het ook werkelijk zo is weten we niet, het water wordt niet als drinkwater gebruikt.

Grensperikelen

Wat een gedoe die grensovergangen in Zuid-Amerika. Wij hadden bedacht 3 landen te bezoeken en dan ontkom je er niet aan dat je de grens zo nu en dan over moet. Wij gaan van Peru naar Chili, van Chili naar Bolivia en vervolgens van Bolivia terug naar Peru. Een hele bureaucratie, want we gaan niet alleen een ander land in, maar ook een land uit. Dat betekent vele formulieren invullen, soms wel 3 à 4 voor de douane, maar ook een paar keer voor de buschauffeur, wat hij er dan mee doet mag Joost weten, want het zijn elke keer dezelfde

gegevens, en kopieermachines hebben ze hier ook. Het passeren van een grens is waarschijnlijk wel volgens protocol maar niet erg efficiënt. Hele rijen staan er voor het loket en er zijn mannetjes achter andere loketten die ( volgens mij) niets uitvoeren, maar wel het bordje "gesloten" voor hun neus hebben staan. We gingen nu weer van Bolivia naar Peru, een lange rij bij de douane van Bolivia. In de rij voor de Boliviaans douane moesten we stil zijn, overal hingen bordjes met "silence" , wij werden daar wel wat lacherig van, maar dan klonk meteen een "SST" , wat de noodzaak daarvan was, is me niet duidelijk. Een lach of een grapje maken is er niet bij, het is bloedserieus. Sommigen hadden die bordjes niet gezien, alhoewel dat bijna onmogelijk is, en kwamen luid kwetterend binnen, dan stoof er meteen iemand op af en maande hen tot stilte. Het leek meer op een rij voor een condoleance dan voor een douaneloket. Nadat ons paspoort goedgekeurd was moesten wij lopend door een stukje

niemandsland naar de douane van Peru en daar stond natuurlijk dezelfde rij, hier hoefden wij niet gelukkig niet stil te zijn, geen bordje te zien. Ze kijken allemaal heel kritisch naar alle stempels in het paspoort. M zijn stempel van Marokko werd goed bestudeerd, terwijl die van mij geen aandacht kreeg, maar juist die van Jordanië. Ook Zuid-Amerikanen staan in deze rij te wachten, hebben geen paspoort nodig, maar een identiteitskaart, dat is het enige verschil. Wij stonden bij een paar Duitse jongeren en zeiden tegen elkaar, we zijn toch wel blij met onze Europese Unie, daar hebben wij dit gezeur niet meer, we kunnen gewoon de grens oversteken en hebben ook geen ander geld nodig. Hier wisselen we euro's in soles(Peru)dan in pesos voor Chili, vervolgens Bolivianos en terug naar Peruaanse soles . Elke keer weer bedenken, hoe zat het ook alweer, wat is deze munt waard, wat is de rekenformule naar de Euro. Het heeft ook zijn charme natuurlijk al die verschillende munten, maar éėn munt zoals wij hebben is wel zo gemakkelijk. Daar waren wij het al wachtend in

de rij het roerend over eens, ook de Britten in deze rij betreurden dat zij hierin straks een andere procedure moeten volgen. Wat er nog bijkomt zijn de tijdsverschillen, waar niemand met een woord over rept, 2 uur eraf, een uur erbij, weer een uur eraf en zo gaat dat. Net voordat wij vertrokken ging de zomertijd in, dat is een fluitje van een cent met alle wisselingen die we hier al mee hebben gemaakt Ons bioritme is er inmiddels helemaal op ingesteld. In Peru aangekomen zijn we verder gereisd naar Puno, deze stad ligt ook aan het Titicacameer

Het Titicacameer in Peru

Puno is een Peruaanse stad met weer mooie pleinen en veel winkeltjes in elke straat. Felle kleuren, aardige en behulpzame mensen, onze Spaanse taal gaat noodgedwongen met sprongen vooruit. Vanuit Puno gaan wij opnieuw het Titicacameer op naar het eiland Amantani en daar overnachten wij bij een familie.

We gingen weg in een veel betere boot dan naar het "isla del sol", we konden ook boven op het dek zitten, maar dat was behoorlijk fris. Het was schitterend weer, een heldere blauwe lucht, maar omdat we zo

hoog zitten, blijft het koud, de jas kan echt wel aan. In dit deel van het meer zijn vele drijvende eilanden, zo'n 130 in totaal, zo'n 2000 mensen wonen hier . Deze eilanden zijn gemaakt van een soort turf, bijeengebonden met touw en houten stokken en afgedekt met verschillende lagen riet. Hier bovenop bouwen ze hun huizen, per eiland wonen ongeveer 5 tot 7 families. Het eiland beweegt wel een beetje wanneer je er overheen loopt, in de regentijd is het er erg drassig. Vervolgens werden we, in een door hen gemaakte boot, naar een volgend eiland gepeddeld.( zie foto)
Daarna doorgevaren naar Amantani en hier werden wij ondergebracht bij een familie, wij werden toegewezen aan Celia, samen met een Argentijns stel, dat goed Engels en natuurlijk Spaans sprak. Celia nam ons mee naar haar ouderlijk huis, het was een behoorlijke klim naar hun huis en ze had een behoorlijk tempo. Celia ( 36 jaar) woont met haar ouders en nog twee oudere zussen in een huis. Wij kregen meteen een lunch, ons was verteld " eenvoudig doch voedzaam" dat klopte, er zat smaak nog kraak aan, maar we hadden onze maag gevuld. Aan het einde van de dag klommen wij naar de tempel van "pacha pappa" ( vader aarde). Deze lag op 4210 meter, opnieuw een behoorlijke klim, wij begonnen op 3900. Toch erg lastig

om op deze hoogte een berg op te lopen en de klim was weer behoorlijk steil, naar beneden was een stuk eenvoudiger. Boven bij de zonnepoorten aangekomen hebben wij naar de zonsondergang gekeken en daarna weer terug naar beneden, zoals ik al schreef " een fluitje van een cent. ".

Dansen in traditionele kleding

Na het diner werden wij in traditionele kleding gehesen, ik kreeg een rok aan, een geborduurde blouse en een grote band om mijn middel en deze werd enorm aangesnoerd, ik kreeg het er benauwd van, maar zo hoorde dat volgens Celia, en het moest ook wel anders zakte de rok mij op de enkels. M kreeg een grote poncho om en een muts op (M vond dit eerst maar helemaal niets). We gingen naar een grote, kale en ongezellige ruimte en daar gingen wij dansen op Peruaanse muziek, er was live-music. Het was wel een hilarische avond, een soort bonte avond, iedereen was verkleed, maar we hadden allemaal hetzelfde aan. Na een uur hadden wij het wel gehad, dansen met die zware kleren, viel nog niet mee. Het was hier 's nachts ook weer erg koud, en dus vele dekens over ons heen.
Op de terugreis hebben we het eiland Taquile bezocht en dit eiland staat bekend om haar breiende mannen, zij lopen op straat te breien en verkopen dat vervolgens in winkels of op straat. Het is wel een vreemd gezicht, 3 breidende mannen op een bankje, voor hen heel

gewoon. Heel bijzonder is dat hier een plant groeit waar men shampoo van maakt en zeep om kleren mee te wassen, een natuurproduct, waardoor het Titicacameer schoon blijft. De tocht op de boot terug naar Puno was bijzonder aangenaam, heerlijk boven op het dek gezeten en ik had daardoor een 360 graden vieuw over de hele omgeving. Van Puno met een zeer comfortabele bus naar Cusco gereisd, een rit van 7 uur en vanuit Cusco beginnen wij aan onze Machu Picchu reis.