Zuid-Amerika, Chili

Van Peru naar Chili

We gaan Peru verlaten om er straks aan het einde van onze reis weer naar terug te keren. Tot nu toe een mooi land, veel afwisseling in landschap en ook in bevolking. In de steden loopt men er vrij modern bij en op het platteland en in de bergen zie je nog veel klederdracht in schitterende felle kleuren. Er is wel veel verschil tussen arm en rijk, dat is duidelijk te zien aan de huizen en auto's'. In de buitenwijken van de steden staan echt hele armoedige hutjes. Peruanen zijn hele kleine mensen, ik steek er met kop en schouders bovenuit, altijd een bijzondere gewaarwording en M lijkt wel een reus.

In Arequipa was een muziekvoorstelling op een plein en ik stond ergens in het midden en keek over iedereen heen, in Nederland zie ik dan helemaal niks, nou ja vooral ruggen en hoofden. De mensen in Peru zijn aardig, vriendelijk en heel behulpzaam. Ze spreken weinig Engels, waardoor het lastig is om een gesprek te voeren, ik kom met mijn Spaans ook niet veel verder dan, goedemorgen, waar is de wc, kunnen we al op onze kamer, mag ik de rekening, bedankt etc. Een gesprek voeren, gaat mij niet lukken. Ze spreken ook in een voor mij, veel te rap tempo, dus begrijpen wat er gezegd wordt is lastig.

We gingen 's ochtends heel vroeg weg, onze bus vertrok om 6 uur. We verlieten het Andesgebergte om naar het Noordelijkste stadje aan de kust in Chili te vertrekken. We hadden slaapstoelen, het was dus een zeer relaxte en comfortabele reis. Het landschap was opnieuw fascinerend, we reden grotendeels door woestijnachtig gebied met enorme rotsen en veel zand. Uitgestrekte gebieden en

toch steeds weer anders, beslist niet saai om door heen te rijden. Wij houden beide enorm van die eindeloze (zand) vlaktes, bergen, grillige rotsen, niemandsland en toch kom je er soms mensen tegen, ik vraag me dan vaak af, waar komen ze vandaan en waar gaan ze naar toe....

Fruitvliegjes

Wij hadden fruit bij ons in de bus en wij wisten (van de vorige keer) dat wij dat opgegeten moesten hebben voordat wij Chili zouden binnen gaan, want Chili is fruitvlieg vrij, althans dat denkt men. In 2005 waren wij ook in Chili en toen dachten wij dat er een hasjhond om ons heen huppelde maar dat was een fruithond, die spoorde het fruit op wat nog in onze tas zat en dat het land binnen brengen was ten strengste verboden. Zo ook nu, wij waren bij toeval een mandarijntje aan het schillen, toen de bus, nog in Peru, plotseling stopte. Wij waren nog lang niet bij de grens met Chili, maar wel bij de fruitvliegjes grens, ik hoop dat de fruitvliegjes dit ook weten. Onze rugzakjes moesten door de scan, ze liepen door de bus ter controle. Onze bananen, die in een plastic zak zaten, hebben ze gewoon laten liggen en M viste later nog een mandarijn uit zijn rugzak, de scan had deze gemist, een waardeloze controle dus. Gelukkig was het geen controle op aanwezige bommen, want dan ging het goed fout. Ik weet niet wat wij met fruitvliegjes hebben of zij met ons, maar

in Australië hadden wij ook al zo'n fruithond die op onze bagage op de lopende band ging zitten en om mij heen sprong.

Arica is een stadje aan de kust, zodat wij er een heerlijke strandwandeling konden maken, de zon scheen en er stond een lekker windje, alle ingrediënten waren aanwezig om te verbranden en ondanks dat wij onszelf goed hadden ingesmeerd, was ik toch verbrand. De wandeling was prachtig, het strand was erg smerig, ze waren het overigens aan het schoonmaken, zakken vol vuil werden er opgehaald. Mijn oude doelgroep was ook aan het strand gehuisvest. Het was een relaxte dag en we hebben genoten van de warmte.

Busrit van Arica naar San Pedro de Atacama

Het ging zo goed, dat openbaar vervoer, lux en verzorgd, dat kon niet zo blijven doorgaan en zowaar de verandering zette in tijdens onze busrit naar San Pedro. We hadden plotseling een hele andere ervaring, we kwamen in een vieze bus, de stoelen zaten en lagen niet lekker en het was een nachtelijke rit van 12 uur , die uiteindelijk 15 uur werd. Wij waren behoorlijk verwend met onze luxe bussen tot nu toe. Wij waren maar met z'n tweeën in het deel van de bus waar de slaapstoelen staan, maar na een half uur kwamen er meer mensen

bij. Een aantal daarvan was erg boos, gingen tekeer in het Spaans ,want zij hadden niet de stoel waar zij voor hadden betaald, dat gevoel hadden wij overigens ook . Een aantal uur later ging iedereen eruit. Wat hadden wij gemist ? Waar waren we? en wat ging er gebeuren in het holst van de nacht. Als er iets was omgeroepen, hadden wij het waarschijnlijk ook niet begrepen , maar enige uitleg was wel op zijn plaats geweest. Wij gingen maar achter de meute aan naar buiten en zagen dat alle bagage werd uitgeladen en wij moesten in een andere bus, de bus was kapot of zoiets? Die andere bus was net zo vies en ook dezelfde slechte stoelen, we schoten er in kwaliteit niets mee op. We begrepen wel dat deze bus een andere bestemming had dan San Pedro , en wij moesten vandaar maar weer verder reizen. Wij gingen weer liggen en een paar uur later moesten we er alweer uit, al onze bagage moest opnieuw door een scanapparaat, alsof wij een grens overgingen. Het ging volgens ons

weer om fruit en fruitvliegjes maar we hadden geen idee waar we waren. Om half 9 waren wij in Calama, waar we niet moesten zijn, wij zouden op dat tijdstip in San Pedro aankomen, onze eindbestemming voor deze dag. Alles werd weer uitgeladen, het was eigenlijk ook wel hilarisch, boze passagiers, mensen die hun schouders ophaalden en zeiden " altijd hetzelfde hier " . Het gekke was dat ook niemand wist wanneer er een bus kwam die ons naar San Pedro zou brengen, ook de dames achter het loket niet. Daar stonden wij dan met onze bagage en ons goede gedrag. Één chauffeur zei, hou nummer 2360 in de gaten, die gaat naar San Pedro, en zowaar ruim anderhalf uur later kwam de bus met het door de chauffeur genoemde nummer aanrijden en wij konden weer instappen en waren ruim 2 uur later in San Pedro. Wij zaten boven in de bus op de voorste rij stoelen en hadden een prachtig panorama steeds voor ons, we reden door een fantastisch landschap, we zagen weer lama's en vecuna's en dat maakte alles weer goed, om ongeveer half één kwamen wij aan in het woestijnstadje San Pedro de Attacama.

San Pedro de Atacama

Een stadje midden in de woestijn en het ligt tegen Bolivia aan. Het is wel een grappig stadje, leuke zandstraatjes, nergens asfalt en zoals het een woestijnstadje betaamt is het er overdag lekker warm. Er lopen alleen hordes toeristen rond, en

dus allerlei boekingskantoortjes waar je diverse trips kunt boeken, ze trekken je bijna naar binnen. Wel effe wennen al die toeristen, het is overigens voornamelijk jeugd, die een aantal maanden door Zuid-Amerika trekt, wij voelen ons wel een beetje oud tussen al dat jonge spul. De omgeving van San Pedro is werkelijk adembenemend mooi, je komt daar echter alleen door een trip(je) te boeken. Ons eerste uitstapje was richting de Atacama woestijn. We hebben prachtige rotsformaties gezien, surrealistische landschappen. Bergmeertjes in diverse kleuren, afhankelijk van de grondstoffen en de mineralen die in het water zitten, prachtig azuurblauw, groen ( veel koper ), er viel geen leven in te ontdekken behalve flamingo's en die waren heel mooi. We hebben hen de flamingo zien dansen, grappig om te zien. Ons tweede uitje was naar de geisers, het was wel weer vroeg op, we vertrokken om 5 uur, de geisers moesten wij aanschouwen bij zonsopgang, tja dan moet je vroeg zijn. Het was

zoooooo ontzettend koud daar, we hadden ons thermo-ondergoed aan en daaroverheen verschillende lagen kleding , ook wanten, mutsen en sjaals alsof we gingen schaatsen en dan nog erger. We gingen naar ruim 4200 meter, er lag overal ijs toen wij naar het geiserveld wandelden. Het was een waar spektakel, een groot veld met zo' n 50 geisers die allemaal borrelen en stomend water uitspugen. Een prachtig gezicht en omdat het zo koud was, waren die stoomwolken zo goed te zien en kwamen ze ook heel hoog, het was wel een gezellig gepruttel. Op de foto is aan onze gezichten wel te zien hoe koud het is volgens mij , brrrr. Het lijkt hier wel een sauna, van de hitte naar de kou en weer terug. Wij hadden deze ochtend erg koude tenen en vingers, de rest ging wel, dat hadden we goed bedekt. We kregen ook een staand ontbijt in die kou en ik kon bijna geen mes vasthouden, maar het was goed verzorgd met allemaal lekkere warme dingen. Op de terugweg zijn we nog naar hele grote cactussen gewandeld, ook klauteren, het was namelijk een erg

stenig gebied, tijdens het klauteren verloor ik een beetje mijn evenwicht en pakte iets vast wat dichtbij was en ja dat was een cactus ..., het bloed spoot uit mijn linkerhand en vingers, dat voelde niet prettig, afspoelen en wat zalf erop en na een paar uur was het weer over, hoe dom kun je zijn. Ondanks de kou en de cactus was het zeker de moeite waard om zo vroeg op te staan. S' avonds hebben we op een hoog plateau de zon zien ondergaan, hier moesten we wel naar toe klimmen, we wennen steeds meer aan de hoogte, we zitten steeds boven de 4000 meter. De zonsondergang is waar je ter wereld ook bent altijd weer bijzonder, hier veranderde de ondergaande zon de kleur van de tegenoverliggende bergen in een prachtige kleur rood.