De eerste week

De eerste week stond in het teken van ontmoetingen en registraties. Maandag heb ik mijn sensei (= professor / docent) Jun Miura ontmoet. We hebben even kort gesproken en daarna begon de wekelijkse vergadering van mijn laboratorium. Aangezien de assistent sensei en ik nieuw waren, moest iedereen zich netjes voorstellen. De meeste probeerde dit netjes in het Engels te doen. De rest van de vergadering ging vooral over het vaststellen van het schema. In ieder geval, dat denk ik. Want alles gaat verder in het Japans en niet in het Engels.

Ik zit in het “Guide” team, samen met mijn tutor Takaba en nog 2 internationale jongens, Al en Birmi. De laatste 2 spreken gelukkig wel goed Engels en (redelijk goed) Japans en waren bereid om een aantal dingen voor mij te vertalen. Erg welkom!

Daarna heb ik mijn plaats gezien waar ik kom te werken. Een prima bureau, alleen niet ingesteld op Europese lengte personen. Ik ben heel blij dat ik niet heel erg groot ben, want zelf ik stoot mijn knieën al regelmatig ;) Achter mij zit mijn tutor en verder zitten er vooral Japanse eerste jaars studenten op de kamer. Aardige mensen, maar ze spreken helaas geen woord Engels!

De rest van de dag heb ik vooral gewerkt aan mijn onderzoeksvoorstel en dingen gelezen.

Dinsdag heb ik rustig verder gewerkt aan het lezen van papers en een beetje geoefend met het lezen van hiragana en katana (2 van de 3 Japanse “alfabetten”). ’s Middags hadden we “Library guidance” en “Network Guidance”. Helaas waren onze studentenkaarten nog niet beschikbaar, dus die laatste kon ik nog niet volgen. Maar we mochten wel al de bieb in zonder de kaart. Een hele rondleiding gehad, natuurlijk in het Japans. Maar Fumiya (de tutor van Geert) en Takaba waren zo vriendelijk om de meest noodzakelijke dingen te vertalen. Hoewel het eigenlijk niet echt nodig was, want het spreekt erg voor zich hoe je een bibliotheek gebruikt. Maar ach, het hoort er hier nu eenmaal bij om deze dingen mee te volgen, dus dan doen we dat maar netjes.

Daarna hadden we een bijeenkomst over Kaikan (het gebouw waar ik woon). Ook dit spreekt eigenlijk allemaal voor zich. Het meest aparte was dat we een uitleg kregen over wat je moet doen tijdens een aardbeving. Er is een redelijke kans dat we er in de tijd dat we hier zijn er 1 of 2 mee zullen maken. Ben benieuwd.

Maar toen.. Recycle day! Mensen die vertrekken uit Kaikan kunnen spullen die ze niet meer nodig hebben achter laten voor de volgende lichting. Iedereen is welkom hier, dus er waren behoorlijk veel mensen. De spullen stonden al klaar en om 18:00 begon het. Een half uur heb je de tijd om je naam te plakken op spullen die je zou willen mee nemen. De fietsen waren zeer gewild! Er hingen ontzettend veel briefjes aan. Maar wie niet waagt, wie niet wint. Dus ook mijn naam heb ik aan de fietsen gehangen. Verder stond er van alles en nog wat, dingen voor in de keuken zoals glazen, pannen, bestek, snijplanken enz. Maar ook grotere dingen zoals kasten, tafels, ventilatoren, rijstkokers, koelkasten en eigenlijk alles wat je in een studentenhuis kunt vinden.

Naast de fietsen heb ik mijn naam gehangen aan een pan en een magnetron. Oh, en aan een anime figuur, gewoon omdat die er gaaf uit zag ;) En wat klein spul kon ik zo al meenemen.

Een half uur later mocht je geen briefjes meer plakken en kon je gaan strijden voor de dingen waar je je naam aan had gehangen met alle andere gegadigde. Dit door “Steen, papier, schaar” te spelen. In het geval van een grote groep (zoals bij de fietsen) strijd je allemaal tegen 1 iemand die als mediator optrad. Bij 4 of minder personen gewoon onderling. De winnaar neemt het ding mee. Helaas heb ik verloren met eigenlijk alle onderdelen. Maar toch heb ik het anime figuur mee kunnen nemen, Roy en Joshi (2 jongens die hier al langer zitten) hielpen mee en hadden ook kun naam op het ding gehangen en Joshi was de winnaar. Dus ik ben de gelukkige bezitter van een leuk figuurtje om mijn kamer op te vrolijken. Hetzelfde hebben we geprobeerd voor de fietsen, maar daar mocht het niet baten.

Na recycle day was het tijd om wat te eten en gezellig te kletsen en spelletjes te spelen in de Kaikan-lounge. Ik heb het kaartspel Daifugo geleerd en we hebben de andere leren toepen. Diafugo is erg leuk om te doen! Ik ga dat komende maanden zeker vaker spelen. Net als toepen waarschijnlijk, want dat bleek bij de andere erg in de smaak te vallen.

Woensdag heb ik de hele dag op het laboratorium gezeten. Voor mijn gevoel was ik eigenlijk aan de late kant, ik was om 10 uur ’s morgens pas daar. Tot mijn verbazing was er maar 1 iemand, de assistent sensei en verder niemand. Pas rond een uur of 12 / 1 kwam de rest binnen. Waarschijnlijk werken ze daar liever laat tot laat. Maar dat betekent dat ik lekker rustig kan werken in de ochtenden. Om 1 uur had ik de eerste Guide-meeting. Dus alleen met de mensen van mijn groep. Iedereen had een presentatie voorbereid over de voortgang van zijn project. Helaas was mij niet vertelt dat dit de standaard is hier. Gelukkig maakte ze daar geen probleem van. Volgende week maar zorgen dat ik een presentatie heb en iets om te vertellen.

Aangezien Geert, Benjamin en ik alle drie geen geluk hadden met de fietsen in Kaikan, zijn we woensdagmiddag naar Cycleland gelopen. Een wandeling van een half uurtje en het was koud (+- 11 graden) en regenachtig. Niet echt een goede dag om te gaan, maar ja, we wilden toch echt graag een fiets hebben! Ter vergelijking: Cycleland ligt redelijk vooraan in Toyohashi, gezien vanaf TUT, en dat is al 30 minuten wandelen. De bus rijdt er ook wel heen, maar dat is vrij prijzig. Voor 440 yen enkele reis ben je op het station (ongeveer 3,50 euro). Naar het centrum is dat ongeveer 220 yen. En als je boodschappen wil gaan doen, is dat ook een wandeling van ongeveer 20 minuten (enkel) en weer met alle boodschappen terug. En daar rijdt geen bus langs. Dus een fiets is eigenlijk wel een noodzakelijk iets hier.

Zo gezegd, zo gedaan. Met zijn drieën naar Cycleland. We hadden niemand bij ons die Japans spreekt en de verkoper sprak (natuurlijk) geen Engels. Wonder boven wonder is het ons toch gelukt om alle drie een tweedehands fiets te bemachtigen. Nog steeds wel aan de prijzige kant. Alle bij elkaar ongeveer 7000 yen (= 55 euro). Maar dat is het waard voor de vrijheid en het gemak!!
En waarschijnlijk kunnen we hem aan het einde van onze periode hier weer verkopen aan ofwel Cycleland ofwel aan een volgende student. Voordeel is wel dat deze fiets nu officieel op mijn naam staat en mijn naam in Katakana zelfs op de fiets geplakt zit. En hij is grondig helemaal gecontroleerd en in orde voordat ik hem kreeg, dus ik verwacht niet dat ik er de komende tijd veel problemen mee ga krijgen.

Met onze gloednieuwe fietsen zijn we eerst naar de Mos Burger gefietst. Een soort van Mac Donalds, maar dan net wat kwalitatief betere burgers. Helaas werkt dit hetzelfde als de gewone Mac en had ik al vrij snel weer honger. Dus ondanks dat de hamburger met frieten goed smaakte, gaan we daar waarschijnlijk niet meer eten.
En daarna terug gefietst naar de TUT. De regels in het verkeer hier in Japan zijn een beetje anders dan bij ons. Om te beginnen rijdt iedereen links, dus dat is even wennen. Maar in Japan is het ook verboden om iemand mee te nemen achterop de fiets en is het verboden om naast elkaar te fietsen (behalve op een fietspad)! Verder mag je ook niet dronken op een fiets zitten, je mobiel niet gebruiken en geen muziek luisteren. Die laatste zijn regels die in Nederland in principe ook tellen, alleen zijn ze hier iets strikter op het naleven van die regels. Dat wordt dus goed uitkijken hier ;) Ben wel blij met mijn mooie blauwe fietsje!

Vrijdag was het tijd om naar city hall te gaan om ons te registreren als Japanse inwoner en om een bankrekening te openen. Mijn eigen tutor had helaas andere dingen te doen, maar ik mocht gelukkig met Fumiya en Geert mee. Het idee was in eerste instantie om met de fiets te gaan. Fumiya zei echter dat de weersvoorspellingen niet echt goed waren en dat het toch wel een stukje fietsen is. Dus dan maar met de bus.

Betalen voor de bus gaat hier ook wel een beetje anders dan in Nederland. Hier pak je een kaartje uit de automaat als je instapt. Bij het uitstappen gooi je het kaartje samen met gepast geld in een bakje en heb je betaald voor de rit. Het is de eerste keer erg raar om zowel het kaartje als het geld in hetzelfde bakje te gooien, maar het werkt op zich prima. En er is een wisselautomaat in de bus, dus als je geen gepast geld hebt, kun je daar eerst wisselen. En nee, dat kan dan weer niet tegelijk met het betalen van het kaartje. Beetje vreemd, maar oke.

De reis naar city hall was inderdaad een stukje weg. Eerst helemaal naar het station (busreis van +- 30 minuten) en daarna nog 15 tot 20 minuten lopen. Fumiya wilde de tram pakken, maar we hebben hem weten te overtuigen dat we dat stukje ook best wel even kunnen lopen.

Aangekomen was het registreren eigenlijk verbazend makkelijk. We moesten onze residentkaart die we bij de douane gekregen hadden inleveren, samen met een formulier. Tel even mee: dit is formulier nummer 1. Hierop moesten we onze naam invullen in Romanji (ons alfabet) en in Katakana (hun alfabet) en geboortedatum, hoelang we er zijn, ons adres, enz. Onze naam zelfs op 3 plaatsen. Dit ingeleverd en een mooie stempel ontvangen op onze residentkaart.
Daarna inschrijven voor de NHI (National Health Insurance). Formulier nummer 2. En weer onze naam in Romanji en Katakana op 3 plaatsen, geboortedatum, adres, enz. Toen dat eenmaal in orde was, mochten we door naar loket 3. Dit keer voor het regelen van ons pensioen. Ja, je leest het goed. We bouwen pensioen op hier in Japan ;) Maar aangezien we studenten zijn, krijgen we ontheffing hiervoor en hoefden we verder alleen het formulier (formulier nummer 3 en ook weer 2x mijn naam in Romanji en Katakana) in te vullen en was het goed.

Dat was city hall. Op naar de bank! Want om een bankrekening te openen, moet je eerst ingeschreven staan en de stempel hebben op je residentkaart. Bij de bank 2 formulieren in moeten vullen, maar de eerste was wel meteen 3 bladzijden lang. Ook hier weer overal mijn naam in Romanji en Katakana. Maar bij de bank deden ze moeilijker dan bij city hall. Aangezien ik getrouwd ben, staat in mijn paspoort als achternaam Verheijen ev Boumans. Ik kreeg de man van de douane niet uitgelegd dat “ev” betekent “echtgenote van” en dat het eigenlijk Boumans – Verheijen is, dus ik sta als “Verheijen ev Boumans Rianne Catharina” geregistreerd. Dat is best een schrijfwerk als je dat zo vaak moet doen! En het ziet er vreemd uit. Bij city hall was Verheijen alleen genoeg en zo staat het ook op mijn studentenkaart. Maar ja, dat was voor de bank niet voldoende. Dus daar heb ik iedere keer de hele riedel op moeten schrijven.

Wat daar ook wel raar is, is dat je op het formulier moet opschrijven welke pincode je wil gaan gebruiken voor je pinpas. Alles mag, behalve je geboortedatum. En daarna nog een andere pincode moeten verzinnen die je naast je handtekening zet. Geen idee waarom dit laatste precies is, maar goed. Uiteindelijk is het invullen van alle formulieren gelukt en heb ik een bankboekje gekregen. Helaas moet ik nu 10 dagen wachten op mijn pinpas. Ik hoop dat het daadwerkelijk 10 dagen zijn en niet 10 werkdagen! Mijn contant geld is op aan het raken en met mijn Nederlandse pinpas kan ik niet pinnen of geld uit de ATM halen. Met mijn creditcard kan ik wel betalen in de (meeste) winkels. Maar ook geen geld op nemen uit de ATM, want mijn kaart is Mastercard en hier gebruiken ze alleen Visa.

Pff… Beetje zuinig aan doen met het contant geld dus komende 2 weken :P