Afscheid & Reis

De dag(en) voor vertrek stonden in het teken van inpakken en afscheid nemen. Iedere keer afscheid nemen ging eigenlijk verbazend soepel. Het voelde alsof ik gedag zei omdat ik 3 weken op vakantie ga in Japan, niet een half jaar. En dat is prima, ik hou niet zo van dat gesnotter ;)

En ineens is het 31 maart. De katjes liggen samen naast elkaar op bed. Dat doen ze normaal nooit! Maar was voor mij een mooie kans om ze allebei een goede dikke knuffel te geven. Dat was wel moeilijk, ik ga de boefjes ontzettend missen!

Om niet ’s morgens heel vroeg te hoeven vertrekken en de spits te vermijden, hebben Bart en ik samen een hotelletje geboekt in Zwanenburg. Dus na het geknuffel hebben we het koffer, de hiketas en mijn rugzak gepakt, voor het laatst gedag gezegd tegen ons huisje in Eindhoven en in de auto gestapt.

Na een goede, maar toch wel wat onrustige nachtrust heeft Bart me afgezet op Schiphol. Hij is mee gelopen zo ver het kon. En dan sta je daar.. Allebei wetende dat je elkaar een half jaar niet ziet. Ik had me nog zo voorgenomen om niet te gaan huilen op het vliegveld, want zo als ik al zei hou ik niet van dat gesnotter. Maar we hebben daar toch nog wel even samen gestaan, elkaar stevig vast houdend.

Uiteindelijk ben ik dan toch maar mijn bagage gaan weg brengen en is Bart naar huis gegaan. Op dat moment was mijn reis echt begonnen. Bagage inchecken en door de douane heen ging verbazend makkelijk!

Geert (mijn studie en reis genoot) is niet lang daarna ook aangekomen op Schiphol. Samen konden we niet veel meer doen dan wachten op Schiphol tot het vliegtuig vertrekt onder het genot van een kopje koffie. Helaas kreeg Geert bij de douane al te horen dat ons vliegtuig naar Frankfurt vertraging had, wel maar 7 minuten.

Die 7 minuten werden 2 uur. Vertraging vanwege de storm. Uiteindelijk zijn we wel van Amsterdam naar Frankfurt kunnen vliegen. Helaas had het vliegtuig teveel vertraging en was onze vlucht

naar Nagoya al vertrokken. Of toch niet? Volgens een van de mensen die ook in de wachtrij stond voor de servicebalie, was het vliegtuig nog niet weg.

Rennen!! We hebben van gate B31 naar gate Z58 gerend, met alles wat we hadden. Eenmaal daar aangekomen, bleek het vliegtuig toch al een kwartier weg te zijn. Bah, voor niets gerend. Dus dan maar terug naar de servicebalie en kijken wanneer de volgende vlucht gaat.

Wat duurde dat lang! We wisten ondertussen zelf al dat het eerst volgende vliegtuig de dag erna op dezelfde tijd zou vertrekken, maar niet of we al omgeboekt waren naar die vlucht. De wachtrij was op zich wel gezellig. Er stond een groep Amerikanen voor ons die op een cruise waren geweest in Nederland. Na 5 uur (ja, 5 uur!!) wachten kregen we te horen dat we inderdaad al omgeboekt waren naar de vlucht en hebben we ons meteen laten inchecken. De bagage kon gewoon op het vliegveld blijven en werd automatisch naar het juiste vliegtuig gebracht.

Met een voucher voor een hotel en eten in onze handen zijn we opgelucht bij de balie vertrokken. Ondertussen was het al 6 uur geweest en hadden we toch wel honger! Dus snel naar de shuttlebus, waar ook weer een rij van wachtende mensen stond. We waren immers niet de enige vlucht die vertraagd of geannuleerd was. Gelukkig kwam er redelijk snel een grote bus en zijn we naar het hotel gegaan.

Daar hebben we lekker gegeten en zitten kletsen met een jongen uit Lunteren die ook naar Nagoya vloog en een meid uit Toronto. De Amerikanen die in de wachtrij stonden waren er ook weer. Ook hun hadden de dag erna pas weer een vlucht. Gezamenlijke ergernissen of gebeurtenissen brengt mensen sneller bij elkaar. Maar het was een lange dag, dus lekker in mijn bedje gekropen om de dag erna toch echt naar Japan te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal weer op Frankfurt aangekomen, zagen we dat onze vlucht gelukkig geen vertraging had. Maar dit keer konden we rustig naar de gate lopen. Eenmaal aan boord van het vliegtuig kregen we te horen dat er maar 1 startbaan open was. Ja hoor, toch weer vertraging! De piloot had geen toestemming om te mogen opstijgen en we moesten een uur wachten.

Uiteindelijk, na een uur in het vliegtuig gewacht te hebben, zijn we dan opgestegen. Ik heb geprobeerd om te slapen in het vliegtuig, maar zelfs met de tabletjes voor goede nachtrust was dit geen succes. Dus na 11 uur films kijken en spelletjes spelen landden we eindelijk in Nagoya.

Daar aangekomen hebben we onze bagage gepakt (deze zat gelukkig inderdaad in het juiste vliegtuig) en richting douane gegaan. In het vliegtuig hebben we al een kaart in moeten vullen, maar blijkbaar was dat niet voldoende, want we moesten wederom een formulier invullen. Met dit formulier krijg ik wel meteen mijn Japanse residence kaart. Dus ik ben nu officieel inwoner van Japan :D Het was wel nog even lastig, want in mijn paspoort staat als achternaam “Verheijen e/v Boumans” en niet “Verheijen”. Ik heb ze proberen uit te leggen dat het betekend “echtgenote van” en dat Verheijen mijn meisjesnaam is, maar dat wilde niet werken. Dus dan maar een kaart waarop staat “Verheijen ev Boumans”. Ik vind het allemaal prima, als ik het land maar in mag.

En dan op zoek naar Geert zijn Japanse tutor, Fumiya Saga. Hij stond netjes klaar bij de uitgang met een bordje en zwaaide al naar ons zodra hij ons zag. Geert en ik zijn hier met onze blonde, krullende haren best goed te onderscheiden van de rest ;)

Hij heeft samen met ons treinkaarten gekocht, 1ste klas vonden we wel zo handig. Met onze spullen de trein in. Mijn koffer wil niet echt lekker rollen, dus dat was nog een gedoe. De trein is verder erg makkelijk en relatief goedkoop. Ze roepen netjes om wat de volgende stop is en hij was keurig op tijd. Maar dat had ik ook niet anders verwacht.
Tijdens de reis zaten we over de leuning heen met Fumiya te praten, totdat een vrouw zei dat je de stoelen om kunt draaien. Dat had ik niet verwacht! En inderdaad, met een het indrukken van een pedaal, kun je stoelen omdraaien zodat je tegenover elkaar kunt zitten. Misschien een idee voor in de Nederlandse treinen :P

Na een overstap en een volgende trein, kwamen we anderhalf uur later aan op Toyohashi station. Daar ontmoette we Yuta Takaba, mijn tutor. Een hele aardige gozer. Alleen spreekt hij nauwelijks tot geen Engels, Fumiya trouwens ook niet. Dat wordt nog lastig! Maar hij doet heel erg zijn best om zich verstaanbaar te maken en ik denk dat we er uiteindelijk wel uit komen.

Helaas was het niet gelukt om een chauffeur te vinden van het treinstation tot de universiteit en zijn we vanaf daar met de bus naar Toyohashi Univeristy of Technology gegaan. Achteraf een voordeel, want nu weten we meteen hoe het werkt met het betalen in een bus. Je haalt uit de automaat een kaartje en bij het uitstappen gooi je dat kaartje met gepast geld in een bak bij de chauffeur. Dat had ik niet zelf bedacht.

Meteen na aankomst zijn we naar het International Office gegaan en ontmoette we mrs. Moe Murata, waar we vooraf per email al contact mee hadden. En weer moesten er allerlei formulieren ingevuld worden. Dit keer voor de sleutel van onze kamers en studentenkaart.

Met de sleutel van mijn appartement in de handen, zijn we naar het international house gelopen, of Kaikan zoals ze het hier noemen.

Pff…
Ik ben gearriveerd.