Hanami weekend

Vrijdagavond tijdens de afterparty in Kaikan vertelde Roy (een Peruaanse jongen) dat ze op zaterdag gingen kijken naar de Shakura, de kersenbloesem die nu volop bloeit. Het kijken naar die bloesem is hier een daadwerkelijk festijn met een eigen naam: Hanami. Hana = Bloem(en) Mi = kijken, dus letterlijk betekent dit bloemen kijken.

Maar voordat we daar mee konden gaan, zijn we eerst gaan shoppen voor de eerste belangrijke dingen. Yuta, mijn tutor, had een studiegenoot gevraagd om te rijden. Heel fijn om gewoon met de auto te kunnen gaan! We zijn bij de Aeon winkel geweest, eigenlijk een soort van V&D achtige winkel, maar dan op de Amerikaanse manier: Groot en je kunt er werkelijk alles krijgen! Het was nog even een gedoe om alles te vinden, maar uiteindelijk zijn we met een volle auto terug gekeerd naar de campus.
En het belangrijkste in mijn geval: Adapters voor de Japanse stopcontacten! Nu heb ik tenminste stroom op mijn kamer en heb ik ook mijn router op weten te zetten voor wifi. Yeah, whatsapp weer terug ;) Wat ze hier in Japan overigens niet gebruiken. Hier gaat alles via Line, wat een soort combinatie is van WhatsApp en Facebook.

Na het shoppen hebben ze ons naar het park gebracht waar de rest van de mensen al was. Na een stukje het park in gelopen te zijn, zag je allerlei mensen op de grond zitten. Netjes op een blauw zeil, allemaal de schoenen uit. En dan gezellig aan het bier en thee, met natuurlijk lunch / snacks erbij. En zo ook de groep studenten van de TUT.

Het was droog en zelfs een beetje zonnig! Het regent hier behoorlijk vaak op dit moment, maar we hadden geluk. Dus het was heerlijk vertoeven op het blauwe zeiltje onder de bomen. En zo hebben we meteen de mensen een beetje leren kennen. Na een uurtje of 2 gezeten en genoten te hebben, zijn we nog naar boven in het bijgelegen gebouw geweest om te genieten van het uitzicht.

Rond 5 uur waren we weer terug op de campus. En toen was het de vraag: wat eten we vandaag? Geert en ik hebben beide nog geen kookspullen gekocht, we wachten op de “recycle day” aankomende dinsdag. Dus dan maar ergens gaan eten. Helaas hebben we nog geen fiets en is de bus redelijk duur. Dus we zijn gaan lopen. We zijn een aantal keer langs een restaurantje gekomen wat volgens de tutor prima eten is.

Dan kom je er achter dat de campus toch echt buiten de stad ligt. Na 20 minuten 1 hele lange weg afgelopen te hebben, kwamen we aan bij het restaurantje Sukiya. En toen begon ons eerste echte avontuur. Beide spreken we eigenlijk geen Japans en de mensen binnen spreken alleen maar Japans. Met handen en wijzen kregen we een plaats aangewezen en hebben we de menukaart erbij gepakt.

Natuurlijk ook in het Japans. Maar gelukkig is het hier gebruikelijk te tonen wat je krijgt, dus konden we de plaatjes aanwijzen van de gekozen gerechten. En dan maar hopen dat het smaakt wat je krijgt ;)
Aangezien ik de kaart niet kon lezen, heb ik niet een heel duidelijk beeld van wat ik nu gegeten heb. Maar het was in ieder geval een kom rijst met vlees en kaas eroverheen en het smaakte ook nog prima.

Gelukkig ben ik al gewend aan het eten met stokjes, want hier kun je niet vragen om mes en vork! Het enige bestek wat ze wel hebben, is een lepel vanwege de soep. En ik eet met stokjes op de Japanse manier ben ik achter gekomen, mijn schoonvader Horst heeft het me goed geleerd :D

Zondag heb ik vooral doorgebracht op mijn kamer. In mijn kamer heeft een half jaar niemand gewoond en de luchtvochtigheid is ontzettend hoog, dus rook/ruikt het op de kamer redelijk muf. En aangezien ik niet veel gepland had staan, was dit een mooie reden om mijn kamer helemaal te poetsen. Hier in Japan hebben ze ontzettend veel verschillende geuren schoonmaakmiddel, maar niet gewoon citroen of geuren die we in Nederland kennen. Nee, hier ruikt het allemaal naar ander fruit. Dus heb ik even snel geroken in de winkel en maar besloten om de sinaasappel variant mee te nemen, want om alles nu te laten ruiken als aardbeien of banaan voelde ook raar.
En daarna een beetje muziek zitten luisteren, op Facebook zitten kijken en spelletjes zitten spelen, eigenlijk een redelijk normale zondag, maar dan in een ander contignent ;)

In de line groep van de TUT heb ik ondertussen gevraagd of iemand nog goede ideeën had voor het avondeten. Johsi en Roy stelde voor om kebab te gaan eten. Wie had ooit gedacht dat ik kebab zou gaan eten in het eerste weekend in Japan? Maar, het klonk als een gezellig plan, dus zo gezegd zo gedaan. We hebben eerst nog even ping pong gespeeld op de tafel die hier staat en daarna met de bus de stad in.

Eenmaal aangekomen bij het restaurant keek ik heel verbaasd. Als je het mij had gevraagd, was het restaurant gesloten. Maar de poort kon gewoon open geschoven worden en daarachter was een klein restaurantje. En ondanks dat het daadwerkelijk Turkse mensen waren die het restaurant runnen, was de kamer waar we konden eten echt typisch Japans. Dus al zittende op de tatami (Japanse matten als vloerbedekking) aan een lage tafel hebben we genoten van heerlijke Turkse kebab! :D Maar volgende keer pak ik gewoon water bij het eten. De cola die ik erbij dronk, koste net zo veel als de kebab! Niet dat het nu zo ontzettend prijzig is, want ik heb uiteindelijk 700 yen betaald bij elkaar, omgerekend iets meer dan 5 euro.

Aangezien we toch al de laatste bus gemist hadden, zijn we nog even naar het park in de buurt gelopen om te kijken en te kletsen. En dan kom je weer een ander gebruik tegen. Mensen hoeven hier niet vooraf na te denken of ze iets van eten of drinken nodig hebben, want er is overal wel een convenient store in de buurt. Deze winkels zijn ook nog eens 24/7 open! Dus eigenlijk ongeacht wanneer kun je eten en drinken halen als je daar zin in hebt.

Maar daarna kwam de reis terug naar huis. Aangezien er geen bus ging, moesten we lopen. En we zaten toch wel een stukje verwijdert van de TUT. We moeten echt een fiets ergens vandaan zien te krijgen. Na een wandeling van ongeveer 40 minuten kwamen we weer op de campus aan en was het tijd om te gaan slapen.

Het eerste weekend is voorbij..