Sayonara Nihon

Ja, ik weet het.. Ik ben al een hele tijd terug. Ondertussen ben ik al bijna net zo lang terug als dat ik weg ben geweest (4 maanden en 3 weken weg, 4 maanden en 1 week terug).
Wat vliegt de tijd! Nog 2 dagen en dan is het jaar 2015 voorbij. Een tijd waarin mensen terug kijken naar afgelopen jaar en vooruit kijken naar wat het komende jaar gaat brengen.

Natuurlijk denk ik in deze dagen ook terug naar mijn tijd in Japan en bedacht ik me dat ik helemaal geen laatste blog heb geschreven.

Dus dan nu maar. Eerst heb ik even terug gelezen wat ik het laatste geschreven heb. Toen had ik nog een kleine maand te gaan.

Het cosplay event in Nagoya, maar zeker de reis door Japan waren geweldig! Over die anderhalve week weg alleen kan ik waarschijnlijk al bladzijden vullen. We hebben zoveel gezien en gedaan in een korte tijd.

Even een korte opsomming: Reizen met de Shinkansen (hoge schelheidstrein); bezoek aan de World Jamboree van scouting; 70 jarige herdenkingsceremonie van de atoombom in Hiroshima en het peace museum (beide heel indrukwekkend!); toerist uithangen in Osaka en naar Universal Studio; tempels en shrines bezoeken in Kyoto en Nara. Dat alles met veel lopen en lekker eten. Eigenlijk teveel om te beschrijven voor nu. Misschien moet ik daar toch maar een apart verslag van maken en toevoegen.

Na onze terugkomst ging de tijd daar heel erg snel. Ik ben nog naar een onsen geweest met Nihan en in het laatste weekend hebben we de nacht doorgebracht op het strand, inclusief kampvuurtje. En daar gebleven tot de zon op was.

De laatste dagen stonden vooral in het teken van inpakken en mijn kamer uitruimen. Dat was een heel dubbel gevoel. Ik had heel veel zin om weer naar huis te gaan! Maar aan de andere kant wilde ik eigenlijk helemaal niet weg. Mensen die het me vroegen (later in Nederland) zei ik ook: “Ik was graag daar gebleven, maar dan met Bart erbij”. En dat gevoel heb ik nog steeds wel een beetje.

Ik kijk terug op een ontzettend mooie tijd. Zoals ik in het vorige bericht al schreef, is het heerlijk om een pauze te nemen van je leven en alleen maar te genieten van alle mooie dingen en de rust en vrijheid daar.
En Japan is een ontzettend mooi en apart land, waar ik nog zeker niet genoeg van heb gezien. In al die tijd die ik daar ben geweest, ben ik bijvoorbeeld niet 1x naar Tokyo geweest. Eigenlijk raar, maar aan de andere kant is dat meteen een mooi excuus om weer een keer terug te keren.

Maar wat ik denk ik het beste vond aan Japan, zijn de vriendschappen die ik daar heb gesloten. Sommige mensen zal ik niet meer zien of spreken. Maar een heel aantal hoop ik in de toekomst zeker weer te zien en spreek ik nu nog af en toe via Line.
Ik vond het dan ook erg leuk om kerstkaarten naar Japan (en andere landen) te sturen. En dat zal ik de komende jaren waarschijnlijk blijven doen. Zonder de mensen, had mijn tijd daar er heel anders uit gezien. Ik mis de avonden spontaan ping-pongen, het gezellig uit eten gaan met de hele club en de spontane events zoals de Star Wars Movie Marathon.

Geert had besloten om de laatste avond hadden alvast naar Nagoya te gaan. De trein ging niet vroeg genoeg om op tijd op het vliegveld aan te komen. Dat klonk als een slim plan, dus ik ben mee gegaa.

Voordat we vertrokken, zijn we met een aantal mensen gaan uit eten in Toyohashi als “laatste avondmaal” en hebben we afscheid genomen. Ala en Roy hadden besloten om met ons mee te reizen naar Nagoya. Zij zijn beide de hele avond / nacht gebleven. Geert had een hotel geboekt en is toch maar gaan slapen. Ik had het idee om de hele nacht op te blijven, zodat ik in het vliegtuig zou kunnen slapen.

Dus die nacht hebben we gepoold, in de bar gezeten, rond gewandeld door een van de parken en uiteindelijk geëindigd in een karaoke plaats.

En toen was het morgen, de laatste morgen in Japan. Voor nu in ieder geval. En het was tijd om ook gedag te zeggen van de laatste vrienden die mee waren. Het inchecken ging voorspoedig en al snel zaten Geert en ik in het vliegtuig terug naar Nederland. Het viel me zwaar om het land onder me kleiner te zien worden, het besef kwam toen pas echt: Het avontuur is voorbij..

Ondanks dat ik toch niet heb kunnen slapen in het vliegtuig, ging de vlucht snel en soepel. Op Schiphol aangekomen, meteen mijn telefoon aangezet mijn Nederlandse simkaart om Bart te kunnen appen. Hij stond al op me te wachten. Jeetje, wat duurt het dan lang voordat de koffers er zijn! Geert zag zijn ouders en zusje meteen. Maar waar was Bart? Hij bleek een deur verder te staan. Maar dat mocht de pret niet drukken toen ik hem eindelijk weer in mijn armen kon sluiten!

En zoals mijn avontuur begon, eindigde het ook. Bart haalde me op en hebben we de nacht door gebracht in hetzelfde hotel in Zwanenburg. Weer heerlijk met zijn 2, maar nu vol verhalen en een avontuur rijker.

Dit was zeker niet de laatste keer dat ik in Japan was. Ik hoop zo snel mogelijk weer daar naar toe te gaan. Maar dan samen met Bart, zodat hem kan laten zien waar ik gewoond heb, hem voor te stellen aan mijn vrienden daar en we samen Japan verder kunnen ontdekken.

Sayonara Nihon!