Kamer & Introductie

Mijn kamer is A-104. Voordeel is dat dit op de benedenverdieping is en ik geen trappen op hoefde met alle koffers. Nadeel is dat dit direct naast de lounge ruimte zit. Dus als er iemand daar zit te kletsen, hoor ik dat. Maar eigenlijk is dat niet echt een nadeel, want als ze hiernaast gezellig met een paar mensen zitten te kletsen, is het natuurlijk leuk om gewoon aan te sluiten ;)

De kamer zelf is klein en oud. Maar alles zit erin wat ik nodig heb. Of ja, alles.. Ik heb een bed, bureau, 2 kasten, een eigen keukentje en badkamertje. Verder was hij bij aankomst leeg. Alles moet je zelf halen. En dan bedoel ik ook echt alles. Ik had het geluk dat er een wc-rol bij de wc hing, maar zelfs die had ik eigenlijk moeten halen.

Nadat ik alle koffers neer heb geploft in mijn kamer, heb ik een klein uurtje tijd gehad om even bij te komen. Dus tijd om alvast wat kleren in mijn kast te leggen, me om te kleden en op te frissen en mijn bed op te maken. En terug naar het international office. Mijn warm water deed het niet, dacht ik.

Ondertussen heb ik geleerd dat je de boiler zelf aan moet zetten om warm water uit de kraan te krijgen. En ik ben op zoek gegaan naar een Japanse adapter voor het stopcontact. De adapter die ik bij me had, bleek toch echt alleen te werken voor Amerika, aangezien die een extra ground pin erbij heeft. En mijn stopcontacten op mijn kamer niet. Gelukkig zijn ook hier de mensen heel vriendelijk in. Een adapter was zo snel niet te vinden, maar ze gingen meteen voor mij op zoek. En ik mocht van Daiki (tutor in Kaikan) een oplader lenen voor mijn telefoon.

Daarna begon al snel de introductie bijeenkomst met alle nieuwe internationale studenten. In totaal zijn we met 4 research students. Geert, Benjamin uit Duitsland, een meid uit Bulgarije waar ik de naam van vergeten ben en ikzelf. Alle andere zijn studenten voornamelijk uit Vietnam, Maleisië en Indonesië.

Met als nadeel: Buiten ons 4 spreekt iedereen Japans. Wij zijn de enige die dat (nog) niet spreken. Dus hadden ze besloten om de introductie in het Japans te doen.

Maar aangezien ze hier ontzettend vriendelijk en behulpzaam zijn, hadden ze voor ons geregeld dat Prof. Eugene Ryan bij ons kwam zitten om alles te vertalen. Hij is een docent Engels uit Engeland, maar woont al 20 jaar in Japan. Een hele aardige docent, die ons heeft aangeboden om ons te helpen als het nodig is. Of als we gewoon een keertje op de koffie willen komen om te kletsen zijn we ook van harte welkom. Aangezien hij zowel goed Engels als Japans spreekt, kan dit nog best wel van pas komen!

De introductie zelf ging over vanalles en nog wat. Onder andere over de rol van onze tutors, activiteiten op de TUT, uitleg over de Japanse cursus en veiligheid in het verkeer.
Vooral die laatste hebben ze bijna de helft van de bijeenkomst over gesproken. Schijnbaar hebben ze nogal veel ongelukken in het verkeer hier in Toyohashi. En ze bespraken nog wat belangrijke data, maar die moet ik opnieuw opzoeken in de hele berg papieren die ik gekregen heb, want die ben ik weer vergeten. Maar dat is niet zo raar als je al zo lang wakker bent en meteen zoveel te horen krijgt.

Na de bijeenkomst was er een soort receptie met eten. De president van de TUT sprak ons toe en daarna was het een leuke bijeenkomst. Veel mensen en nieuwe gezichten. De meeste namen ben ik alweer vergeten, maar ik zie ze vast nog wel vaker hier.
De mensen hier hebben moeite met mijn naam. Dus ik heb besloten om het uit te spreken als Rihanna, naar de bekende zangeres. Dat is voor hun makkelijker te herkennen en uit te spreken.



Een van de mensen daar heeft ons uitgenodigd om na de receptie nog bij elkaar te komen in Kaikan. Aangezien de plaats naast mijn kamer ligt, heb ik besloten toch maar even daar naartoe te gaan. Iedereen stelde zich voor en we hebben leuk zitten kletsen. Vooral over waar iedereen vandaan komt en waarom ze naar Toyohashi zijn gekomen. Maar al snel werd het 10 uur en was ik heel erg moe en ben ik gaan slapen. Ik was dan ook al 30 uur wakker en de meeste verbaasde zich überhaupt over het feit dat wij die middag pas aangekomen waren en toch nog steeds rechtop stonden.