Vandaag een heuse zwemdag gehad! Eerst op ons voor toeristen aangelegde zandstrand, waar je van geluk mag spreken als je af en toe een visje ziet en waar je zelfs als je hoofd onder water zit toch nog de muziek hoort waarop de kreeftenbrigade aan het meejoelen is. (oké zo shitty is het nu ook weer niet)
Eigenlijk is het prima voor de kinderen... het water blijft hier lang ondiep waardoor ze heel veilig kunnen spelen.
Deze middag zochten we een baai op waar we hoopten op wat meer rust en vooral meer vissen en blauw water. Al na een tiental minuutjes rijden kwamen we bij een rustige plek hoog bovenop een berg waar we bij het naar beneden kijken prachtig helderblauw water zagen. Dit kon wel eens onze plek worden...
De baai was niet groter dan een paar handdoeken naast elkaar dus veel volk was er niet!
Snorkel op, zwemvliezen aan en..... Waaaaw! Al na drie zwemslagen zag je hele scholen vissen. En dan nog een andere soort, en nog andere en... Ik kreeg door de opwinding mijn ademhaling maar moeilijk onder controle door dat kleine buisje ;) zoveel moois, het kan dus toch! En dan die stilte... Je hoofd gaat onder water en plots is er niets meer. Alleen jij, je ademhaling en de vissen. Die stilte en dan al dat moois, het is betoverend, en ik krijg er niet genoeg van. En al mijn mannenvolk uiteraard ook niet! (hoewel zij van de rotsen springen en stenen in het water gooien ook wel noodzakelijk achten)
Ik hoor Berre en Rune ook door hun snorkel waw en mooi en oooh broebelen en ben gelukkig dat ik dit met hen kan delen! Ons kleinste spook gaat intussentijd rustig door met het brouwen van de meest culinaire zeesoep. Geserveerd op een bedje van eilandstenen en gegarneerd met vers zeewier en visseneitjes. Mijn grootste snorkel herken ik ook alleen maar aan het rode dopje dat boven water uitsteekt waardoor ik weet dat hij hier ook ontzettend van geniet! Moeten we morgen echt naar de Trogir? Zie ik hem denken... Hij zou hier zijn tent opslaan, barbecuetje uithalen en een zelf gevangen visje bakken.
Het einde van de wereld...