On the road…
Of ik gek ben? Iets wat ik al wat vaker mocht horen het voorbije jaar… Net niet iedereen durft dit tegen mij te zeggen maar als ik de blik in hun ogen zie fantaseer ik wat die zou kunnen betekenen: Crazy: met een allergisch-aan-melk-zijnde vierjarige door die ’apenlanden’/ zo lang, dat moeten zeker leraars zijn, waar halen ze het geld trouwens?/ ze hebben echt geen idee hoe hun ‘chique’ Honda eruit zal zien na een rally door wat ze wegen noemen in de Balkan/Liever jij dan ik/ God sta hun bij/ Waarom zou je nu naar dat hellhole willen gaan als je ook gewoon naar Frankrijk kan?
Maar soms zie ik ook fonkeltjes: ja! De max! Super van jullie!
Jaja, we gaan dit ‘zotte’ plan uitvoeren. Echt! Bijna is het zover en proppen we onze kindertjes samen met een fractie van onze bezittingen in onze wellicht veel te kleine auto. Nee we gaan niet op stap met mobilhome of caravan. Het is enkel ‘the five of us and the car’. Daarmee moeten we het doen. Hopend dat onze slee niet dezelfde streken vertoont als die van Tom Waes toen hij Albanië doorkruiste.
Ik heb er vertrouwen in… Tenminste meestal. Soms sla ik even tilt en zie ik allerlei doemscenario’s opduiken. Maar nee, ik ben niet gek. Ik hou gewoon van reizen en wat avontuur en alles is tot in de puntjes voorbereid. Elke stap die we gaan zetten staat op papier. Althans dat wil ik mijn lieve, ongeruste schoonmoeder laten geloven. Het komt goed, meer nog, het wordt fantastisch! 7 weken om nooit meer te vergeten, dat ambieer ik. Ik heb hier hoge verwachtingen van, denk aan niets anders dan alle pracht die op ons wacht en de mensen die ik alleen al door erover te lezen in mijn hart draag. Ik ben zó nieuwsgierig: ik fantaseer over de tipi in Albanië, over Harris die ons in Bosnië zal ontvangen, over de steile hellingen die we zullen moeten trotseren om de baai van Kotor te kunnen bewonderen, de verschillende talen te horen die Chinees lijken te zijn, de plek te zien waar Jo Rein bijna op de top van de wereld ten huwelijk heeft gevraagd en dan als kers op de taart het onwaarschijnlijk fantastische huwelijk van die 2 te mogen bijwonen. Ik vraag me af hoe het ruikt aan het meer van Ohrid in Macedonië, kan niet wachten om alle tinten groen te zien aan de watervallen van Plitvice in Kroatië en wil zo graag al eens een voorsmaakje van een ‘birra Tirana’.
Nog even aftellen en de ontelbare rondslingerende briefjes met still-to-do-voor-de-reis-naar-Kreta even afwerken en dan zijn we er helemaal klaar voor.
Mijn spastische darmsyndroom vertelt me dat het nu echt wel niet lang meer duurt voor we vertrekken. Hopelijk gaan de laatste drie weken snel voorbij zodat mijn huisgenoten niet teveel hinder ondervinden van het vuurwerk dat zich in mijn hoofd (enzo) bevindt…
Marjolein