Deze morgen met enige weemoed Mostar verlaten. Harris, onze airbnb-host, vertelde ons welke weg we moesten nemen om de lange douanecontrole te vermijden en weg waren we. We hadden een tussenstop gepland in Kravice wat een mini Plitvice is in Bosnië. Een nog niet- gecommercialiseerde waterval. Hier is de natuur gewoon nog voor iedereen toegankelijk. Geen dure tickets noch lange wachtrijen voor één of ander parkeerautomaat. Deze watervallen zijn zo speciaal omdat je erin mag zwemmen. Dat kun je volgens mij alleen maar in je dromen of in Ushuaia ofzo maar nu dus ook in Bosnië, op een tiental kilometer vanwaar wij onze weg tussen Mostar en Dubrovnik vervolgen.( Let wel, hier tien kilometer omrijden duurt wel een eindje langer dan bij ons :D)
En inderdaad, dit is gewoon een droom die uitkomt. Vergeet Plitvice, met zijn prachtige meren en onaantastbare watervallen, waar je door de hitte smacht naar een duik in dat oneindig mooie en frisse water. Hier mag het gewoon nog wel. Klauteren over rotsen en stenen, bubbelbaden nemen in kleine tussenmeertjes om zo tot bij de waterval te komen en rillingen te krijgen van het frisse water maar ook van de shock dat dit geen droom is, maar werkelijkheid! Dat wij de pracht van de natuur niet alleen kunnen zien maar mogen voelen, beleven en gulzig mogen zwemmen en spartelen doorheen dit krachtig neerkletterende water. De adrenaline ruist door je hoofd en je bloed stroomt even snel door je aderen als de snelheid waarmee die massa water neerstort. We zijn letterlijk overdonderd. Uren gaan we door en door tot we elk watervalletje geproefd, gevoeld en beleefd hebben. En dan moeten we alweer verder. Met spijt, want dit land biedt zoveel warmte. Hier zie je lachende mensen, eerlijke (nee eigenlijk voor ons spotgoedkope) prijzen en kun je met je kinderen nergens komen zonder dat ze een cadeautje toegestopt krijgen. Ik bedenk bij mezelf dat het misschien tijd wordt een reisgids te schrijven over Bosnië, want die bestaat gewoon nog niet. (ik heb ze alleszins niet gevonden...) Dit land verdient meer dan een alinea in een boek van Kroatië! Wat een heerlijk land! De weg verder naar Dubrovnik is één van de adembenemendste die ik ooit heb bereden. Mijn fototoestel lag jammer genoeg diep in de koffer maar de beelden die ik zag staan voor eeuwig in mijn geheugen gegrift...
Na nog een aantal keer de grens over te steken (wie zijn aardrijkskunde een beetje kent zal begrijpen waarom) komen we na een lange rit aan in Dubrovnik waar we erg vriendelijk onthaald worden door Barbara ...
Benieuwd naar wat deze parel ons te bieden heeft!