Na een tocht door de bergen en enkele kotsplekjes verder zijn we aangekomen in Mostar, Bosnië. We merkten nogmaals dat Kroatië een land is met een machtig schone natuur. Erg bergachtig maar toch ook bijzonder groen. En overal vind je water. In dat opzicht is dit nog een eenvoudig land: je wil water, kijkt op de kaart, zoekt een blauwe vlek, stopt, en je kan heerlijk zwemmen zolang en zoveel je maar wil. Hier nog geen mannetjes met fluojasjes op badschoenen die je letterlijk terugfluiten vanaf je één scheve beweging maakt. Hier mag je nog overal zwemmen, duiken en plezier maken. Ze gaan ervan uit dat iedereen zijn verstand houdt en dat gebeurt dan ook zo. Stel je voor bij ons dat er iemand in de Damse vaart zwemt, of in de reitjes, dat is bijna onvoorstelbaar. Want wat als er iets zou gebeuren, wie is dan verantwoordelijk? Al die Belgische (Europese) regeltjes maken het leven toch een pak minder fun… (vind ik)
Als je dan in Bosnië aankomt is het duidelijk dat het hier nog een stuk verder gaat. Hier is er nog minder regelgeving. Zelfs een autogordel dragen of hebben in je auto is hier nog niet verplicht. Wij kunnen ons dat gewoon niet inbeelden. Dat uit zich wel in idyllische beelden van oude autootjes dit zich aftekenen achter een minaret, of een kerktoren of zelfs een synagoge… Deze stad heeft doorheen de geschiedenis heel wat te verduren gehad. Nog niet eens zolang geleden woedde hier een oorlog waarbij de Bosniakken zwaar onder schot lagen tussen zowel Serven als Kroaten die elk van hun kant Bosnië probeerden in te palmen. Daarbij werd als teken van macht de mooie brug hier in Mostar opgeblazen. Het oude centrum van de stad en daarbij de brug is gelukkig in zijn eer hersteld en is volledig heropgebouwd. Ze richtten zelfs scholen op om de mensen van hier te leren hoe je de stenen voor de nieuwe brug moest kappen. Hij is erg mooi opgebouwd, die stari mos(oude brug).
De brug wordt sinds de oorlog vaak gezien als een symbolische verbintenis tussen de katholieke Kroaten, de Bosnische moslims en de oosters-orthodoxe Serviërs en is daarmee ook een symbool voor de eenheid van het land. De werkelijke verbintenis is echter nog niet gerealiseerd: Bosniakken en Kroaten leven apart in dezelfde stad en de Serviërs zijn grotendeels uit de stad verdwenen. Je moet hier niet ver kijken om ruïnes of met kogels doorboorde huizen te zien, als teken dat de stad nog niet de tijd heeft gehad om alle sporen van de oorlog weg te vegen en de verzoening tussen de etnische groepen compleet te maken.
Ik had me erop voorbereid ook hier hele hordes toeristen aan te treffen maar tijdens de piekuren bleven wij mooi in ons heerlijke frisse zwembadje en trokken we pas naar de stad na de grootste hitte en als de meeste toeristen alweer vertrokken waren. Mostar is erg mooi en een echte stad, waar mensen écht in wonen. Overdag leven ze voor de toeristen, maar als die weg zijn, hebben ze de stad weer voor zich en dat voel je. Hier kom je weer lachende mensen tegen, die zin hebben om aandacht te geven aan hun medemens. Als je hier een lokaal winkeltje binnenkomt, word je vastgeklampt door een -zoals je ze in je hoofd voor je ziet- Bosnisch oud dametje die je dan uitvraagt over je hele leven en meteen dat van haar er ook bij vertelt. Die verhalen van mensen, dat is waarvoor ik wil reizen! Contact met echte mensen die een verhaal hebben en geen gefakete smile opzetten omdat ze je geld ruiken, dat maakt mij gelukkig! Het levert ook treffende en grappige taferelen op: groepjes vrouwen in burka die een ijsje proberen te eten terwijl dat ijsje sneller smelt dan zij hun lapje stof telkens kunnen omhooghalen. Het tafereel toont ook hoe wereldvreemd we in Brugge soms zijn: onze kinderen staren met open mond naar deze en ik citeer hen - ‘zwarte mummies‘. Als we dan wat verhalen vertellen over de verschillende godsdiensten en respect en meer van die pedagogisch verantwoorde praatjes, kunnen ze zich al wat beter inleven en ben ik blij dat ze hier op dit ogenblik en op deze manier hun blik al kunnen verruimen. Het is hier echt een mengelmoes van culturen: na britney spears hoor je een Oosters getint muziekje, het kan hier allemaal!
Verder is het hier heel erg heet! (dat heeft ook zo zijn voordelen: als je wat koffie morst is het al verdampt tegen het moment dat het van de tafel kan druppen) Vooraf zagen we al dat dit de heetste plek van onze reis zou worden maar heetst betekent dus: voelt aan alsof je de pizza uit de oven haalt en de warme lucht je in het gezicht slaat. Zoiets ongeveer … Er zijn ook muggen, maar je ziet ze niet. Je weet alleen dat ze er zijn door de muggenbult van een halve pingpongbal groot waar je je aan te pletter krabt.
O ja, dat vergat ik bijna: ik at hier de beste lasagne ooit! Voor toch wel de volle €3! Eten wordt hier nog echt bereid. Hier worden ze nog niet verleid om lasagne in pakjes uit de aldi met veel te veel room errond te serveren en je daarna een peperdure rekening voor te schotelen. Dit eten werd vers bereid en met de hand gemaakt, met veel liefde en verse ingrediënten. Ook de andere gerechten waren (h)eerlijk! Ik weet hoeveel werk het vergt om dit te maken en ben zo blij hier in de watten gelegd te zijn.
Deze stad is ons echt op het lijf geschreven! ( behalve tussen 10 en 17u :D)