Er waren eens een blonde deerne en een Griekse Adonis die een goed plannetje hadden: Laten we trouwen! Op een onbewoond eiland met de meest ongerepte turquoise zee en een o-zo idyllische wit kapelletje met blauwe dakje.
Als je in je dromen een eiland zou zien, dan was het ongetwijfeld dit...
Nu wil het toeval dat deze twee knapperds precies dit stukje prachtige land hebben weten te lokaliseren. Én dat ze erin geslaagd zijn om er een feestje te houden voor al hun vrienden en familie. Toegegeven, er gingen wel enige logistieke strubbelingen aan vooraf maar wat is dat het vermelden waard als je met de onwijs mooiste boot ter wereld naar dit sprookjeseiland wordt gebracht. De zee was woelig en onstuimig, alsof ie het prille koppel een eerste beproeving wilde laten doorstaan maar in de terugreis was het water lieflijk en glad als teken dat het goed was. Het wakkere oog kon zélfs een dolfijntje spotten
Toen de bruid na een vertraging van ruim een paar uur aan land kwam (wat overigens heel normaal is naar Kretenzische normen en nog normaler als je deerne en adonis kent) haastte ze zich om zich in haar tweede kleed te wurmen waarin ze nog oogverblindend mooier was dan ooit iemand geweest kon zijn. Haar Griekse God tilt haar met zoveel gemak de lucht in - ook na de nodige raki' s - dat hij haast bovenmenselijk moet zijn.
Uiteraard moest dit prachtig huwelijk bekroond worden met een Grieks feestje vol raki, Sirtaki en één of andere dronkenmansdans (waarvan de naam me even ontsnapt wellicht met dank aan een drankje waarvan ik ook niet meer goed weet hoe het heet) waar je met veel charisma en Griekse gesten over een glaasje van hun favoriete drank moet dansen. En dat alles onder het licht van de volle maan. Te mooi om waar te zijn...
Hoe ze dit prachtige feest hebben kunnen organiseren is mij een groot vraagteken, al ben ik vrij zeker dat ze het zelf ook niet meer zo goed weten...
Hoe kan dit sprookje nog beter eindigen? Met een paar mooie, kleine blonde engeltjes misschien?