Nee, ik ga geen erotische roman over deze meren schrijven maar het genot dat je ervaart bij het vertoeven in dit park doet me wel erg denken aan wat E.L. James over Anastacia en Grey (allé green dus in dit geval) schrijft…
Wat ik hier heb ervaren valt niet met taal te omschrijven omdat je zintuigen zoveel meer nuance kunnen waarnemen dan ik alvast kan neerpennen. Maar toch een kleine poging voor wie nooit het geluk zal hebben hierheen te komen…
De ontelbare tinten groen en blauw zijn kleuren waarvan ik vroeger alleen maar van kon dromen om die in mijn kleurdoos te hebben. Dit zou trouwens een goeie oefeningen zijn voor de meeste mannen die ik ken: voor hen is blauw gewoon blauw. Maar hier kan je niet ontkennen dat blauw ook appelblauwzeegroen, ultramarijn, turquoise en nog zoveel meer kan zijn.
De geur van bos in al zijn puurheid en opspattend water doet me nadenken over waar we soms mee bezig zijn: al die-vaak synthetische- geurtjes in parfum, wasmiddel, ach, dit hier ruikt zoveel beter dan alle chanels of diors samen...
Al wandelend rondtrekken in een domein waarvan je weet dat er vele soorten dieren leven waaronder beren en lynxen, heerlijk! (mijn papa zou zijn sadistisch karaktertrekje hier niet de baas kunnen en achter elke boom roepen: BEER, BEER - waarop wij dan allemaal half hysterisch achter een steen zouden zijn weggedoken)
Luisteren naar de snelheid en de kracht van het water en even niets meer kunnen zeggen, omdat het water je stem overstijgt, of omdat je gewoon even helemaal sprakeloos wordt …
Voor het bezoek aan dit mooie domein zetten we onze vakantiemodus even af en lieten ons heel vroeg door de vogeltjes wekken: het was nog net geen 8u voor we al in het park waren. Nog heerlijk fris en nog maar een paar auto’s op de parking.
Ook de kinderen genoten van al dit moois! Ik hoorde veel ge-wauw en ge-ooh en ook de camera van zoonlief draaide overuren. (de appel valt niet ver van de boom, jaja, ik weet het wel) En wat waren ze stoer: bijna 10 km hebben die jonge kietjes erop zitten vandaag. En niet allemaal in dalende richting! In de brandende hitte omhoog klimmen was niet altijd evident maar ze hebben het zo goed gedaan! Met dank aan papa P die hen motiveerde met het organiseren van een soort Sinterklaas-in-de-zomer-zoektocht… Overal doken plots snoepjes op die via aanwijzingen vanop ‘de schatkaart’ moesten gezocht worden. Meestal lagen die dan heel strategisch hoog op de berg zodat de jongens de moed hadden om af en toe hun turbo-knopje nog eens aan te zetten. Het viel me op dat er niet zo erg veel kinderen waren en al helemaal niet zo’n jonge. Maar bij ons dus alleen stoere stappers die dit wel hebben aangedurfd!! (ze mochten ook gewoon thuisblijven als ze niet meewilden)
Dan uitgeteld maar tevreden pizza gaan eten waar we voor een dikke €30 een pizza hadden van bijna een meter diameter, een ‘gewone’ pizza, halve liter bier, wijn, 3 limonades en een Griekse salade… Gelukkig dat we de rest konden meenemen anders mochten we (r x r x pi)… euh veel vierkante cm pizza weggooien! Morgen zullen we met plezier de rest verorberen tijdens onze picknick op weg naar Omis, onze volgende stopplaats. Daar blijven we een hele week! Ik zal blij zijn dat de zeelucht ons wat verkoeling zal brengen…