Met den Otto? No Kreta? Eje zie gieder zeker zot!?
En of we zot zijn! Zot dat we dit nog niet eerder deden maar ook zot van Kreta, van Griekenland en al die andere mooie landen die wij doorkruisten.

Ik zou weer zoals de meeste vorige keren een verslagje kunnen maken van de steden die we bezochten: Chania, retimno, agios nikolaos en de coolste wandeling door de Kritsa kloof maar ik wil ook zoveel meer vertellen, iets wat me toch even van het hart moet... Vergeef me de meligheid van dit relaas. Bij deze heb ik het maar meteen een titel gegeven, nu de stroop er toch vanaf druipt :)

Mijmering van de zintuigen en overpeinzingen van het hart...

Ik kan niet anders dan te schrijven over de schoonheid van dit kleurrijke land! Ik wil schrijven over het witte en roze zand en de immer volle gele zon. De bergen die rood kleuren als de avondzon zachtjes onder gaat. Het blauw van de hemel -altijd blauw- net als het schitterende blauw van de zeeën en de blauwe daken op de witte huizen.
Het groen van de olijfbomen en het paars van de dorpen vol bloemen. 'S nachts kleurt de hemel gitzwart en wordt ze versierd met oneindig veel sterren.
Oneindig hoeveel kilometers ze hier hebben van die prachtig grillige rotskusten met steeds de bergen op de achtergrond en de witte dorpjes ertegenaan, als een schilder die zijn mooiste schilderij maakt.
Het leven lijkt hier makkelijker, met zoveel kleur dat zich weerspiegelt in de hartelijkheid van de mensen. En dan de smaak van dit land: Zoet, vol en vers. Alle vruchten zonder uitzondering zijn hier onwijs lekker. De basilicum groeit hier in struiken terwijl ik in België veel moeite moet doen om enkele groene blaadjes te kunnen oogsten. De vijgenbomen groeien hier als onkruid met de meest sappige, zoete en zware vruchten. En ik moet bekennen dat ik stiekem ook de raki lekker begin te vinden.
Eerlijk: Ik volgde ook het nieuws niet uit België en de enige keren dat ik keek hoorde ik over een storm en over Bart De Wever en de heisa over zijn vluchtelingenbeleid. Geen wonder dat ik dit even snel weer wegklikte en mijn blik terug op de blauwe horizon richtte.
En dan vernoemde ik nog niet eens de warmte; elke dag zeker zijn dat het warm wordt. Nooit nog naar Deboosere zijn gekke outfits moeten kijken om dan alweer depressief over de nakende temperaturen de tv uit te schakelen.
Hier heb je koud omdat je de airco op minder dan 25 graden hebt gezet. Mijn lichaam was nog nooit zo soepel en lenig, pijnloos. Onze haren zijn zo blond van de zon en zelfs de eczemavelletjes hebben perzikallures gekregen.
Al mijn zintuigen schreeuwen het uit...ga niet weg. Blijf hier, in dit kleurrijke land. Maar mijn hart scheurt in twee als het de keuze moet maken dit prachtige Hellas te verlaten.
Ik wil niet terug naar dat grijze land met zijn smaakloze tomaten en bodemloze regenplassen. Naar dat land waar de mensen eerder naar de grond dan in je ogen kijken terwijl je hier zelfs van een steen een kalimera kan krijgen.
De enige zekerheid die ik daar heb is dat ik er ben bij de mensen die ik het allerliefste zie, zij zijn mijn enige bindmiddel om me het leven daarginds minder grijs te laten ervaren. Geen baksteen noch job kan me tegenhouden hier een nieuw leven te beginnen maar de banden met onze families en vrienden, die zouden mijn hart beetje per beetje vermorzelen als ik ze niet meer dichtbij me zou hebben...
Ik weet het wel zeker, ik werd geboren in het verkeerde land. Mijn bioritme houdt van de siësta's en het late avondeten. En het keuvelen over straat tot een gat in de nacht. Dit leven staat me op het lijf geschreven. Meer dan met gesloten rolluiken met z'n allen -maar toch zo apart- naar dezelfde soap te zitten kijken.
Ik kan alleen maar dromen hoe het zou kunnen zijn om kerstmis te vieren onder zachte lentetemperaturen, of zomertemperaturen als het wat meezit. De sneeuw vanachter het raam met een kop pompoensoep bekijken is niet aan mij besteed. Voor mij is dat niet leven, dat is over-leven, hopend dat de winter niet te hard toeslaat en de eerste lentestralen weer tevoorschijn komen.
En toch... Toch keer ik braafjes terug, hopend dat mijn honger naar die schitterende kleuren in bedwang kan gehouden worden, maar nu al verlangend naar het volgende kleurenspektakel...
Het ziet ernaar uit dat ik naast mijn vier blonde goden en Spanje met Griekenland een nieuwe liefde heb ontdekt. Een liefde die me tot in het diepst van mijn hart heeft geraakt...

PS foto's volgen later, mijn computergenie ligt al te slapen en ik heb hem nodig om een paar details te regelen...