Community Help

Deze week heb ik kennis gemaakt met de ‘community health’. Ik sloot aan bij een groep van 7, 3e-jaars verpleegkunde studenten en een docent.

Iedere ochtend stond er op school een busje voor ons klaar, met een hele leuke en gezellige chauffeur. De chauffeur reedt ons hele dag rond en bracht ons van A naar B. We begonnen de dag altijd bij een mamak, om te ontbijten.

In de ochtend gingen we op huisbezoek, bij moeders die net zijn bevallen. Wanneer een vrouw net is bevallen en uit het ziekenhuis is ontslagen, komen de verpleegkundigen van de kliniek aan huis om de vrouw en de baby op te volgen.
Omdat we met een grote groep op pad waren, hadden we besloten om ons op te splitsen in 2 groepen en dat we om de beurt de huizen zouden bezoeken.

Wij (de studenten) mochten echt alles doen, heel erg leerzaam! De verpleegkundigen keken over onze schouders mee, dus we konden ten alle tijden vragen stellen.

Bij het eerste huisbezoek zou een van de studenten mij laten zien hoe en waarop ik de baby moest controleren, zodat ik dit bij het volgende huisbezoek kon doen. De student begon met het duwen op het gezicht, de armen en de benen. Ik had echt geen idee waar dat nodig voor zou kunnen zijn. Uiteindelijk vertelde ze me dat ze op deze manier kunnen zien of de baby geelzucht heeft. Omdat de huid van de baby’s hier donkerder is, kunnen ze niet meteen het kleurverschil zien. Daarom duwen ze dus op de huid. Indien deze geel is, is er waarschijnlijk sprake van geelzucht. Dit zijn we gelukkig niet tegen gekomen.

Ik vond het leuk om de echte Maleisische huizen van binnen te zien. De meeste huisbezoeken waren bij arme gezinnen, die met hele families in kleine en niet onderhouden flats wonen. We hebben zelfs 2 huisbezoeken gedaan bij families die in de jungle, in hutjes wonen. Het was echt alsof we door de tijd waren gereisd.

Na de lunch gingen we naar het centrum, waar zwangere vrouwen opgevolgd worden tijdens hun zwangerschap en nadat ze bevallen zijn. Wanneer een vrouw vermoed of weet dat ze zwanger is, gaat ze naar de kliniek om zich daar te laten registreren. Eenmaal geregistreerd kan ze opgeroepen worden voor afspraken, waarbij ze de toestand van de moeder en de baby controleren. Alle observaties en gegeven adviezen worden opgeschreven in een boekje. Dit boekje kan de moeder dan bij de bevalling in het ziekenhuis laten zien aan de verpleegkundigen en artsen.
De kliniek is ontzettend klein en het is super druk. Verschillende behandelkamers zijn allemaal bij elkaar gepropt in een ruimte, wat ervoor zorgt dat je elkaar altijd in de weg loopt.
Ik heb vooral meegeholpen met het wegen en het opmeten van de hoofdomtrek en de lengte van de kindjes. Bij de zwangere vrouwen mochten we de bloeddruk opmeten, luisteren naar het hartje van de baby, een echo maken en voelen hoe de baby ligt.

Donderdag hebben we een basisschool bezocht, samen met de verpleegkundigen van de kliniek. De verpleegkundigen deden het papierwerk en wij mochten het echte werk doen. Echt een super leuke en onvergetelijke ervaring!

In de ochtend hebben we de kinderen gecontroleerd op: kleurenblindheid, luizen, handhygiëne (lange of vieze nagels?), oren (viezigheid?), lymfeklieren nek (gezwollen?), mondhygiëne (zichtbaar tandplak of tandbederf?) en scoliose. Bij de jongetjes van 6 jaar, werd ook gecontroleerd of de testikels goed ingedaald zijn.

In de middag hebben we de kinderen van 6 jaar gevaccineerd tegen Difterie, Tetanus en de Mazelen. In allebei de armpjes één prikje. De kinderen werden per klas opgeroepen. Bij sommige kinderen kon je de spanning van de gezichtjes aflezen, maar bijna niemand gaf een kick. We hebben in totaal 9 klassen gevaccineerd en ik heb in totaal maar 4 kinderen zien huilen! Ik weet bijna zeker dat dit komt, doordat er geen ouders bij waren.

Telkens als de kinderen weer terug gingen naar hun klas, werd ik door de meisjes bedankt met een handkus, waarbij ze mijn hand op hun voorhoofd drukken. Dit als teken van dankbaarheid en respect. Zo lief! Allemaal kleine meisjes in een rij, om mij te bedanken haha.