Afscheid nemen bestaat niet

“Daar ga ik dan... op naar Kuala Lumpur... helemaal alleen...” Dat was het eerste wat er door me heen ging.

Ik vond het erg moeilijk om Thomas, Max en mijn ouders uit te zwaaien. Het was vreselijk om ze verdrietig te zien en om ze achter te laten. Toen ik eenmaal door de douane was deed ik erg mijn best om te stoppen met huilen. Ik blijf er maar aan denken dat ik mijn ouders en Max weer zie over 15 weken en Thomas (al) over 10 weken!
(Ik hoop dat de tijd sneller gaat dan dat het nu in mijn hoofd klinkt)
Thomas vliegt 2 juni naar Kuala Lumpur. Dan moet ik nog 2 weken stage lopen en daarna hebben we samen 3 weken vakantie. Ik kan niet wachten!

Ik ben nu op Schiphol aan het wachten op mijn volgende vlucht. Vliegen via Düsseldorf was namelijk een stuk goedkoper.
Maandag zal ik rond 15:00 (lokale tijd) landen in Kuala Lumpur. In Nederland is het dan 09:00 (6 uur tijdsverschil).

Ik denk dat ik nog steeds niet besef dat ik de komende 15 weken in Maleisië ga leven. Ik heb nog steeds een brok in mijn keel en ik kan alleen maar aan thuis denken. Ik vind het heel erg spannend, maar ik heb er heel erg veel zin in!!