Afdeling Trauma & Spoedeisende Hulp

Deze week heb ik stage gelopen op de afdeling Trauma & Spoedeisende hulp.

Patiënten die binnengebracht worden op de spoedeisende hulp, worden door de triage-verpleegkundige doorverwezen naar een zone. De groene, gele of rode zone. De zones zijn erg gemakkelijk te herkennen, door het gebruik van groene, gele of rode vloeren en muren.

- De groene zone is de niet kritieke zone. De patiënt wordt binnen 90 minuten gezien door een arts. Dit is wat mij tijdens de rondleiding werd verteld, maar in de realiteit wachten patiënten in deze zone minimaal 5 uur... Ik denk dat de groene zone in Maleisië vergelijkbaar is met de huisarts in Nederland. Patiënten komen hier op consult bij de dokter.
- De gele zone is de semi-kritieke zone. De patiënt wordt binnen 30 minuten gezien door een arts.
- De rode zone is de kritieke zone. De patiënt moet onmiddellijk behandeld worden en per direct gezien worden door een arts (of eigenlijk alle beschikbare artsen).

Voor de jongere patiënten (0-12 jaar), is er een apart gedeelte dat gespecialiseerd is in acute zorg voor kinderen. Hier wordt er ook gebruik gemaakt van de zone-indeling.

Toen ik op de spoedeisende hulp voor jonge kinderen stond, werd er een meisje binnengebracht van ik denk nog geen 3 jaar oud. Ze had een enorme hematoom op de achterkant van haar hoofdje. De bloeduitstorting was zeker even groot als de helft van haar hoofdje.
Haar ouders vertelde dat ze 2 maanden geleden op het achterhoofd was gevallen en dat ze dachten dat er niks aan de hand was. Toen de zwelling afgelopen week op kwam zetten, dachten ze dat het wel over zou gaan.
Ik vermoed dat het met geld te maken heeft gehad, dat ze niet naar de dokter zijn geweest ter controle. Hoe het met dit meisje af is gelopen weet ik niet, laten we hopen op het beste!

Op de afdeling Trauma liggen vooral patiënten ter observatie, voordat ze naar huis mogen en patiënten die wachten totdat er een bed vrijkomt op de afdeling waar ze opgenomen moeten worden.

Ik heb de afgelopen week patiënten gezien met hartproblemen, ernstig letsel na verkeersongevallen, overdosering drugs, alcoholvergiftiging, steekwonden, ernstig letsel na een bedrijfsongeval en brandwonden. Ik heb mee mogen kijken bij een operatie en bij het maken van verschillende röntgenfoto´s en CT-scans.

Wat ik zeker niet zal vergeten, is een jongen die binnen werd gebracht na een motor-ongeluk. Hij had slippers aan met een korte broek en een t-shirt... Gelukkig had hij wel een helm op, want dat heeft lang niet iedereen! Van zijn tenen was niet veel meer over en je kon direct zien dat hij meerdere botbreuken had. Bij het maken van de CT-scan werden de bloedingen in zijn hersenen zichtbaar... Verkeersongevallen komen hier echt heel erg vaak voor! Vooral tijdens de ochtendspits. De wegen zijn ontzettend druk, iedereen rijdt kriskras door elkaar en de scooters vliegen je om de oren. Levensgevaarlijk!

Ik heb voornamelijk de metingen bij patiënten gedaan en ECG’s gemaakt. Een ECG wordt hier op een iets andere manier gemaakt dan hoe ik het ken. Ze plaatsen metalen klemmen op de polsen en enkels (met tussen de klem en de huid, een laagje gel). Deze klemmen worden verbonden met het ECG apparaat. De overig afleidingen worden op de borst geplaatst met zuigelektroden. Ook hierbij wordt er gel aangebracht op de huid. Ik vind het maar een plakkerige bedoening haha. De klemmen en zuigelektroden worden ook niet echt schoongemaakt, waar ik toch mijn bedenkingen bij heb.

In de gele zone heb ik bij patiënten een infuus mogen prikken en bloed afgenomen. Bloed wordt hier afgenomen via het infuus. Met behulp van een spuit wordt er bloed opgetrokken en daarna wordt het bloed met een naald in de bloedbuisjes gespoten.
In plaats van een stuwband, wordt er gebruik gemaakt van een plastic handschoen. De handschoen wordt strak om de arm van de patiënt vastgeknoopt. Het ziet er een beetje raar uit, maar het werkt op zich wel. Ik vind het maar een vreemde manier van geld bezuinigen haha.

De meeste patiënten worden met de ambulance naar de spoedeisende hulp gebracht. Vrijdag had ik een avonddienst. Ik trok de stoute schoenen aan en vervolgens liep ik naar een hoofdverpleegkundige om te vragen of ik die avond mee mocht op de ambulance. Een half uur later zat in in de ambulance, onderweg naar de eerste noodoproep. Ik kan niet omschrijven hoe gaaf dat was! Alleen de rit gaf me al een adrenalinekick. De chauffeur wurmde zich, met hoge snelheid en loeiende sirenes, door het drukke verkeer. De eerste patiënt was, op de schrik na, gelukkig in orde. Een van de volgende meldingen ging over een bedrijfsongeval. Een man was tijdens het werk met zijn hand tussen een compressiemachine gekomen... Vreselijk om te zien!
Bij de laatste melding was er geen gewonde patiënt, helemaal niemand. Het regende heel erg hard en waarschijnlijk vonden ze het te lang duren.