Spastic Children's Association

Afgelopen week ben ik als vrijwilliger begonnen bij “Spastic Children’s Association of Selangor & Federal Territory” (SCAS&FT). Hier zal ik mijn laatste 4 weken stage gaan lopen.

SCAS&FT is een een centrum dat onderwijs, rehabilitatie en zorg biedt, aan kinderen en volwassenen met een handicap.

De (meeste) leerlingen komen 5 dagen in de week naar het centrum, van 08:00 tot 13:00. De leerlingen wonen dus gewoon thuis, maar komen hier voor speciaal onderwijs, fysiotherapie, logopedie, hydrotherapie (= fysiotherapie in het water), hippotherapie (= therapeutisch paardrijden), muziektherapie, bezigheidstherapie, handwerk, recreatieve sporten en competitieve sporten (zelfs tot de Paralympics). Het is eigenlijk gewoon een school, waar de leerlingen dagelijks naartoe gaan. De leerlingen zijn verdeeld over verschillende klassen en hebben allemaal een eigen juf.

In de bedrijfsnaam staat “kinderen”, maar de leeftijdsgrens van 18 jaar is er niet meer. Gelukkig maar!
Als deze leeftijdsgrens er nog steeds zou zijn, zou dat betekenen dat deze mensen na hun 18e bijna niet meer de deur uit zouden komen. Overdag werken de meeste ouders en Maleisië blinkt ook niet echt uit qua rolstoelvriendelijkheid. Totaal niet eigenlijk... Het is dus erg lastig om je kind of jezelf in een rolstoel te verplaatsen.
Daarnaast heerst er een grote taboe over het hebben van een handicap. Sommige mensen zien het hebben van een handicap als een straf van God. Het gevolg hiervan is dat kinderen met een handicap uit het zicht worden gehouden. Binnen dus!

De ouders moeten volgens mij minimaal 1 keer in de week als vrijwilliger meehelpen. Dit omdat ze willen vermijden dat ouders hun kinderen hier naartoe sturen voor de “gemakkelijkheid”.

Het geweldige aan deze organisatie is dat alle diensten gratis zijn! SCAS&FT draait (bijna) volledig op vrijwilligers en donaties. Ze halen de nodige inkomsten uit het verhuren van een aantal gebouwen. Door een gebrek aan geld, worden nu zelfs klaslokalen verhuurd aan bedrijven. Hierdoor hebben ze verschillende ruimtes samen moeten voegen. Een krappe boel! Hopelijk hebben ze volgend jaar genoeg geld, om het nieuwe gebouw te laten bouwen. Ze zijn al jaren bezig met het inzamelen van geld. Het plan is er, nu het geld nog!

Nadat ik maandagochtend een paar formulieren had ingevuld, kon ik meteen beginnen. Ik werd hartelijk ontvangen en de leerlingen reageerden erg enthousiast. Ik heb vooral meegeholpen bij het handwerken. Wat een talenten! Echt ongelofelijk wat de leerlingen, ondanks hun handicap, kunnen maken. In de middag ga ik met een paar leerlingen naar een eetcafé, om samen te lunchen. Zo leer ik de leerlingen steeds beter kennen.