Het meer van Atitlan is genoemd naar de naburige vulkaan Atitlan. Geen grote verrassing. Dat het meer gevormd is door de implosie van een andere vulkaan en dat de assen van die explosie tot in Panama en Florida geraakten is dan weer wel een gek gegeven.

Rond het meer liggen verschillende dorpjes, we verblijven in San Pedro de Laguna. Genaamd naar de San Pedro vulkaan in de achtertuin van het dorp, ze houden hier duidelijk niet van grote verrassingen. Het tempo is hier: rustig opstaan, goed ontbijtje en wat sightseenen. We nemen de boot naar het hippie-dorpje genaamd San Marcos, doen 1 dag een rondje in San Pedro en op donderdag bezoeken we de markt in Chichicastenango. Dankzij een ingeprent deuntje kunnen we met zen vieren de naam van dit dorpje nooit meer gewoon uitspreken. Met dank aan mezelf voor het deuntje. Nog een laatste pintje op weg naar de hostel om 16 uur draait uit op een halve finaleplaats van het lokaal pool-tornooi en een rodeo-imitatie op de dansvloer om 23 uur. De imitatie van Dimi eindigt nog met een lelijke val van de stier op een kapot glas met een snijwonde als gevolg. De rum-cola brengt voldoende verdoving zodat er geen zwaar gevolg wordt gegeven aan de verwonding. De meest eervolle vermelding van de vakantie van Los Turisticos moet toch naar Charlie gaan voor haar invalbeurt tijdens onze 3 tegen 3 voetbalwedstrijd. Bij een 3-7 tussentand in ons nadeel kon ze het leed niet meer aanzien en besloot om in het doel post te vatten. Met haar fantastische reddingen en dito tussenkomsten leidde ze ons naar een 20-17 overwinning. Charlie ging vanaf dan niet meer als De Loor door het leven maar als Charlie Pfaff. Eten doen we steevast in één van de vele Israëlische nederzettingen in San Pedro. Het lijkt wel alsof ze de huizen gratis hebben weggegeven aan iedereen met de Israëlische nationaliteit. Soït, ze maken wel goed eten. Met goede moed maken we ons op voor een 8 uur durende busrit naar Lanquin in Centraal Guatemala. Toen wisten we nog weinig over de Guatemalese tijdsindicaties.