Vandaag verlaten we Paracas en nemen een colectivo busje naar Huacachina, de enige Oase in de woestijn op het Amerikaans continent, dat kunnen we niet zomaar links laten liggen.

Bij aankomst zijn we weer aangenaam verrast door de accomodatie, Banana’s Adventure. We hebben een kamer met vier en vinden op onze kamer 2 Koreanen. Ze stellen zich voor als Koreanen en aangezien er al genoeg spanningen zijn vragen we niet Noord of Zuid... We vieren uiteraard dat we zijn aangekomen met een fris pintje in de bar, we worden verwelkomd door Tequila, de Hostel-Cocker die elke nacht haar roes uitslaapt op een andere kamer. Tegen een uur of vier wanneer we besloten hebben dat de temperatuur in de woestijn genoeg gedaald is om een wandeling te maken, schieten we in actie. Ons plan is om gewoon een rustig plekje te vinden met een mooi uitzicht om de zonsondergang te zien in de woestijn. Dat blijkt de eerste meters wat tegen te vallen wanneer de heuvels steiler blijken te zijn dan dat ze er effectief uitzien. Goed, we geraken op een mooie hoogte en kunnen wat verder trekken in de woestijn op een redelijk rustig klimmend tempo.. En wie komt daar volle gas aangespurt? Tequila! We nemen aan dat ze ons zo tof vond dat ze besloot om met ons mee de zonsondergang te zien.. de rest van de avond zit ze tussen ons in, doet mee aan onze fotoshoots en slaapt ondertussen wat.. Het helemaal niets doen en gewoon even kijken en beseffen waar we zijn vult onze hartjes!

Na het avondeten wandelen we nog wat rond, het is hier echt niet groot dus we zijn snel rond. Een enthousiaste Amerikaanse toeriste die als vrijwilligster werkt voor de NGO Ecodunas vraagt of we morgen een uurtje tijd hebben om wat vuil in de woestijn op te kuisen. We kijken even naar elkaar en beslissen dan dat we wel een uurtje tijd hebben.
Dus morgen, kuisdag!