Vandaag werd ik klaargestoomd door Dave met een roerei op toast en havermout. Op het gemakje, huiselijk ontbijten. Zalig! Om 10 moest ik de deur uit want Dave had met een vriend afgesproken. Ondanks de weersvoorspellingen was het droog en had ik de wind in de rug. Mijn eerste stop was al na 1 km. Het park van de Amis. Nagemaakt en een optreden waar menige bus de berg voor op reed. Ik verschoot me toen het kanon afging. Er werd al zolang gebabbeld dat mijn aandacht al weg was maar dit bracht het dus terug. Na een liedje op trommelachtige dingen en een liedje op een soort fluit maar dan ingeblazen door de neus, hield ik het voor bekeken. Volgens Suzi van Dave moest ik naar de monkeybridge. Een kleine detour maar een must do. Ik ging dus aan het tankstation, voorbij de Amis, naar rechts, de korte tunnel door en de 23 op naar de aapjes. Het was heel duidelijk waar ze te vinden zijn, of zouden te vinden zijn had Suzi me gezegd. Maar geen aap te bespeuren. Ik dus een beetje kleuterachtig in mijn hoofd, aan het mokken, op en af wandelend op die brug. Een grote spin zag ik wel maar daar zat ik nu niet direct op te wachten. Een wilde hond liep er ook maar die was niet zo sympathiek. Uiteindelijk hield ik het voor bekeken en ging ik terug richting fiets. En daar zaten ze dan, de aapjes. Schattig! Ik blij! Terug de 23 af en aan de oude brug (tungho) naar rechts. Oud mag je wel zeggen. Waar het hout weg was, stond een oranje kegeltje. Ik heb echt gedacht, op een moment gaat hier toch nog eens iemand door gaan. Ik hoopte dat ik dat niet zou zijn, ik had geluk. Ik nam niet direct de afslag naar de 11 en kwam zo de lunchtip van Dave tegen die ik vergeten was: doulan bun. Een soort gestoomd deeg gevuld met verschillende dingen. Ik koos die met tonijn en een vegetarische. Lekker! Wat verderop kwam ik ‘water uphill’ tegen. Het was gewoon de straat in dus ging ik even kijken. Mensen staan daar verwonderd te kijken. Dat water wordt gewoon onder druk de kleine helling opgestuurd, meer niet. Maar ik stond er dus ook naar te kijken. Ik heb nog niet gezegd dat de wind ondertussen gedraaid was. Al lang trouwens. Mijn extra duwtje in de rug duurde maar een uur. Het laatste stukje had wat korter mogen zijn, maar dat is altijd zo zeker. Wanneer het einde in zicht is dan duurt dat een eeuwigheid. Mijn fiets bracht ik binnen aan het station, waar ook mijn hostel lag. Na ingecheckt te hebben ging ik mijn rugzak ophalen in de bagage room. Het hostel viel wel mee. Maar ik had dus een bed op een slaapzaal geboekt. Na mijn vorige nachten is dat wel weer aanpassen. De mensen waren wel super. Ze deden erg hun best om hun Engels af te stoffen en te gebruiken. Een van de gasten/medewerkers, dat was niet heel duidelijk, gaf om 20h een optreden. Na het eten ging ik dus luisteren. Het was niet slecht gezongen, allesbehalve zelfs maar ik begreep er niets van. Het was zo wat poppy, zeemzoet of zo leek het toch. Maar de avond was gevuld en ondertussen probeerde ik mijn treintickets te bestellen dat na veel gedoe uiteindelijk wel lukte. Een van de meisjes kwam nog ff babbelen maar dat liep toch stroef, wat natuurlijk logisch is. Op naar morgen...