Afgelopen nacht was er nog een felle aardbeving met de nodige berichtgevingen op mijn gsm. En om iets voor 7h, net vooraleer ik uit bed moest, trilde het weer. Maar deze aardbeving was maar licht. Ik was dus in ieder geval wel snel wakker. De dagelijkse ochtendbezigheden gedaan en dan een taxi genomen naar het station. Daar begon de zoektocht naar de bagageroom. Het visitorcenter liet me een kaartje zien waar dat was maar er stonden maar 3 lijntjes op. Ik liep dus maar wat rond te zoeken toen een vriendelijke Taiwanees mij zijn gsm liet zien waar op stond ‘bagage opposite’ en hij zei: ‘right right’. Uiteindelijk vond ik het dus wel. Voor 80 Taiwanese dollar wordt mijn bagage naar Taitung gestuurd. Het zag er maar wat vreemd uit maar ik heb vertrouwen. Met mijn minibagage voor 3 dagen ging ik naar de giant store aan het station. Na een test ritje en alles ingeladen te hebben vertrok ik met mijn e-bike. Aan het eerste kruispunt, echt waar het allereerste, stopte een Brit naast me, met koersfiets. Even gebabbeld over de plannen, bleken die toch niet hetzelfde te zijn zeker. Alleen dat hij de afstand over 2 dagen doet en niet over 3. Hij ging nog wat ontbijt halen maar we zullen mekaar nog wel zien zei hij. Hij zag natuurlijk wat hij zag, een niet zo ervaren fietster :). Na mijn stop aan een 7eleven zag ik hem in de verte fietsen. De e-bike op sport gezet en volle gas achter hem aan. Gelukkig moest hij aan een rood licht wachten, anders had ik hem moeilijk kunnen inhalen. Het is niet omdat het een e-bike is dat je niet moet trappen hè. Uiteindelijk reden we tot Ruisui samen. Eerst op weg 9 die best wel saai is maar wel plat. Al maakte de blakende zon het mij niet altijd even gemakkelijk. Ik was super blij met Elliot aan mij zijde. Hij gaf me een drinkbus van hem, die had ik namelijk niet bij, water genoeg in mijn fietstas maar dus niet aan mijn stuur. Hij vond ook dat ik te weinig at dus werd ik gedwongen om bananen te eten. Na een heel stuk kwamen we aan een park dat ik herkende van naam. Dit zou super mooi zijn maar wel een omweg. Geen probleem voor E. De moed zonk in mijn schoenen maar met nog een banaan de drinkbussen die gevuld werden lukte het wel weer. We kwamen op weg 139. De beste beslissing ooit. Het was zo goed als alleen maar downhill met topsnelheden van 61 km per uur. Zalige route, weinig verkeer, mooie uitzichten en veel vriendelijke Taiwanezen die ons toewuifden. Top! Aangekomen in Ruisui hebben we samen een late lunch gehad, gezellig. Dingen samen beleven zoals drinkbussen vullen zodat mijn bagage lichter werd, haribo snoepjes aannemen uit zweethanden al fietsend, gesprekken over hoe de ‘poep’ aanvoelt en of ik geen zalfje wilde, ... het schept ook weer een band dus wisselenden we weer nummers uit om de foto’s door te sturen en om misschien, als we op mekaars pad komen af te spreken. E. fietste verder en ging ik op zoek naar mijn hotel. Op zoek is het juiste, ik maakte nog 9 km extra maar ik werd aangemoedigd door de mensen die op hun ‘terras’ zaten. Al zingend heb ik deze km’s afgelegd. Aangekomen in het hotel kreeg ik de foto’s toegestuurd want aan minstens 30 km per uur rijdend durf ik die niet te nemen. Na ingecheckt te hebben in een hotel waarvan ik mijn kamer niet op slot kan doen, toch niet van buitenaf maar who cares, ging ik de hotspring in. Zalig! Die verzuurde spieren verdwenen in het niets. Zo dadelijk nog even wat dobberen in het hete water en dan bed in. Morgen staat mij weer 80 km te wachten, deze keer waarschijnlijk zonder support. Maar je weet natuurlijk nooit...