Vandaag was het weer triday! En wel een hele speciale want ik was de lucky one (of niet zo lucky) om op overnight te gaan. Ondanks ik geen counselor ben voor 5th en 6th grade mocht ik toch met hen op overnight. Waarom?
Er gaan geruchten rond dat ze denken dat ik een ontzettend goede hiker ben en topfit....
Daarnaast zou ik een echte adventurer zijn. Hoe deze geruchten in Maine beland zijn, geen idee. Ik denk niet dat ze weten dat ik in mijn hele leven slechts enkele keren gecampeerd heb en misschien ben ik relatief topfit in vergelijking met Amerikanen?

Goed, de overnight zou een 3 uur durende hike voorstellen waarna we op de top van de berg zouden overnachten. Op onze Stan Smiths, Nike's en Aesics begonnen we aan de tocht. Vrij snel erachterkomend dat dit niet bepaald de meest appropriate schoenen waren voor deze tocht. Daarnaast hadden we allemaal een mega backpack van 15 kg bij ons waar de tenten, slaapzakken, eten, water en kleren in zaten. Mijn tas was zo zwaar dat ik telkens achterover viel. De route begon vrij simpel, maar veranderde al snel in het beklimmen van rotsen. Een echte work-out kun je het wel noemen.

Op onze trip hadden we 8 campers rond de 11 jaar oud bij ons. Een best grote verantwoordelijkheid. Na 3 uur en bloed, zweet en tranen hadden we de top dan toch echt bereikt. Respect voor de campers! Boven was het uitzicht geweldig mooi inclusief een lake.

Wat ons nu te doen stond was het zoeken van een plek waar onze tentjes konden staan. Aangezien je je bevindt op een rotsachtige berg was dit een hele klus. Uiteindelijk vonden we een semi plat stuk waar we het mee konden doen. We maakten onze eigen campingplaats terwijl er nog steeds mensen wandelend langs kwamen. Na de verbranding van enkele kcal door de spierinspanning had iedereen wel honger. Avondeten: noodles!
Erg lekker, maar niet heel voedzaam. Rond 21:00 zaten we opgehoopt met hongerige campers. Snel naar bed dan maar.

Waar ik me een beetje in vergiste is de kou op de top van een berg. Het wordt nogal KOUD in de nacht. De nacht was verder niet de beste die ik ooit gehad heb.
Zonder matje op een rots liggen. Mwah....

In de ochtend was het uitzicht nog veel mooier. Na een bakje havermout begon onze route terug. Een twee uur durende vallen en opstaan hike terug naar ons busje. Eerlijk gezegd, downhill is een stuk moeilijker en op sneakers niet het beste idee. Eenmaal beneden was het tijd voor icecream! Omdat we onszelf wat zielig vonden met onze noodles en havermout gingen we dit keer all the way! Ja, we gingen voor een medium size die jawel bestond uit 7 bolletjes. Met goede moed en een lege maag begon ik aan mijn ijsje dat zo groot was als mijn hoofd. Helaas belandde het ijsje na 4 bolletjes toch in de prullenbak.

Al met al was dit een geweldige ervaring. Once in a lifetime wat mij betreft. Ik weet niet of de directors daar ook zo over denken. Misschien moet ik ze maar vertellen dat ik geen hiker ben?

Groetjes van de adventurer