Lieve lezers,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb. Inmiddels zit ik na 5 uur wachten in het kleinste vliegtuig ooit met maar 2 stoeltjes per rij misselijk te worden op weg naar Washington. In Washington zal ik overstappen naar Charlotte waar ik nog 10 dagen verblijf. Het afscheid vanmorgen van mijn 100 internationale collega's was opmerkelijk niet heel lastig dit keer. Ik besefte nog niet dat het voorbij was. Nu ik in het vliegtuig zit en Maine dan echt verlaat besef ik me dat mijn tijd in Amerika er bijna op zit en dat ik niet meer terug naar camp ga.

De laatste weken zijn voorbij gevlogen. Vooral de laatste week was raar. Een laatste lesdag, een laatste campfire, een laatste lazy friday, uitzwaaien van de kinderen en vervolgens naast de kinderen helpen in te pakken ook je eigen spullen eens bij elkaar te rapen.

Om het leven als een campcounselor te beschrijven vond ik op internet het volgende waar ik me wel in kon vinden:

Je weet dat je een campcounselor bent, als:
- je t-shirt en sneaker tan lines hebt
- je onder muggenbulten zit
- je binnen 3 minuten kunt douchen
- je niet meer freakt van teken, maar ze simpelweg verwijdert
- je liever buiten bent dan binnen
- je te veel friendshipbracelets draagt
- je 24/7 rondhangt met 9 jarigen
- je je niet meer druk maakt om het feit dat je crocs draagt
- je je camper continu moet herinneren kleding aan te trekken na een douche en anders niet tegen ze praat. (Als je ze al zo ver hebt gekregen een douche te nemen).
- je iedere dag roept: "Take a shower" "Use shampoo and soap"
- je ermee akkoord gaat iedere dag 24/7 te werken en onderbetaald te worden.
- je nachten opoffert om naast een bed huilende kinderen te troosten.
- je 20 kindjes hebt die voor altijd een plekje in je hart hebben en hebt kunnen samenleven met 100 leeftijdsgenoten
- je uitgeput en voldaan bent na 9 weken!

Ik heb een hele leuke tijd gehad ondanks het ook een hele zware tijd was. Ik besef me nu pas hoe moe ik ben en hoe blij ik ben vanavond in een normaal bed te slapen met een fatsoenlijk matras, elektriciteit, verwarming en wifi. Geen blauwe plekken meer op mijn heupen van het op mijn zij slapen en geen stuiterende kinderen meer die 24/7 verzorging nodig hebben.

Het zal even wennen zijn om niet meer in een rooster te leven en dat reveille je niet om 07:15 wakker maakt. Daarnaast is het ook best lonely om ineens niet meer continu met 100 collega's samen te leven, geen lessen meer te geven en niet meer de hele dag een programma te hebben. Misschien raak ik nog wel verveeld!?

Maar voor nu rust! Peace out

Xx