Inmiddels zit ik iets over de helft van mijn extraordinary ervaring en tijd hier. Over een paar dagen breng ik een deel van de meiden naar de airport en komt de nieuwe lading.

Wat is precies die extraordinary world? Hiermee wordt eigenlijk het wereldje waarin je leeft bedoeld. Een klein dorpje in the middle of nowhere kun je het wel noemen. Simple living is een belangrijk begrip hier. Iedere dag hetzelfde uniform, ongeveer hetzelfde eten, dezelfde routine, slapen in een stapelbed, geen stroom in je bunk, dus geen licht, geen verwarming, simpele douches in douchegebouwen, op de grond zitten, accepteren dat er een triljoen insecten om je heen zwermen en je iedere dag in te sprayen met bugspray, telefoons verboden gedurende de dag en slechte tot geen wifi verbinding.

Wat het doel hiervan is? Los te komen van de ordinary world. Echte vrienden maken in plaats van Facebook vrienden, een boek lezen wanneer je je verveelt in plaats van je Instagram voor de 100e keer te refreshen, de natuur te appreciëren, jezelf te ontwikkelen en te kunnen reflecteren op de dagen en vooral interesse en aandacht te kunnen geven aan je kinderen! Kortom, op te gaan in het camp leven and I love it!

Het voelt heel vertrouwd. Je hoeft niet na te denken over wat je draagt, alleen op je vrije dag wat nu ineens heel lastig is! Je raakt zelfs gewend aan het feit dat je geen elektriciteit hebt. Je denkt niet de hele dag aan je mobiel aangezien er genoeg dingen gebeuren en je bezig houden gedurende de dag. Je hebt geen stress aangezien je gewend bent aan het rooster en precies weet wat er van je verwacht wordt. Daarnaast wordt er iedere dag voor je gekookt wat ik heerlijk vind en wordt de was 1x per week gedaan zolang je het in de waszak gooit.

Je kunt hier niet snel iets fout doen en er is weinig controle. Oftewel, zo voelt het. Ondertussen controleren ze je wel, maar op een heel subtiele manier wat je veel vertrouwen geeft. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan de werknemer. Blije werknemers leidt tot goed werk, wat leidt tot blije campers. Wat mij betreft de perfecte manier van leiding geven. Ik kan als bedrijfskundige nog veel van hen leren.

Je leeft met 100 leeftijdsgenoten op een relatief kleine oppervlakte wat soms zorgt voor wat irritaties, maar diezelfde mensen voelen als je familie. Je moet in ieder geval open staan en kunnen werken met iedereen. Het zal raar voelen als ik weer zonder hen leef.

Er is veel ruimte voor eigen inbreng in je eigen afdeling. Aangezien ik wel houd van initiatief tonen, kan ik dat goed kwijt hier. Daarnaast wordt er veel tijd besteed aan feedback, zowel in je bunk als voor je lessen. En zoals Jim (baas) zegt, je kunt alleen jezelf ontslaan. Als je dingen doet waarvan je weet dat ze leiden tot ontslag heb je dat aan jezelf te danken en heb je in feite jezelf ontslagen. Zo'n ontslag valt dan ook niet zo maar uit de lucht.

Natuurlijk is het ook gewoon wel hard werken en is het veel om 24/7 met de kinderen te zijn. Soms wil je gewoon iets anders horen wanneer je om 07:00 je ogen open doet in plaats van 8 stuiterende kinderen. Het liefst wil je op dat moment die mondjes even dicht tapen en vervolgens het kind vast tapen aan het bed. Op die momenten moet je jezelf even beheersen en de glimlach op je gezicht toveren. 'Fake it till you make it' noemen we dat hier.
Maar dan komt die vrije dag waar je even helemaal tot jezelf kunt komen en de batterij weer kunt opladen zodat je weer vrolijk bij je kinderen je bed kunt opzoeken.

Voor herhaling vatbaar?

Liefs uit Harisson