Kilometers vreten naar Tanzania

Al vroeg uit de veren om de zonsopgang te zien. Het was zo stil. Heel mooi ook met de vissers in het licht aan de horizon. We zaten om 6.15 aan het ontbijt. Overheerlijk weer met vers fruit. En dit smaakt hier veel intenser. Alleen is bij ons de passievrucht niet favoriet. Daarbij een dagelijks andere, verse juice. Lekker bruine sneden brood en als je wilt, een gebakken ei. Ook nog keuze uit beleg, dus de bodem weer gelegd voor vandaag. De koffers gaan nu dus mee. Alle spullen ingeladen en om 7 u werden we uitgezwaaid. Eerst nog naar de benzinepomp en dan zie je hoe het allemaal al leeft hier. Al zoveel kinderen en mensen op straat actief. De geiten en koeien lopen ook weer rustig overal tussen door. Dezelfde jongen bij de pomp als voorgaande dagen. Alles volgetankt en gaan. De weg is nu tot de grens in principe alleen asfalt. Maar wel goed afstand houden om op tijd alle gaten te ontwijken. Het uitzicht is nu wel een stuk weidser en opvallend groen. Na een uurtje ongeveer zijn we bij de grens. En dan is het eerst bij de douane stoppen om de motoren uit Kenia te krijgen. Dan volgende loket om nog meer papieren in orde te maken. Daarna mogen we door rijden. Ongeveer 5 kilometer en dan naar de grenspost om de exit stempel te halen. Dan naar de overkant, een heel nieuw overheidsgebouw van Tanzania. Daar gaat het tegenwoordig heel anders wat we van Ko begrijpen. Er is een soort bodyscan apparaat waar je doorheen moet. Je tas op de band. Dan aan het eind staat iemand die je vaccinatie boekje wil zien. Dan mag je doorlopen naar een grote ruimte waar allemaal stoelen staan. Oké, daar ga je zitten en sluit aan. Je schuift steeds een stoel op en uiteindelijk mag je van een man dan naar het loket toe. Oké, paspoort en je krijgt een formulier om in te vullen. Eh, gelukkig een andere behulpzame man die wat mee hielp. Dan je papiertje inleveren met 50 dollar. Toen was het spannend, omdat we geen van allen ons paspoort meer hadden... Maar gelukkig kwam de beambte persoonlijk met de paspoorten terug, compleet met VISA voor Tanzania. En na wat ruilen onderling, had ieder zijn eigendom weer. Toen werd het wachten op Ko. Hij was druk bezig met de motorpapieren enzo. Alles is 3 weken terug in de computer gezet, maar dat was niet terug te vinden en kon het dus nogmaals. En waarschijnlijk gebeurt dit elke keer opnieuw. De digitalisering is nog ver te zoeken. Maar na een klein half uur, konden we naar buiten en had iedereen de stempels. Pieter reed snel weg, voordat er nog een bagagecheck bedacht zou worden. Want er schijnt om alle wissewasjes een uitgebreide controle gedaan kunnen worden. En ga vooral niet in discussie, want dan schrijven ze nog wat extra.
En toen dus meteen het giga verschil van wegdek. Bijna onwerkelijk. Een super strak asfalt. Blijkt onder invloed van Amerika aangelegd te zijn. Er staan zowaar verkeersborden langs de kant, je wordt zelfs

gewaarschuwd dat je je toch echt aan de verkeersregels moet houden en we kunnen zonder slalommen rijden! Er zijn plaatsnamen en de hutjes en huisjes hebben een nummer. We gaan als eerste naar Tanga. Het grappige is dat de hutjes en huisjes die aan de linkerkant staan, een nummer hebben met een R aan het einde en aan de andere kant van de weg, je raadt het al, een L hebben. En vanaf Tanga klopt het wel, dus onze theorie is dat er vanuit Tanga genummerd wordt welke kant je ook op gaat. Echt heel anders dus. We zijn op een gegeven moment even van de weg af gegaan en toen over een bijna onherbergzaam stuk waarop we over een brug gingen. Je wilt niet weten hoe dat er uitzag met gaten van 3 meter bij 2 meter, je kon de rivier eronder zien stromen. Een aantal mensen deden er de was in, of de kinderen die gewassen werden. Ook een jongen die er stond te vissen. Van de brug en brugdelen is niet veel over gebleven, want alles wat bruikbaar is, wordt eraf gehaald. Leuningen zijn er afgezaagd en moeren gewoon weg. En dan te horen dat het pas een jaar of 5 zo is. In Tanga even iets gedronken met klein hapje erbij: samosa, gefrituurde gehakt met kruiden. Smaakt goed. Was een drukke stad en dus weer heel goed uitkijken want alles gaat gewoon. Veel bekijks vanaf het terras, omdat er een ongeluk(je) was gebeurd tussen een motortaxi en een busje. Tja dan is het meteen volume 200%. We konden het heel goed zien allemaal. Wat een gedoe. Zelf ook weer bekeken door langslopende mensen en voor het eerst echt heel bewust door lokale mensen om geld gevraagd. De tafel waar we aan zaten ook weer zo mooi: 2 gewone plastic poten en 2 in kapot gesneden omgekeerde flesjes. Tja, dan staat het stabiel! Ondertussen begrepen dat Pieter al een boete heeft gekregen. Hij reed 51 kilometer en ja, ter plekke dokken dus. Na het tanken weer op weg. Veel kilometers te maken, maar toch steeds weer iets anders te zien onderweg. Veel sisal plantages. Lijkt op super uitgeschoten ananas en van de bladeren wordt touw gemaakt. Schijnt super sterk te zijn. Het wordt giga groot, kunnen

ook metershoge bloemen uitkomen. Na de oogst, ligt het op stapels te drogen, daarna wordt het met water gemangeld en komen er dus een soort vezels die dan over houtwerk rekken gehangen worden om verder te drogen. Daarna gaan ze verder in een verwerking en dan wordt het touw. Je ziet hier ook andere motoren rijden. Minder busjes ook, maar wel meer grote bussen die door douwen en zonder gas terug te nemen, dubbel inhalen. Dus wel extra alert zijn. Er zijn hier ook meer maisplantages te zien. Maar op een gegeven moment wel allemaal een houten kont en hup even eraf. Ko gaf aan dat weggetje in te gaan en onder de boom bij de schaduw. Oké, doen we. Rijden er heen en Chantal werd door een bewaker aangesproken. Mochten toch wel op het gras even rusten. Komt ie aan met een bankje! Zo grappig en ook mochten we zijn eigen stoel gebruiken. Zo gaat dat dus hier. Het leek iets van een school ofzo, veel kinderen. Kwam plots een middelgrote open auto aan en hup er schoten ongeveer 20 mensen in! Toeteren en zwaaien naar ons en daar gingen ze. Geweldig. De lunch hebben we als buffet gebruikt in een redelijk (open) restaurant. Als eerste dan je handen wassen. Is een speciale plek voor, midden in de ruimte. En toen dus kijken en kiezen wat het wordt. Dit keer maar voor een chapati gegaan. Is dus zonder ei bereid, is heel stug en wordt met zout gegeten... Maar wij zijn eigenwijs en nemen het met suiker... Toen moesten we nog een stuk asfalt en daarna een bergweg op. Ko waarschuwde nog even, kijk goed de bochten door en niet naar het ravijn... Tja, dan is het wel even iets van o ja, na al die recht toe recht aan asfalt kilometers!! Maar we hebben het in diverse etappes gedaan. Kalm aan en dat ging prima gelukkig. Het gekke is dat het asfalt van de bergweg heel netjes en goed was. Maar raar om vanuit het niets plots iemand de weg op te zien komen lopen! Je ziet eigenlijk niet dat er een paadje loopt of iets en hup, blijk je vlak bij een hutje of iets te rijden. Er zitten en lopen van allerlei mensen. De uitzichten zijn fenomenaal. Bleek achteraf dat we een mooie weg zagen aan de overkant van de berg en je raadt het al: daar reden we later... Het enige verraderlijke was de lage zon. Oeps bijna bocht gemist door ons allemaal. Dit keer is de filmcamera aangezet. Leuk om terug te zien. De berg weg was een kilometer of 40. Kwamen heel plots in een dorpje terecht. Zo kleurrijk opeens en een reuring van jewelste. Is een knooppunt waar 4 grote wegen op uit komen, dus iedereen die daar woont, komt er. En er wordt van alles op de hoofden mee getorst. En het is enorm groen in deze buurt. Groeit ook veel. Diversiteit aan bomen en cactussen. Ook watervalletjes gezien. Wordt ook flink verbouwd. Veel kolen gezien bijvoorbeeld. Langs de weg ook stapels stenen. Werden door een aantal kinderen met 3 of 4 op hun hoofd, een voor ons onbegaanbaar paadje afgesjouwd en dit op blote voeten. Respect. Het laatste stuk naar de Avocado Lodge was nog even extra billen knijpen. Poe, maar ook bij deze plek veilig aangekomen. De koffers mochten we niet zelf naar de kamers brengen, dus braaf erachter aan sjokken. Even aantal dingen neergezet, en opeens 2 gekko's op het plafond. Oeps, o ja, dat is hier. Man erbij en het werd netjes in orde gemaakt met vele excuses. Eerste is dan lekker een douche, zoveel mogelijk alle stof eraf krijgen... Zelfs na het afdrogen ben je nog "roodstoffig". Deze keer maar eens onder een warme douche ook haren wassen. De kamer was zelfs compleet met waterkoker en thee en koffie zakjes! Heerlijk. Toen even wat nagenieten met de gemaakte foto's, tot het eten. Het eten was prima geregeld. Wortelsoep en daarna keuze in buffet. Afsluitend met superlekker fruit. We hebben het niet laat gemaakt, was een lange dag. Wel nog even gekeken naar de prachtige sterrenhemel boven de huisjes uit en tegen de berg op. Onder de klamboe kruipen en pitten...