Vannacht zelfs onder de deken moeten slapen. Je merkt wel dat we een stuk hoger zitten. Na het ontbijt stonden de motoren al klaar. Benson heeft alles weer nagekeken en in orde gemaakt. Vandaag een zware tocht voor de boeg. Zo'n 100 km onverhard rijden. Het eerste stuk was de bergweg, maar dan dus dalend. Dit keer even gestopt in het dorpje van het knooppunt. Om 7.30 leeft alles al! We hebben er even staan kijken naar de wirwar van bedrijvigheid. Er is 1 man die de hefboom bedient, waar een ieder voor moet wachten. Dan staan er diverse vrouwen met giga gevulde manden op hun hoofd, als de kippen bij om hun waar te verkopen aan alle inzittenden. Anderen binden van alles op en aan de bus of vrachtauto en dan is het wachten tot het voertuig vol zit voordat er gereden wordt. Voor ons zit er geen logica in, maar dat is niet vreemd natuurlijk. En zoals wij naar hun kijken en ons verbazen, zo doen zij het over ons. En toen wij even een pauze hadden tijdens de rit naar beneden, toeteren de voertuigen weer als ze ons zien. Geweldig. En ook nu weer op allerlei onverwachte plekken schiet er iemand de weg op. Een bijzondere afdaling zo. Uiteindelijk weer op het asfalt en op naar Marangu. Tot de eerste stop in een dorpje was het al best zwaar rijden. Op het dorpspleintje stond een kraampje met wat fruit. Daarnaast was de taxiplaats van motoren. Er stond er 1 die heel gloedje nieuw was met een prachtig nieuwe kentekenplaat erop. De man was apetrots. Wij op de grond plaats genomen en een flesje fris gedronken. Stonden weer veel kinderen openlijk te staren naar ons. Veel anderen ook, maar die wat minder opzichtig. Blijft leuk om zo te merken dat ze echt amper blanken gewend zijn. Toen het volgende stuk en dan merk je wel dat de motoren heel veel te verduren hebben! Alle klappen en bonken door de kuilen die amper te ontwijken zijn. Diepe geulen en gaten in een wegdek wat je amper weg kan noemen. Gelukkig zijn er flauwe bochten en veel rechte wegen, anders is het bijna niet te doen. Remmen kan amper, alleen heel rustig met de achterrem en proberen op tijd terug te schakelen, anders kan je het vergeten En vooruitkijken waar je heen wilt, klinkt prachtig maarreh... Liever ontwijken van de diepste ellende! Je zwabbert dus van links naar rechts en het is hopen dat je geen tegenligger tegen komt. En dan komt er plots een locale motorrijder die toch eigenlijk wel voorbij wil. Dan zijn wij blij dat we het redelijk voor elkaar krijgen met een gang van 30 tot 40 kilometer en zij sjezen je voorbij met een vaartje van 50 en soms dus met een lading en bepakking! Of gerust met een aantal personen per motorfiets. Tja, 2 bijvoorbeeld met een demontabel bed compleet met het matras erop gerold, gezien. Hoe het vast zit, niet te bedenken in onze ogen. En toen stond opeens de motor van Chantal stil. Geen beweging in te krijgen! En dan is het wachten op de auto. Pieter bleef maar weg, dus toch maar bellen, bleek dat ze zelf panne hadden! Ophanging was kaduuk. Moest Benson dus eerst lassen, maar probleem was dat er geen stroom was, moest er eerst ergens een aggregaat geregeld worden. Dan zie je de behulpzaamheid van de bevolking. We zaten gelukkig wel redelijk bij een boom met schaduw te wachten. En dan is het "pole pole". Gelukkig kon Benson het snel fiksen en konden we op weg na het nodige water drinken. Was trouwens nog wel bizar, er kwam een hele kudde geiten en koeien aan en prompt namen zij net de route waar Chantal nog even aan het plassen was! Hilarisch moment.
We zijn gestopt bij een 'bouwplaats'. Daar gaf Benson nog uitleg over het maken van de rode stenen. Een soort bickerij. Het is een heel langdurig proces. Er is een 'oven' die helemaal dicht gestopt wordt, zodat de stenen kunnen bakken en harden. Duurt weken voordat het afgekoeld is! 's Avonds bij het kampvuur gegeten en daarna pitten in de blauwe lodge.