Spelen in de zandbak

Vandaag weer op tijd weg voor een "zwaardere beproeving" zoals Ko ons heeft voorbereid. Na de tocht, en met name de beklimming, van gister, verwachten we wel wat. We vertrekken al met 30 graden. Uitgezwaaid door Nicolette en een aantal van het personeel. Eerst weer via het tankstation. Ik heb vandaag een andere motor, even uitproberen. De eerste rem poging gaat al mis... Net nieuwe remblokken op, maar zo strak en op het moment van remmen, slaat de motor af. Komt goed belooft Benson me. En aangezien eigenlijk vooral de achterrem gebruikt moet worden, vertrouw ik het maar. Het eerste stuk is herkenbaar van gister. Maar daar hield het ook mee op! En daar gaan we dus. Een stuk ruiger, ruwer en oneffener. De wegen zijn erbarmelijk voor NL maatstaven, maar voor hier zo normaal. De kleur is wisselend van gelig, crème, oranje naar rood. Fantastisch. En wat Ko vertelt, is dat het echt wel bijgehouden wordt. Sommige wegen toch wel 3 x jaar onderhoud aan. Momenteel merken wij daar niet veel van. Plots zeer verrast door heel mul zand! Oeps zeg dat is wel even heel heftig! Moet je vaart houden, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Chantal reed voor mij en werd er dus door verrast, de afstand tussen ons plots heel kort en ai, daar moest ik remmen. Ik bleef overeind, maar stond wel 'verkeerd om!' Goh zeg, dat was raar. En onder andere voor dit soort maffe acties, rijdt Benson vandaag dus ook nog op de motor mee. Hij hielp me weer recht en hoppa, nieuwe poging. Ondertussen kwam er een auto aan en die lui wensten me met een big smile, veel succes. Dat was nodig, maar ik heb het gefikst en kwam boven. Even een high five voor allemaal! Ko en Benson waren wel trots op ons. Toen wisten we dat er nog een heftiger stuk zou komen met mul zand. Nou, na het nodige water en de meeting met Pieter en Ed, gingen we. Zo zeg, dat heb ik geweten! De eerste schuiver van mij. Plop met de motor in het zand. Lekkere zachte landing en totaal niets aan de hand, maarreh, wel zandhappen! En daar was redder Benson weer. Omhoog gesjord, zand er uit geschud, paar keer starten en hij deed het. En volgende ronde. Daarna niet meer onderuit gegaan, maar wel een aantal bizarre manoeuvres gehad. Nog steeds heel verrast over onszelf dat we hier zo kunnen rijden over alle obstakels. Het blijft erg uitkijken voor de onverwachte zaken als overspringende kinderen, een kudde koeien of geiten, sjouwende mensen. Hier rijden heel veel 125 pk motoren met soms dus 4 volwassenen erop, of met een lading hout in de breedte of lengte, dat maakt ze allemaal niet uit. Op de stukken wat we vandaag hebben gereden kom je amper een auto tegen. Wel een ambulance in de Bush. Toen we bij een tussenstop aankwamen in Mkanda, zag ik net een krokodil op de rand van het gras die het water in schoot. Ko gaf aan dat hij in alle keren dat hij hier stopt, het nog 1 keer heeft gezien. Daarna nog de sporen gevonden ook van Kroko. Gaaf. Toen we de volgende etappe gingen rijden, werd het wel wat heftiger met de weg. Heel veel grote gaten, puin wat een beetje was aangereden en zand. Zwaar rijden. In het "dorpje" waar we wat drinken kochten, waren wij de

bezienswaardigheid: 2 blanke mannen, 1 Indonesische man en 2 blanke vrouwen met 2 zwarte mannen, 5 motoren en een privé auto! Alles wat je ook ziet rijden op een motor of in een auto is man. En het geluid van onze motoren is heel anders als die van de plaatselijke bevolking. En dan ook nog eens die kleding... Want het gros op de motoren rijdt zonder helm, op slippers en heel soms heeft er 1 een jas aan, maar die zit dan achterstevoren voor de wind. De motortaxi ( boda) is net iets anders, dan heeft de chauffeur vaak wel een helm op, maar daar is alles mee gezegd.
De lunchplek was in Kinango, daar is op donderdags de grootste markt. Wat een belevenis. Eerst het eten al, een plaatselijk rijst gerecht met koeievlees en verse juice. Een complete maaltijd voor twee eigenlijk... Toen we daar zaten te eten begon het te stortregenen! In het begin bleef iedereen gewoon buiten en de spullen van de markt werden gewoon nat. Toen het door bleef gaan, zag je overal het plastic zeil tevoorschijn komen. Toen het droog was, toch over de markt gelopen. Tjonge wat een warboel van ik weet niet wat allemaal. Wel heel kleurrijk. En ook daar was het een loeren en staren naar ons natuurlijk. Mooi hoor, toerisme en Europeanen kennen ze amper hier. En wij kijken op van hun zoals het allemaal gaat. Verder rijdend kwamen we nog langs mensen tegen die op de markt inkopen hadden gedaan. Bepakt en bezakt en spullen meesjouwend op hele kunstige manieren. En toen reden we wel op een fantastisch stuk. De "bovenzijde" van

het reservaat Shimba Hills. Over een prachtige rode weg. Compleet met gaten, dat wel, maar het slingerde schitterend. Wel een fotomoment. Schoot ergens een aap de berm in. Uiteindelijk het reservaat verlaten en plots op asfalt verder. Na een korte waterpauze, het laatste stuk van 75 kilometer asfalt. Wel een pracht panoramazicht op de oceaan. We konden daar niet stoppen, maar waren voorbereid door Ko. Was heel mooi, we reden nog tamelijk hoog en dan in de verte al de grote plaats Ukunda zien liggen, met de oceaan die daar dan in de horizon te zien was. Moesten nog even naar de bank in Ukunda. En oei, daarvandaan weg dat was echt de motor er "gewoon" tussen duwen! Toeteren en gaan... Bijna met gevaar voor eigen leven, maar ook deze test hebben we glansrijk doorstaan! Gelukkig werd het rustiger hoe verder we naar het dorp reden. Mijn motor begon alleen heel erg te bokken en spontaan af te slaan. Niet fijn als je net toetert om een vrachtauto in te halen kan ik zeggen. Maar gelukkig zonder al te veel gedoe wel weer veilig aangekomen. Alleen morgen toch met een andere motor rijden!
Alle stof weer weg gedoucht en toen maar even wat kleren door een sopje. De spullen die we overdag aan hebben zijn alleen op te frissen, want niet schoon te krijgen van de rode stof en smerigheid. Ach. En na praten doen we relaxend in de "patio". Een heerlijke plek en zeker als er wat wind staat vanaf zee. Dit keer zowaar internet. Dus toch maar wat schrijven, app-en en foto's uitwisselen voordat we gingen eten. En het eten vanavond was weer prima. Wel grote porties! Dus meestal blijft er wel over. Vanavond een quiche, daarna heldere uiensoep, grote zelfgemaakte kolossale hamburger met patat en dan nog een toetje wat een mix was van brood, cake en rozijnen. Plof dus. En aangezien we morgenochtend om 7 uur vertrekken naar Tanzania, is het 6 u ontbijten. Kunnen we wel een keer de zonsopgang zien over de oceaan! Dus net was het even snel de koffer inpakken en nu onder de klamboe en proberen te slapen. Het is hier nu 23 u dus wordt het een korte nacht.