CADEAU

Ongelooflijke dag gehad gister. Heel veel dieren gezien en ook heel leuk de verhalen van de gids en Pieter erbij. Dan leeft het nog meer. Vandaag na een prachtig zicht op de Kili vol sneeuw, op pad. In principe een redelijk korte dag qua kilometers. 200 waarvan 100 asfalt, dan 40 rood grind en de rest glooiende bergweg. We zijn weer bijtijds op stap gegaan. Eerst even foto's maken van de hele groep middels zelfontspanners voor de prachtige Kilimanjaro. En net op tijd, want de eerste wolken kwamen al. Toen de weg op die naar het wildpark gaat. Dit keer rechtdoor in plaats van links. Een prima asfalt weg. En toen plots daar stonden de giraffen aan de rechterkant van de weg! Zo bijzonder om er op de motor zo dichtbij te rijden en te zien! Onbeschrijflijk eigenlijk. Natuurlijk stoppen en staan en voelen wat het met je doet. En ze zijn zo statig en mooi. Een echt "damesloopje" alsof ze op de catwalk flaneren. Gelukkig zat het busje nog vlak achter ons en kon Ed het ook ervaren. Na een poosje zijn we doorgereden en ja hoor, nog indrukwekkender want aan de linkerkant enorm veel dieren. Zebra's, giraffen, diverse antilopes, gnoe's, en dit in kudde formaten! Sta je weer zo aan de weg te kijken

en plots zagen we dat er 1 giraf richting het busje liep en ja hoor, daar ging ze oversteken! Zelf stond ik er beetje verder vanaf, maar de anderen hebben het zo mooi op beeld kunnen zetten. En ook nog raar omdat er een auto aankwam en bijna extra op de rem moest door het oversteken van de giraf. Dan gaan er wel heel veel gevoelens door je heen kan ik zeggen. De hele groep was echt enorm onder de indruk en ook mooi te horen van Benson, Pieter en Ko dat zij dit nog nooit zo dichtbij hebben gezien. We waren ongeveer 30 kilometer buiten het park. Nu is het zo dat er geen omheining is, dus de dieren kunnen ook vrij lopen. Tja en dan rij je verder met dit op je netvlies. Het landschap verder was ook genieten. Weer andere begroeiing en het blijft zo mooi groen allemaal. Wel enorm diepe geulen langs de weg te zien. Bij navraag kan dit dus volledig vol staan met water. Nu dus droog. We reden nu meer door savanne gebieden Meer verbouwing van mais en heel veel mango bomen. Even een korte stop en Ko en ik waren slecht, we hadden beide een mango geplukt. Totaal niemand in de buurt te verkennen. Eh, dachten we dus... Gelukkig stonden de anderen nog op de weg en waarschuwden ons, want er was een vrouw die uit het niets tevoorschijn was gekomen en ons dus niet vertrouwde. De smoes om te plassen geloofde ze niet helemaal en ik begreep dat er ook een soort voodoo werd uitgesproken. Oeps. Ko was hier ook niet van op de hoogte, dus dit is de laatste keer. Moet wel bekennen dat ik niet wist bij het plukken van een mango dat er ontzettend veel sap uitkomt en dat ruikt toch lekker! Later over gehad, bij het oogsten van de mango's dat het dan vast tot in omtrek te ruiken moet zijn. We dronken koffie in een klein dorpje na een prachtig stuk. De lunchplek was een picknick onder een brug. De oude weg liep er onderlangs. Daar was nu een kolkende watermassa. De uitdaging om er door heen te waden zonder natte voeten, nam Chantal aan. Zij heeft legerkisten en het lukte bijna. 1 natte sok. Benson gaat als een 'gazelle' over alle keien enzo heen. Zelf maar niet gedaan, eerst eten nodig. We hadden bekijks van vele locals en ook heel wat kinderen. Zij zijn wel schuw en blijven wel op veilige afstand. Een voorzichtige zwaai kan nog net. We hebben heerlijk gezeten. Er waren nog wat bananen over en ik heb deze uitgedeeld met wat kleine cadeautjes erbij. De glimlach was enorm. Toen we weg gingen, waren er toch 2 heel stoer om mee te lopen naar boven om uit te zwaaien. Leuk hoor zo'n spontane actie. En het mooie is dat Benson en Pieter de taal spreken en daardoor komen er ook meer reacties en krijgen wij ook meer te horen over het land, de gewoonten en contacten. Het is een enorme meerwaarde dat zij mee zijn. Tegelijk ook enorme lol en een stel dat zoveel humor heeft. Ed rijdt met hun mee in de bus en vermaakt zich prima in ieder geval. En het voordeel dat Ed een onwijs goede camera met zoom heeft en hierdoor ook hele mooie plaatjes schiet wat wij wel zien, maar niet (steeds) voor kunnen stoppen. Dan zouden we nog langer onderweg zijn elke dag. Na de

lunch alleen nog asfalt. Dan niet te denken dat het strak is, want regelmatig slingerend om de kuilen en gaten heen. Soms wel jammer omdat je daardoor goed moet uitkijken en minder om je heen kan kijken. En dan bedenk ik me ook dat we met de toerclub vaak proberen te waarschuwen aan degene die achter je rijdt dat er bijvoorbeeld een kuil komt of wat grind ligt... Hier niet aan te beginnen! En de weg die we reden heeft heel veel drempels en dat zijn wel veel hogere en smallere dan we gewend zijn en moet je eigenlijk elke keer "staand" nemen. Tja, de benen en dan vooral de knieën hebben het flink te verduren. Toch wel blij nog wat extra getraind te hebben de laatste weken... Het laatste deel was een glooiende bergweg. Prachtige vergezichten over de heuvels en bergen. Veel aangeplante terrassen met mais. Heel groen ook, we reden naar ongeveer 1700 meter. Alleen heel vervelend, 4 kilometer voordat we bij het hotel aankwamen, slipte Chantal. Kon ze totaal niets aan doen, een tuktuk maakte een onverwachte beweging naar

rechts waar zij net over een drempel wilde gaan en los zand en grind lag. Ook drukte door de diverse andere tuktuks en matata's en daar ging ze hard onderuit. Heel erg schrikken. Gelukkig is het achteraf heel goed afgelopen en op blauwe plekken en beetje deuk in ego na, gingen we voor het laatste stukje. Was nog hartstikke druk om bij het hotel te komen. De kamers lagen op de 2e verdieping en daar kwamen een aantal mannen aan te pas om onze bagage naar boven te brengen. Gek om dit te laten doen, maar na doorpraten onderling ook wel realiseren dat het voor de locals hun baan is en wij die dan eigenlijk inpikken. Zo leren we steeds bij. Na een "douche" gingen we met zijn vijven Machakos even in. Tja dan ben je wel heel erg toerist!! Liepen we in onze driekwart of korte broek, hemdje of t shirt en sneakers eronder... en dan blank, poe. We zijn ook op het busstation terecht gekomen. Tjonge jonge, wat een mierenhoop van mensen! Bizar hoe dat toegaat. Hier stonden de grote bussen die dus echt stampvol worden gestouwd! Dan volgt er een hele harde klap op de bus en is het teken dat hij weg kan. Toeterend gaan ze weg, dus uitkijken want ze rijden door. En ook hier werden we van alle kanten aangesproken. Het eerste wat ze vaak zeggen is "how are you" of "welcome into Kenia". En wij proberen met "jambo". Die maffe Europeanen. En dan de haren van Chantal en mijn vlecht zijn helemaal raar. Dit keer aten we a la carte. Stond wet fish en dry fish op de kaart. Even navraag en ben ik voor de wet fish gegaan. Benson en Pieter namen de dry fish. Nou, ik heb dus nu "Keniaanse-vis-eetles" gehad! Gaat in 7 stappen. Alles wordt tot op de graat leeggezogen. Je start met de staart en werkt zo als het ware naar de kop, om met de ogen te eindigen... Eh, ik ben tot aan de kop gekomen en heb hem toen maar aan Benson gegeven... Nog even wat zitten praten en toen naar bed. Morgen weer vroeg dag.