Zompige finaledag

Tja en dan is de laatste rij-dag aangebroken. Ondertussen hebben we 2 nachten gekampeerd bij Kasigau Base Camp, 2 kilometer van een heel klein dorpje waar ze nog geen blanken hebben gezien. Er is geen stroom aanwezig, alles gaat op zonnepanelen of op de accu. De 'huisjes' zijn nog niet klaar: nog geen ramen of deuren in. Maar wel bedden met klamboe, dus toch daarin geslapen i.p.v de tenten. Totaal niet koud dus dat was heerlijk. Alles zelf gedaan qua maaltijden en we hebben gister nog wat aanvullende boodschappen gedaan in het dorpje. Hele aparte ervaring weer. Wat ik al schrijf, al die vreemde Mzunga in het dorp, iedereen loopt uit. De kinderen blijven op veilige afstand kijken en na veel tijd, durven een aantal iets dichterbij te komen. We hadden nog veel kleine cadeautjes om uit te delen. Erg leuk. Vooral de bellenblaas! En dan heb je af en toe ook ingang bij de volwassenen die het allemaal gade slaan. Plots kwam een meisje naar me terug en las voor 'made in China'. Zij gaat dus naar de primary school in het dorpje. Er zijn ontzettend veel scholen. Zowel de primary, als de secondary, maar ook high school en beroepsscholen gezien onderweg. Meestal wel gescheiden van jongens en meisjes, maar volgens Pieter wordt wel dezelfde lesstof aangeboden. Na het ontbijt, op de nog steeds erg vieze motoren. Het miezerde wat. In tegenstelling tot gister, want toen was het de hele dag supermooi zonnig en erg warm. Toch wel de 'binnendoor' weg gekozen om te rijden. Is de voormalige rally way van de auto's. Eergisteren hebben we hier al een stuk van gereden, vandaag dus nog verder naar de kust toe. We reden eerst naar het dorpje toe en toch maar besloten om de regenjassen aan te trekken. Tjonge, het kan spoken hier. De weg was redelijk begaanbaar. Zeker in vergelijking met de laatste etappe van eergisteren! Toen was alles modder en glibberig en heel zwaar, nu dus wat droger en hardere ondergrond, maar niet makkelijk. Soms wel jammer omdat je minder om je heen kan kijken. De weg die we reden tot de koffie, kom je eigenlijk niets tegen. Ja, stropers. Is een heel groot stropers gebied en daarom wordt er ook gevlogen met helikopters door de rangers. We hebben koffie gedronken bij de rangers. Ongelooflijk die verhalen en hoe zij daar leven! Zitten een maand met een aantal in het kamp. Geen stromend water o.i.d. Een emmer water over zichzelf heen gooien als douche, een houtvuur om te koken en wel bedden met klamboe. En na een maand worden ze naar een ander kamp gebracht. Ze lopen per dag minimaal 15 kilometer om te controleren. En als ze een stroper pakken is het oog om oog, tand om tand. Betekent dus als de stroper de kop van het beest heeft ontveld of onthoofd, dit dus ook bij de stroper wordt gedaan. Komt erop neer dat geen stroper het levend kan navertellen! Zelfs ook dat een

stroper gedwongen wordt om het beest rauw op te eten tot zijn dood erop volgt. In het gebied hier leven nog veel olifanten, antilopen, buffels, wildebeesten, leeuwen. En daar reden wij dus doorheen. Wel een kudde weg zien sprinten, maar verder dus niet mogelijk om rond te kijken. Alleen de metershoge termieten heuvels zie je duidelijk. De weg was ook op veel plaatsen heel verraderlijk met gevolg dat ik plots in de zandberm terecht kwam en geen controle meer had eruit te komen. Zag een bosje van binnen helaas. Flink op mijn hoofd terecht gekomen en de motor over me heen. Even rust en gelukkig op koppijn na, kon ik verder. Wel met wat extra spanning moet ik zeggen. En dan de mantra van "kijken waar je heen wilt, afstand houden, laat je wiel zijn eigen weg rijden" Oeps, was heftig. Paar momenten iets gehad van ik kap ermee. Toch niet gedaan en wetende dat na deze kilometers lange weg, er asfalt zou komen. En een welkome koffiepauze. Even bijkomen bij een halte plaats van grote bussen. Heerlijk mensen kijken die uit de bussen kwamen. Het regende ondertussen weer heel heftig. Gelukkig zaten wij droog en zijn pas weg gegaan toen het opgeklaard was. Is ons geluk geweest ook. We gingen weer een stuk van de highway Mombasa-Nairobi rijden. Deze hebben we van de week ook gereden (een stuk westelijker) en toen was het heel rustig bleek nu wel. We hebben het goed voor de kiezen gehad en zoals Ko vertelde bij de volgende stop "Je hebt heel veel engeltjes op je schouder gehad!" Het was echt een gekkenhuis. Niet te omschrijven hoe er gereden wordt. Helaas (of misschien wel gelukkig...) stond de camera niet aan. We hadden ongeveer 30 kilometer voor de boeg, het leken er wel 130. Daarbij ook nog 2 'diversions' ofwel er wordt daar aan de weg gewerkt. De inhaal manoeuvres zijn zo bizar. We hebben veel kilometers moeten staan op de motoren (lang leve de goede profielzolen) met gevolg dat je benen gingen verzuren. Soms word je letterlijk van de weg gedrukt en moet je in de geul/berm verder en dan maar hopen dat je de weg weer op kan komen (30 centimeter overbruggen is niet vreemd) Of je kiest ervoor om helemaal naar de andere kant te racen om daar in de berm/geul verder te 'spookrijden'. En dan kom je op 'redelijk' asfalt terecht en opeens komt er een vrachtauto op je afrijden die een ander inhaalt! De enige optie voor Ko was de berm in met een gat van 2 bij 2 meter, Chantal reed al uiterst links en ging er rakelings langs en toen kwam de vrachtauto nog iets meer naar de buitenkant en had ik geen keuze meer iets te doen. Op dat moment moet ik bekennen, dacht ik echt ik ben er geweest, heb een pracht leven gehad, maar een ongekende krachtsinspanning hield me op het uiterste randje van de weg en ik weet niet hoe ik het gedaan heb, weet dat ik mijn ogen dicht heb gedaan op het moment van passeren. Het ging gelukkig zo snel allemaal! Maar wat was ik blij en opgelucht toen we na een paar minuten rechtsaf gingen het dorpje in. De motoren geparkeerd en zitten. Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer een beetje 'bij' was. We waren allemaal blij dat we het heelhuids hebben gered. En naar de verhalen van Pieter, Benson en Ko te horen, was het wel heel extreem vandaag. Letterlijk door de oog van de naald gekropen allemaal. Niet voor herhaling vatbaar in ieder geval! We hebben denk ik wel een uur gezeten. Lunchen met de chapati's die gister voor ons gemaakt zijn, een local kwam met vers fruit langs en heerlijk van de ananas genoten. Wat soda erbij en toen nog wat kijken en bekeken worden. Maar we

moesten weer verder! Want de 260 kilometer hadden we er nog niet op zitten. Het volgende stuk was weer offroad. De schrik zat er bij mij toch nog wel in. Reed niet echt ontspannen. Toch wel wat kunnen genieten van de omgeving. Hier weer veel plots opduikende kinderen en volwassenen die dan de motoren horen en driftig beginnen te zwaaien. Leuk. Het stuk ging door een paar kleine dorpjes. Plots begon het te waaien. De lucht werd heel donker en dreigend en ja hoor, de hemel barstte open! We hadden wel tropische regenbuien gehad, maar niet tijdens het rijden... Nu dus wel! Je hoort de regen aankomen zelfs, alsof het dondert zonder bliksem. Bizar! En nat... Gelukkig hadden we wel regenjassen aan, maar toch wel nat tot op de onderbroeken. De schoenen stroomden vol en tja geen ruitenwissers op de helmen... Maar niet koud. Het enige jammere was dat we dus (weer) met regen aankwamen in Kinango, de plaats waar we 2 weken terug ook zijn geweest om naar de markt te gaan. Wel weer iets gedronken, maar de markt niet bezocht. Er stond zowaar een kerstboom om in de sfeer te komen... Niet echt gelukt moet ik zeggen met 30+ graden. De weg vanuit Kinango was dus een beetje bekend en wel aanlokkelijk: mooie rode weg met prachtige vergezichten. Maar nu dus wel glibberig en erg uitkijken. Was wel heel mooi omdat we naar de regenboog toe reden over die rode weg. Plassen ontwijken heeft niet veel zin. Alleen uitkijken voor

de diepe gaten... Dan te bedenken dat er vele locals daar zo vaak mee te maken hebben en niet het vervoer hebben zoals wij. Plots zaten er bavianen op de weg en in de kant! En die gaan dus echt geen centimeter aan de kant. Wowie, een aantal hele grote exemplaren met die indrukwekkende koppen!! Ontzag. We zijn nog wel een stuk verder even gestopt voor wat foto's. Daar de regenjassen uitgedaan, nu wel het vertrouwen... Kwamen nog een paar goed geladen boda's aan, ook 1 met 2 matrassen opgevouwen vastgebonden. Die maakte het toch wel weer compleet in de rariteiten. Evenals eerder op de middag toen we even een plaspauze hadden. Toen zagen we eerst een piki-piki met meterslange houten palen achter zich aan. We hadden hem eerder al ingehaald, maar later kwam hij dus ook naar 'boven' rijden en viel er 1 paal af. En op dat moment van kijken kwam er van de andere kant een bestuurder op blote voeten!! Ik had al gezegd afgelopen weken dat het me toch niet zou verbazen als we er 1 zouden zien die op blote voeten rijdt en ja hoor, gespot! Je kan je echt niet voorstellen wat je allemaal voor rariteiten op de weg ziet hier. Het max aantal mensen op een piki-piki is dus 4 volwassenen geweest. Maar 5 als je kijkt met volwassenen en kinderen. En wat er dus op vastgebonden is

allemaal, is helemaal niet te beschrijven.
En het laatste offroad stuk had toch nog wat verrassingen in petto! Een aantal stukken waren namelijk in de schaduw waardoor er nog hele gladde stukken waren met veel geglibber. Helemaal niet leuk dus. We hebben wel het asfalt gehaald zonder valpartijen. Toen dus het laatste asfalt van ongeveer 50 kilometer. Maar ook dit was weer met wat hartklop momentjes. Want op het moment dat we bij de grote kruising van Ukunda aankwamen, wilde een bus tegelijk inhalen en dus hup, stuur weer omgooien en dan maar over een niet bestaand stukje hobbelen. Later de weg naar Msambweni reden we van links naar rechts om de ergste gaten wat te vermijden. Het is een kilometer of 20 en als toetje schoot er nog een Nyani (baviaan) over. Erg uitkijken want meestal zijn deze niet alleen. Maar het ging goed. De laatste draai naar het dorpje is ook lekker vol gaten. Toen het stukje naar het zandweggetje dat naar SawaSawa Beach House leidt, en daar stond de bus al bij het huis. Yeeh, we hebben het veilig gefikst en na 2608 kilometer werden we heel hartelijk onthaald. De eerste reacties waren wel wat zien jullie eruit! Wat zijn jullie en de motoren vies! Dus ja, wel even op de kiek vastgelegd natuurlijk! En terwijl alle spullen werden uitgeladen en wij de natte schoenen uittrokken, in een opwelling het idee om met motorbroek en al de oceaan in te springen. Dus jippie, daar gingen we! Een stel maffe

Mzunga die met kleren en al de warme, zeer zoute oceaan ingaan, alle locals in het water en op het strand die hadden erge lol! En wij ook. Toch voor mij de opluchting dat we het toch allemaal veilig hebben gehaald zonder al te vervelende valpartijen en panne. En toen heerlijk onder de douche. De temperatuur was nog goed heet, dus korte broek en hemdje was genoeg. Het eten werd al in orde gemaakt. Lekkere patat van Haram en een grote hamburger erbij. Wat eten betreft hebben we niet veel te zeuren gehad. Af en toe wat taai of droog en ach het is nu eenmaal geen stamppot. Maar gelukkig is niemand door maag of darmklachten geveld geweest. Tijdens het eten hebben we van allerlei verhalen tegen Nicolette en Paula verteld. Dan beleef je het nog een keer en merk je dat we wel ontzettend veel hebben gezien en gedaan. We hebben even het thuisfront laten weten dat we weer terug zijn en toen naar bed.