Het Ghanese leven

Vrijdag begon rustig. Er waren geen vrouwen die zouden gaan bevallen, dus hielpen we de assistent maar met schoonmaken. Omdat we niks te doen hadden, besloten we te starten met de prenatale controles. Hiervoor hadden we een vertaler nodig en laat onze vertalers nu net met andere dingen bezig zijn. Elke keer als ze er eindelijk waren, verdwenen ze weer na 1 vrouw. Jullie begrijpen wel dat wij op een gegeven moment vol frustraties zaten. Mama pi, kwam ook nog weer binnen stappen en zodra zij begon te schreeuwen verdwenen de vertalers gelijk. Mama pi had een probleem, ze wilde een patiënt ontslaan, maar niet alle gegevens waren compleet. De verloskundige van de nacht was de boosdoener. Dus de assistent moest naar haar huis toe om haar op te halen, maar ze was niet thuis. Toen was het hek van de dam en had Mama Pi ook veel frustraties. Dus zijn we zoveel mogelijk uit haar buurt gebleven. Nadat we eindelijk iemand gevonden hadden om te vertalen hebben we de dag rustig kunnen afmaken, zonder bevallingen. De rest van de dag hebben we voornamelijk geslapen en rustig aangedaan. De volgende dag moesten we om 9 uur klaar staan om naar Tamale te gaan voor onze jurken.

We stonden om 9 uur klaar en er kwam maar niemand, nadat we na een uur ons geduld begonnen te verliezen hebben we Judith maar eens gebeld. De chauffeur zou er eigenlijk al lang moeten zijn, maar ze zou Joe wel eens bellen, waar de chauffeur bleef. Een half uur later kwam de chauffeur aanrijden en toen moesten we het hele terrein over, allerlei mensen op halen. Voordat we eindelijk weg konden… We moeten er nog steeds aan wennen, de Afrikaanse mentaliteit. We wilden graag vroeg weg, omdat de hitte hier zijn hoogtepunt bereikt vanaf 11 uur. We begonnen net te wennen aan de temperatuur hier en nu begint het alleen maar te stijgen. Zelfs de lokale bevolking heeft er moeite mee. Verschillende collega’s zijn verkouden vanwege het weer. Dit is voor ons niet voor te stellen. Maar toen we eindelijk op weg waren zijn we als eerste bij de naaister langs gegaan om onze jurken te passen. Ze zijn erg mooi geworden, maar er moesten nog wel wat aanpassingen gebeuren. Dus zijn we verder gegaan naar Tamale voor de boodschappen. We moesten nog wat groenten kopen en wilden graag ijs halen om een beetje af te koelen. Tijdens het boodschappen doen was de chauffeur opeens verdwenen en ging Joe hem zoeken. Judith was bezorgd en vond dat wij in een bank moesten wachten, daar was het tenminste koeler. Louise heeft ondertussen even haar haar gevlochten. Fennelien is inmiddels weer helemaal beter, maar blijkbaar is iedereen bang dat ze nog zwak of ziek is. Iedereen vraagt hier hoe ze zich voelt en dit zal waarschijnlijk nog wel even zo blijven ;) Op de terugweg zijn we nog langs de naaister gegaan en konden we onze jurken meenemen naar huis. Onderweg hadden we een taalprobleem met onze chauffeur, hij vertelde hele verhalen, maar zijn Engels was niet te verstaan. Eenmaal thuis waren we gesloopt en zijn we nog even gaan slapen voordat het koor weer ging repeteren. We hadden al tegen Joe gezegd dat we wat later zouden komen, omdat we inmiddels weten dat iedereen te laat komt. Toen we in de kerk aankwamen bleek alleen Joe er te zijn. Dat werd dus weer eens wachten op de rest, ons geduld wordt hier wel flink op de proef gesteld.

Vandaag was het zover, we gingen meezingen in het koor! De kerk begon om 9 uur dus rond die tijd kwamen we binnenwandelen. Zoals gebruikelijk was de Bijbelstudie nog bezig en toen het kwart over 9 was vond Joe (onze chauffeur en ondertussen ook vriend) het wel weer prima. Hij begon ook deze keer een paar keer halleluja en amen te roepen en zo kwam er een eind aan de Bijbelstudie. De dominee deed wat afkondigingen en gaf ook aan dat wij tegenwoordig in het koor zitten, het was nu dus een internationaal koor geworden. Toen het onze beurt was om te zingen ging dat allemaal prima. De band begon rustig maar ging op een gegeven moment wat sneller spelen, wij zongen wel mee. Het tweede liedje was in Chi, een lokale taal. Er waren veel mensen verbaasd dat wij zelfs in die taal meezongen en aan het einde van het lied kwam Ben (de dominee) ook nog even meedoen. Uit de kerk zijn we in de brandende en vlammende zon naar het ziekenhuis gelopen om even te kijken of er nog wat te doen was. Daar kwamen we Janet tegen, een

verpleegster van de vrouwenafdeling. Zij zou ons wel even meenemen naar haar huis om haar dochtertje te laten zien. Daar aangekomen zaten haar moeder en een vriendin van haar moeder in de woonkamer. Ze waren heel hartelijk en we moesten maar met haar zoon trouwen. Het huis waar ze in wonen is echt klein, voor ons zou het een schuur zijn. ’s Middags hebben we wat geslapen en met thuis meegeluisterd en ’s avonds kregen we nog bezoek. Joe, Judith en Lazarus (een anesthesie verpleger) hadden zichzelf even uitgenodigd. Het was gezellig!
Vandaag begon weer goed. Bij binnenkomst hadden we al snel een bevalling. Het was de beurt van Fennelien en het kindje lag in stuit. Voordat een vrouw dan mag gaan persen is het heel belangrijk dat ze volledige ontsluiting heeft omdat de billetjes kleiner zijn in omvang dan het hoofd. Het kan dus wel dat het lichaam goed geboren wordt maar dat het hoofd te groot is om geboren te worden bij minder dan 10 centimeter. Helaas kunnen wij dit moeilijk communiceren naar de vrouw. De verloskundige van hier deed dat wel maar de vrouw luisterde niet en begon dus toch te vroeg te persen. Zoals verwacht werd het lichaam goed geboren, alleen het hoofd niet zo makkelijk. Gelukkig kwam

het binnen 5 minuten. De baby was wel wat slapjes maar Louise hoorde goed de hartslag. Die was wel wat te laag dus heeft ze het meegenomen om wat ondersteuning met zuurstof te geven. de baby begon al heel snel te huilen en dat is altijd een goed teken. Hij herstelde goed en na een kwartiertje hebben we hem aan zijn moeder kunnen geven. ’s Middag was er nog een bevalling, die deed Louise. Het was een eerste kindje dus dan mag het allemaal wat langer duren. Mama Pi vond het toch nodig om een knip te zetten, dat doen ze hier bij bevallingen van eerste kinderen als het allemaal ietsje langer duurt (wat heel normaal is). Wij zijn het daar totaal niet mee eens. Het mag gewoon even duren en een knip geneest veel minder snel en goed dan een natuurlijke scheur. Louise gaf daarom ook aan aan Mama Pi dat ze niet zou gaan knippen, Fennelien legde haar is goed uit waarom niet en ondertussen werd de baby geboren. Het had een opgeslagen handje wat betekent dat ze één handje op haar hoofdje had liggen. Ondanks alles werd ze goed geboren en heeft Louise haar eerste meisjes bevalling gedaan. ’s Middags zijn we nog bezig geweest aan school in het ziekenhuis. ’s Avonds kwam Jonathan op bezoek, een verpleegkundige van de mannenafdeling. Oh, en nog iets om te vertellen.. we doen het tegenwoordig wel vaker. Onszelf douchen en haren wassen met kannetjes water doordat we regelmatig geen stromend water hebben. We zijn hier al helemaal aan gewend en als de douche het dan weer doet is dat een extra luxe waar we van genieten.

Dinsdagmorgen was er een vrouw die vandaag zou gaan bevallen, dus dat was afwachten. In de tussentijd begonnen we maar met schoonmaken en het voorbereiden van de prenatale controles. Gelukkig hadden we vandaag wel een vertaler bij de hand en konden we op tijd beginnen en hadden we minder frustraties dan vrijdag. Fennelien besloot op een gegeven moment de vrouw nog eens te onderzoeken en ze bleek 8 cm te hebben. Ze ging haar vliezen breken, vlak daarna had de vrouw volledige ontsluiting. Wij wilden deze bevalling graag alleen doen, dus hadden we mama Pi niet gewaarschuwd. Maar helaas, op een gegeven moment komt mama Pi toch binnen lopen. Ze was erg boos op ons, we hadden gisteren naar haar moeten luisteren en een knip moeten zetten. Als we hier wilden werken, moesten we ons houden aan de protocollen van dit ziekenhuis. We hebben nog geen protocollen zien liggen, maar we hebben beloofd om ons aan haar regels te houden. Vlak daarna beviel de vrouw vlot en hadden we een gezonde baby. De rest van de dag verliep rustig en we hielpen met de prenatale consultaties. En dan was daar Malik, een collega waar we de prenatale controles mee doen. Hij wilde graag op date met Fennelien en dat zag zij niet echt zitten. Hij hield zijn uiteindelijke doel niet verborgen en wilde met haar trouwen. Blijkbaar begrijpen ze

het woord nee hier niet en hebben we allebei moeten zeggen dat het echt niks wordt. Hij zei dat Fennelien nog wel zou bijdraaien en het hem uiteindelijk wel zou lukken, nou we wachten af ;) Vandaag hebben we ook een typische Ghanese maaltijd gegeten. We kregen een klomp plakrijst met een soepje. We moesten met onze handen de rijst in het soepje dopen en eerlijk gezegd was het prima te eten!

Toen we vandaag arriveerden in het ziekenhuis bleek onze collega Tony ziek te zijn, hij lag op het bed met een infuus. Hij was opgenomen, maar zou ons wel een handje helpen als er een bevalling zou zijn. Dit hebben we hem uitdrukkelijk verboden en nu zorgen we goed voor hem. Verder is het trouwens erg rustig, sinds de bevalling van gisteren is er geen bevalling meer geweest. Inmiddels hebben we de prenatale controles zelfstandig gedaan, Mama Pi was weer spoorloos en Tony lag te slapen op een bed naast het onderzoeksbed;) Louise heeft nog even geoefend met infuus prikken op hem. We hopen dat er nog een bevalling komt voor het einde van de dienst;)

Liefs Fennelien en Louise