Afscheid nemen...

Zonder grappen was zondag nacht 1 april onze laatste dienst. Louise heeft de laatste bevalling gedaan en de rest van de nacht was het rustig. We beseften allebei erg goed dat het echt de laatste keer was en dat maakte ons een beetje weemoedig. We hebben zoveel lieve mensen leren kennen, het ziekenhuis en de Kings Village hebben echt een speciaal plekje in ons hart. Lily, de verloskundige waar we alle nachten mee deden, had speciaal voor ons een filmpje gemaakt met allemaal foto’s. Dit om ervoor te zorgen dat we haar en de rest nooit zouden vergeten. Dat zal zonder het filmpje ook wel niet gebeuren, maar wel heel lief! Zondag was natuurlijk eerste Paasdag, dus uit de nachtdienst zijn we snel naar huis gegaan om even om te kleden en toen door naar de kerk. We hebben voor de laatste keer in het koor gezongen en we hebben voorin de kerk iedereen bedankt in een speech. Ook werd er voor ons gebeden. Het was best dubbel, afscheid nemen is nooit leuk en in 9 weken tijd hebben we zoveel beleefd met de mensen hier. En natuurlijk misten we de paaseitjes. De rest van de dag hebben we geslapen en ’s avonds kwam Joe met ons eten, we hebben voor de gelegenheid alle lichten uitgezet en de kaarsen aangedaan. Tweede Paasdag zijn we met Joe naar de stad gegaan. We wilden spullen kopen voor in het ziekenhuis, dit was mogelijk door de donaties die velen van jullie geschonken hebben. We hebben een goede weegschaal kunnen kopen om de baby’s mee te wegen, een manuele zuurstof masker voor baby’s om ademhalingsondersteuning te geven, een doppler om het hartje van de baby mee te beluisteren en nog wat kleine maar noodzakelijke spulletjes. We waren er allebei echt heel blij mee dat dit mogelijk was omdat het zo belangrijk is en gemist werd in het ziekenhuis. Nadat we onze lange boodschappenlijst hadden afgewerkt, zijn we doorgereden naar de legerkazerne. Dit terrein wordt elke Tweede Paasdag vrijgesteld om families en vrienden te laten picknicken en wij hadden afgesproken met Krsystal en John. De hele stad liep uit, het was erg druk maar er hing een gezellige sfeer. Toen we onze vrienden gevonden hadden zijn we een plekje gaan zoeken. Eenmaal iets gevonden hebben we het eten uitgestald en er een gezellig avondje van gemaakt.
Dinsdag ochtend hebben we de spullen die we gingen doneren naar het ziekenhuis gebracht. Wij wilden het gewoon even laten zien en het daarna neerzetten, maar daar was de dokter het niet mee eens. Het moest een officiële overhandiging worden met foto’s en al. Het halve ziekenhuis liep uit en na een hele fotoshoot en 100 bedankjes verder waren we weer vrij. We zijn naar de stad gegaan omdat we vanavond een surprise party zouden houden voor Judiths

verjaardag. Hiervoor hadden we wat spullen nodig en ook moesten we afscheidscadeautjes kopen. Onze chauffeur had ook van alles te doen dus hij heeft ons afgezet zodat wij onze ongestoord ons eigen plan konden trekken. 2 uur later was hij nog niet klaar maar voor ons begon de tijd wel te dringen. We hadden de mensen om 5 uur ’s middags bij ons thuis uitgenodigd en ondertussen was het al 4 uur. Ook moesten we nog vlees kopen, douchen, omkleden, het huis versieren en kip bakken. En toen zagen we John! Na een praatje stelde hij voor om voor ons het vlees te kopen en het alvast mee te nemen naar de Kings Village. Dat kwam echt als geroepen! Als laatste hebben we voor Joe een afscheidscadeautje gekocht. Het werd een traditionele Ghanese smock (zie foto) met de kleuren van de Nederlandse vlag. 2 landen in 1. Om dit cadeau te kopen zijn we bij een vriend van de chauffeur thuis geweest die voor korting kon regelen. De verkoper woonde in een nogal rommelig huishouden. Er bleven maar vrouwen tevoorschijn komen, wat bleek, hij had 4 vrouwen en 8 kinderen. Dat hebben we dan ook maar weer in het echt gezien. Nu was alles van ons lijstje afgestreept en konden we naar huis. Iets na vijven kwamen we aan en voor deze ene keer waren we blij met de Ghanese mentaliteit

van te laat komen. Er was nog niemand. We hebben onszelf snel klaargemaakt en terwijl Fennelien nog bezig was stond Judith opeens voor de deur! Dat was eventjes ongepland. Louise moffelde snel de ballonnen weg die ze gelukkig nog niet had opgeblazen en deed net alsof er niks aan de hand was. Judith wilde de ketchup lenen, maar ja, die hadden we zelf nodig. En toen kwamen Krystal en John aangereden op de motor, inclusief de taart die Judith niet mocht zien. John liet de motor schuin van Judith stoppen en Krystal hield de taart vast aan de kant waar Judith niet stond. Toen Judith om de motor heenliep moest ze het op de een of andere manier verplaatsen naar de andere kant maar het is gelukt. We hebben Judith kunnen afleiden en weg sturen. Samen met Krystal zijn we snel het huis gaan versieren en hebben we alles klaargemaakt. En ja hoor, daar stond Judith weer voor de deur. Ze had nog groenten voor Krystal. In eerste instantie wilde Krystal doen alsof ze niet bij ons was en verstopte ze zich. Totdat haar mobiel ging. Haar beltoon is een liedje over Afrika dat niemand anders heeft, en Judith herkende dat natuurlijk. Krystal kwam maar achter de deur vandaan en deed alsof ze even bij ons op bezoek was. Eindelijk ging Judith weer en konden wij de voorbereidingen afmaken.

Om 6 uur waren we zover, maar er was nog niemand. Een uur later nog niemand. We weten wat het is met Ghanezen en tijd maar dit was wel vervelend! Uiteindelijk hebben we na 10 telefoontjes iedereen binnen weten te krijgen en konden we Judith naar het huis lokken. Met een smoes dat de pastoor haar dringend nodig had in ons huis, wisten we haar te lokken. Fennelien stond haar op de veranda op te wachten en de rest van de groep zat muisstil binnen met alle gordijnen en deuren gesloten. Judith kwam ontzettend bang en verward aan, waarom had de pastoor haar nodig? Het koste Fennelien behoorlijk wat moeite om haar haar ogen te laten sluiten voor ‘’een verassing’’ maar uiteindelijk lukte het. Toen de deur open ging en Judith op de drempel verscheen telde Louise af en de hele groep riep SURPRISE! Judith was sprakeloos en kon geen woorden uitbrengen. Ze had alleen maar tranen en dat is heel wat voor een Ghanees! We hebben van de avond, het eten, alle speeches voor Judith, de gezelligheid en vooral van een genietende Judith genoten. Ze drukte ons op het hart dat het nooit zal vergeten, wij ook niet!
Woensdag hebben we een reanimatie cursus voor baby’s gegeven in het ziekenhuis. Hiervoor hebben we zelf een protocol ontworpen, uitgeprint en ingekleurd omdat ze geen gekleurde inkt hebben. Best rustgevend hoor zelf kleuren, alsof je weer even terug bent op de basisschool ;) Aanleiding voor de cursus was dat we verschillende keren echt slechte reanimaties hebben gezien. Gelukkig pikten vooral de wat jongere verloskundigen het goed op. We hopen echt dat ze het meenemen omdat het gewoon levensreddend is en enorm belangrijk kan zijn. De rest van de dag zijn we begonnen met inpakken, het afscheid kwam echt dichtbij!
Donderdag was onze laatste volle dag. We hebben vooral spullen ingepakt en zijn nog even in het ziekenhuis geweest. Louise heeft ’s middags op de valreep nog een laatste keizersnede geassisteerd en kon de assistentie nu vrijwel zelf doen. Om 7 uur ’s avonds hadden we een officiële meeting met het bestuur van de Kings Village. Voordat iedereen er was waren we een uur verder en konden we beginnen. Er werden aan ons vragen gesteld over het verblijf, er werd gespeecht, gegeten en gedronken, cadeautjes gegeven en er werd vooral veel gelachen. Naderhand zijn we nog even naar Krystal en John thuis geweest samen met Judith en Joe. Ons vaste groepje van 6 voor de laatste avond samen. We waren allemaal moe en een beetje verdrietig. Met elkaar hebben we gebeden en onze laatste avond samen afgesloten. Hierna zijn we dan ook echt voor de laatste keer in ons bedje gekropen.
Vrijdag was het zover, het afscheid van alle lieve mensen en vrienden waar we de afgelopen weken echt van zijn gaan houden. We werden verwacht op ‘devotion’, dit wordt iedere morgen gedaan, er wordt dan een korte meditatie gehouden voor het personeel van de Kings Village en het ziekenhuis. Nadat dit achter de rug was, werd ons gevraagd om nog kort even iets te vertellen over onze ervaringen hier. We hebben

iedereen bedankt en hebben afscheid genomen van deze mensen. Ben heeft nog voor ons gebeden. Nadat Krystal nog wat foto’s van ons had gemaakt als herinnering aan de Kings Village, zijn we nog even naar het ziekenhuis gegaan. Dit was het definitieve afscheid van de collega’s, van onze werkplek en van al het personeel in het ziekenhuis. Het aantal foto’s wat we hebben gemaakt is enorm, iedereen wilde nog een foto. Het afscheid hierna viel zwaar. We zijn naar huis gegaan om onze koffers in te pakken en toen was het tijd om te gaan. Joe, onze Afrikaanse broer, kon niet mee naar het vliegveld, dus moesten we bij ons thuis afscheid nemen. De eerste tranen van onze kant werden gelaten, het idee dat je niet weet wanneer je elkaar weer ziet in het echt is moeilijk. De reis naar het vliegveld was dan ook erg stil. 3 kwartier voor vertrek kwamen we aan op het vliegveld en inderdaad, zoals normaal hier, was er weer vertraging. Uiteindelijk bleek dat we pas 2 uur later gingen vertrekken. Judith en Marion konden niet zo lang wachten en er moest weer afscheid genomen worden. Het afscheid van Judith was het moeilijkst en als we er aan terug denken krijgen we weer een brok in onze keel. Eenmaal geland in Accra werden we opgehaald door Joe, dit is een vriend van onze Joe uit de Kings Village. We werden hartelijk ontvangen in het huis van Joe’s

oom. We merkten gelijk een temperatuurverschil en we genoten van de frisse wind. We kregen een heerlijke maaltijd en alles wat we ons op dat moment konden wensen. Maar ondertussen hadden we het erg zwaar met het idee dat we de mensen in The Kings Village moesten missen. We zijn op tijd gaan slapen, omdat we de volgende dag naar Takoradi zouden reizen om Inge, een vriendin, op te halen en samen verder te reizen. We hebben zaterdag avond gezellig met Inge, Lisa en Ilse (vriendinnen en medestudenten) bijgepraat en lekker gegeten aan het strand.

De volgende dagen zijn we verder gereisd naar Akwidaa, een plekje aan de zee, en hebben we veel gerelaxt. We hadden ons eigen privéstrand en genoten we van het heerlijke weer. We zijn wezen kanoën door de mangroves en we hebben een rondleiding gekregen door het vissersdorpje. Ook zijn we met een authentieke Ghanese vissersboot de Atlantische oceaan opgegaan. We hadden prachtig uitzicht, maar na 2 uur waren we blij dat het dorpje weer in zicht kwam. De oceaan is niet bepaald rustig en dat voelden onze magen ook;)

Donderdagochtend besloten we verder te reizen. Wij gingen naar Cape Coast en Inge ging met de andere meiden naar Mole. Op het moment dat we wilden betalen, kwamen we erachter dat we alle 3 geld misten. Er was ons bij aankomst verzekerd dat alles in ons huis veilig was, zolang we de deur op slot deden, dus kwam dit nogal onverwachts. Nadat we contact opgenomen hadden met de manager, vond hij dat we aangifte moesten doen. Het was waarschijnlijk iemand van de werknemers en hij wilde dit opgelost hebben. Eenmaal aangekomen op het politie bureau ging een nieuwe wereld voor ons open. De gevangen stonden achter open tralies en ze konden gewoon met ons praten. Ze besloten ons mee te nemen naar een ander gebouw. Nadat we ons verhaal gedaan hadden, werd ons gevoel bevestigd. Het is een corrupt land. Ze dachten dat we zomaar wat verzonnen hadden om geld te krijgen van de verzekering en dat zou Ghana een slechte naam geven. Nu werden wij heel boos, het was niet eens ons idee om naar het politie bureau te gaan en nu zeggen ze dit. Gelukkig hielp de manager ons en ook hij was woedend. Ze wilden er wel een zaak van maken, maar enkel als we konden getuigen. We vliegen volgende week terug, dus dat werd hem niet. Het was dus niet mogelijk om er een zaak van te maken. We besloten boos weg te lopen en ook de manager begreep niks van het systeem hier. Gelukkig riepen ze ons terug en besloten ze er toch nog een zaak van te maken. De manager zou dan als aanklager gebruikt worden. Opeens draaiden ze om en werden ze erg vriendelijk. We werden van elkaar gescheiden en moesten een verklaring gaan schrijven. Terwijl Fennelien aan het schrijven was, was er een sergeant die haar wel zag zitten. Het gebeurt dus zelfs op het politiebureau en een van de leidinggevenden moedigde dit alleen maar aan. Gelukkig zijn we het inmiddels wel een beetje gewend. Na dit hele avontuur, ging Inge gauw naar haar bus toe en gingen wij verder naar Cape Coast. We besloten om daar een beetje te relaxen, maar tijdens het diner kwam de volgende jongen. Hij vroeg of hij naast ons kon komen zitten. We hadden hier echt even geen zin in. Dus besloten we om te zeggen dat we geen Engels konden. De jongen zou ons dit wel even gaan leren, maar hij dacht ondertussen dat we echt dom waren. De manier waarop hij tegen ons praatte en wij alles verdraaiden was hilarisch. We besloten maar om een telefoongesprek te beginnen en toen vond hij het goed geweest.

Vandaag hebben we Cape Coast een beetje bekeken en wat souvenirs gekocht. Cape Coast is een onderdeel geweest van de Nederlands slavernij hier in Ghana. We hebben de overblijfselen bekeken en morgen hopen we een rondleiding te volgen. De rest van de dag hebben we ontspannen aan het strand gelegen en echt genoten van de prachtige omgeving hier.

Morgen hopen we weer terug te reizen naar Accra en daar onze laatste dagen door te brengen. Woensdagavond hopen we weer

naar huis te vliegen en na een tussenstop in Parijs landen we donderdagochtend in Nederland.

Dit is alweer onze laatste blog en nemen we online afscheid van jullie. Bedankt voor de lieve, bemoedigende en hartverwarmende reacties die we de afgelopen weken gehad hebben. Nog 6 dagen, dan hopen wij met een kleurtje terug te komen in het koude Nederland en kunnen we jullie in het echt weer even spreken;)

liefs Fennelien en Louise