Aankomst zonder koffers…

Donderdag 1 februari was het zover, vanuit Amsterdam vlogen we naar Accra, de hoofdstad van Ghana. Op het vliegveld hebben we afscheid genomen van familie en vrienden, vooral Anne-Lynn, het jongste zusje van Louise, liet ons nauwelijks gaan. We waren zo vol van de reis dat het afscheid nemen vanzelf ging. Toen we eenmaal de koffers ingeleverd hadden en door de douane waren, beseften we wel even dat we echt voor 11 weken van huis gingen. De vlucht was goed te doen, we werden overladen met eten en drinken, kleedjes en kussentjes en na 6,5 uur waren we dan eindelijk in Accra. Toen we uit het vliegtuig stapten leek het alsof we een sauna binnen kwamen, de piloot had al gezegd dat het 29 graden was, maar wij hadden onze winterkleren nog aan. Na het vervoer met de bus richting de ingang van het vliegveld werden we aan ons lot overgelaten. We kunnen concluderen dat het op Schiphol allemaal wat beter geregeld is dan op Accra Airport, laten we het daarbij laten. Eenmaal buiten kwamen de taxi chauffeurs op ons

afrennen maar gelukkig hadden we onze eigen chauffeur al klaar staan. Deze bracht ons naar een fantastisch hotel. Op de hotelkamer aangekomen hebben we meteen ingelogd met de wificode om de uitslag van onze examens te bekijken. WE ZIJN ALLEBEI VOOR ALLE VAKKEN GESLAAGD!!! Wat een fijn nieuws om dit nieuwe avontuur mee te beginnen. We hebben het gevierd met een koude cola aan het zwembad en zijn daarna heerlijk gaan slapen.

De volgende dag zijn we begonnen met een uitgebreid ontbijt, we hebben nog even genoten van het heerlijke weer. Vanaf het dakterras keken we onze ogen uit naar het Afrikaanse straatbeeld. Bussen die midden op de weg stoppen, vrachtwagens met mensen bovenop de lading en scooters die al toeterend door rood reden. Om 12 uur was het zover en hebben we onze koffers gepakt om richting het vliegveld te gaan. Daar aangekomen waren er verschillende mannen die op ons afkwamen om onze bagage te sjouwen en natuurlijk een tip te ontvangen. We wisten niet zo goed wat we hier mee aan moesten, dit is zo anders dan in Nederland. Internationale vluchten waren al niet te vergelijken met deze op de Europese luchthaven, maar de binnenlandse vluchten, waren helemaal een drama. Allereerst hangt er maar 1

scherm op de hele luchthaven waarop de tijden en vluchten aangegeven staan en deze klopten niet eens. Ook kun je je bagage inchecken op een andere band, dan waar je officieel naar toe gaat. Er komt wel een label om met de juiste bestemming, dat dan wel weer. Onze ticket bleek niet goed te zijn, maar dit werd voor ons geregeld. Na veel wachten was onze bagage ingecheckt en hadden we onze boardingpass gekregen. We werden nu in een wachtruimte geplaatst. We zouden officieel om 15u40 lokale tijd vliegen, om 17u00 mochten we dan eindelijk door de douane. We zijn nog nooit zo grondig gefouilleerd als op dit moment. Na een klein uurtje kwamen we aan op Tamale airport en begon het wachten op de koffers. Wachten, wachten en nog eens wachten samen met alle andere passagiers van het vliegtuig. Wat overigens een klein vliegtuig was voor 60 personen. Wat bleek, de helft van alle bagage was nog in Accra. Als reden werd aangegeven dat dit door de vertraging was misgegaan. De lokale mensen waren hier niet blij mee en lieten dit ook erg goed merken. We moesten de volgende ochtend maar terug komen om onze bagage op te halen.

Vervolgens gingen we enkel met onze handtas naar buiten en werden we opgewacht door Marion, de medeoprichter van The Kings Village en de chauffeur. We zijn naar Tamale gereden, het was al donker, dus veel zagen we niet. Langs de weg

waren allemaal kleine kraampjes die winkels moesten voorstellen. Onderweg stopten we nog even bij de supermarkt en keken onze ogen uit. Na het afrekenen moesten we nog wachten op Marion en een man begon tegen ons te praten of we al klaar waren. Wij hadden zoiets van: ‘Waar bemoei je je mee?’, maar hij bleek onze chauffeur te zijn. Oeps, die hadden we niet herkend. Na een uur gereden te hebben, kwamen we ein-de-lijk aan op onze eindbestemming. Daar stond een maaltijd voor ons klaar, waar we eigenlijk geen zin in hadden. We hebben dan ook vriendelijk bedankt voor de kippenpoten, die er niet echt aantrekkelijk uitzagen. Waarop de vraag kwam of we vegetarisch waren. Je zou het spontaan worden?. Na het eten was het tijd om ons huisje op te zoeken, dit overtrof onze verwachtingen. We hadden een toilet en een douche. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de douche, deze bleek alleen een ministraaltje te hebben en het toilet moet doorgespoeld worden met een bak water. We zijn in bed gekropen in de geleende kleding van Marion, omdat we nog steeds geen koffers hadden en hebben een korte nacht gemaakt.

Vanmorgen moesten we om half 7 richting het vliegveld voor onze koffers. De rit duurt ongeveer een uur, maar met deze chauffeur waren we er in 50 minuten. Ook niet gek als je 120 rijdt op een weg waar je officieel 50 mag. Nu was het licht en konden we de omgeving goed bekijken. Wat een armoede en een groot contrast met ons eigen leven. De mensen leven letterlijk tussen de dieren, afval en hun krotten. Overal was men bezig met het maken van vuurtjes en kinderen lopen op blote voeten rond. Deze laatste riepen ons nog wel eens na en de chauffeur vertaalde dan: ‘White lady, white lady, how are you?’. Op het vliegveld kregen we na ongeveer een uur onze koffers eindelijk terug, wat een opluchting! Bij thuiskomst hebben we ze uitgeladen en onze kamers ingericht en zijn we een uurtje gaan slapen.

Rond 15:00 stond Marion met haar dochter Elizabeth voor de deur om ons een rondleiding te geven over het terrein. We zijn bij de school, de kerk, het ziekenhuis, het voedingscentrum en de psychiatrische inrichting geweest. Het ziekenhuis is de plek waar we natuurlijk de komende weken gaan stage lopen dus hier waren we erg benieuwd naar. De verloskamer is ongeveer 1 bij 2 meter, daar kunnen we onze lenigheid nog op de proef stellen. Op de grond lag een pas bevallen vrouw met haar dochtertje. De kinderafdeling was overvol. Sommige kinderen lagen met z’n tweeën in bed met hun moeders daar nog bij. We werden door alle moeders steeds vriendelijk begroet. Onze rondleiding werd voortgezet onder een zonnetje met een temperatuur van 38oC. Aan dat weer moeten we behoorlijk wennen, de flessen water zijn niet aan te slepen.

Terwijl we deze blog aan het schrijven zijn werd er een paar keer op de muur geklopt. Wij hadden geen idee wie dat kon zijn. Via het raam vroegen we wie er was en of hij de guard is. ‘’No, security’’, antwoorde hij. Dat is in principe hetzelfde, maar goed, hij spreekt geen engels gaf hij aan. Er zit dus naast ons huis de hele nacht een beveiliger die het terrein bewaakt.

Morgen hopen we kennis te maken met de kerk, er staat een drumstel klaar dus we zijn benieuwd hoe de dienst eruit ziet. Maandag hopen we te starten met stage, hier hebben we echt heel veel zin in! Per maand bevallen er minimaal 70 vrouwen in het ziekenhuis dus er staat ons genoeg werk te wachten..

We houden jullie op de hoogte van onze belevenissen!

Liefs,
Fennelien en Louise