Lange nachten

Zondagnacht was het zover, de eerste nachtdienst. De nachtdiensten zijn in tegenstelling met Nederland en België een stukje langer, we beginnen om half 8 en gaan de volgende ochtend naar huis om 8 uur. De collega waar we de komende weken de nachten mee gaan doen hadden we al ontmoet, maar nog niet mee samen gewerkt. Afwachten dus. Toen we aankwamen, was er 1 meisje van 16 die weeën had. Best bizar, 2 kinderen in één lichaam van zo’n meisje van 16. Het was haar eerste kindje en met 4 cm zou het nog wel even gaan duren. Na gezellig gekletst te hebben, kwam er nog een vrouw binnen, zij had 3 cm, maar was al wel vaker bevallen. We besloten om maar te gaan slapen in het kantoor van de dokter. Na een half uur werden we al geroepen, toen we aankwamen was het kindje van de laatste vrouw al geboren. Ze had geen verloskundige geroepen en was bevallen op het bed in het donker. Toen moesten we een beetje improviseren met een zoeklamp. We hebben

haar toen de baby en placenta waren geboren toch nog naar de delivery room gebracht omdat ze nog gehecht moest worden. Op dat moment hoorden we het meisje roepen. Louise ging een kijkje nemen en wat bleek, haar vliezen waren gebroken en ze had volledige ontsluiting. Louise moest de bevalling maar op de zaal doen. Het vruchtwater was vol met meconium, waardoor het kindje wat opstartproblemen had. Voordat hij begon te huilen waren we 5 minuten verder. Ook zij moest gehecht worden, maar omdat Lilly, de collega van de nacht, de andere vrouw aan het hechten was moesten we even wachten. Het meisje vroeg toen ze het baby’tje zag of ze naar huis mocht. Zo zie je dat ze nog geen idee had van het moederschap. Vervolgens is Fennelien vast administratie gaan doen, zodat we daarna gauw weer konden slapen. De rest van de nacht is rustig gebleven.

Dinsdagavond waren er geen vrouwen, om te bevallen. Dus we zijn nadat we gekletst hebben met de rest van het ziekenhuispersoneel weer onze banken op gaan zoeken om proberen te slapen. Trouwens de familieleden van patiënten liggen hier op de grond en de banken in gang te slapen, zodra het donker wordt. Dit is iedere keer een weer een grappig gezicht. Midden in de nacht werden we geroepen en

toen we aankwamen in de verloskamer, kon Fennelien nog net haar handschoenen aantrekken om het kindje aan te pakken. Alles was gelukkig goed. Terwijl we met de administratie bezig zijn, roept de vader ons om de handjes van zijn dochter te bekijken. Wat blijkt aan beide handjes zat een extra vingertje. Deze vingertjes konden afgebonden worden, zonder dat het kindje daar last van heeft. Hierna bleef de rest van de nacht rustig.

Dinsdag was het overdag weer grotendeels slapen. Uit een nachtdienst is er niets fijner dan een douche nemen en je bed in duiken en dan onbeperkt slapen zonder de wekker te hoeven zetten. Rond 5 uur ’s middags waren we allebei pas echt weer goed wakker en hebben we gerelaxed. Rond 7 uur zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan om aan onze derde nacht te beginnen. Bij aankomst waren er 2 vrouwen binnen die zouden gaan bevallen. Ze waren allebei om 6 uur ’s avonds onderzocht, dus om 10 uur was het weer tijd. Tot die tijd hebben we gezellig gekletst met onze collega’s. De verplegers van de vrouwenafdeling en de spoed kwamen er ook bij zitten. Dat kan hier want het ziekenhuis is niet groot en de afdelingen waren rustig. Louise had nog even de sleutel bij de dokter thuis opgehaald zodat we in zijn kantoor konden slapen, heerlijk om je ‘’eigen plekje’’ te hebben als het rustig is in de nacht. Om 10 uur waren de vrouwen nog niet klaar om te bevallen. Eentje had nog steeds 2 centimeter en de ander was van 6 naar 7 gegaan. We hebben ons daarom maar lekker geïnstalleerd totdat er rond 11 uur een vrouw binnenkwam. Ze bleek al 8 centimeter te hebben en het was een 5e kindje, dit zou naar alle verwachting snel gaan. En dat bleek ook zo. Binnen een half uur was ze bevallen. Het kindje had de navelstreng om de nek en was een flinke baby, maar gelukkig is alles goed gegaan. Louise heeft de bevalling gegaan dus het was niet gek dat het een jongen was, ze doet bijna alleen maar jongens bevallingen ;) Nadat de placenta compleet was geboren bleef de vrouw maar bloeden. In Nederland is dat normaal en mag je best wat bloed verliezen. Hier is dat anders, ze zijn al erg argwanend met een beetje bloedverlies. De vrouwen hebben bijna allemaal een laag Hb en de ijzersuppletie is ook niet voldoende. Daarom willen ze echt alle bloedverlies zo veel mogelijk inperken. Louise heeft de vrouw een verblijfskatheter gegeven zodat de blaas leeg bleef, Fennelien hing oxytocine aan (een hormoon dat de baarmoeder goed laat samentrekken). We hadden alleen 1 probleem, er waren geen pleisters om het infuus mee vast te plakken. Dus werd Fennelien omgebouwd tot een pleister en een infuuspaal. Je kunt begrijpen dat ze na een half uur pijnlijke handen had.;) Ondanks dat de baarmoeder op een gegeven moment keihard was, bleef de vrouw bloeden. Louise bleef telkens het bloedverlies controleren, de vrouw had geen scheurtjes dus daar kon het niet van komen. Lily, de

verloskundige, heeft de dokter op een gegeven moment maar gebeld. Alhoewel wij dat niet echt nodig vonden kwam hij toch. Bij aankomst was de vrouw eigenlijk al onder controle en Louise wilde voor de zekerheid misoprostol toedienen (medicatie die ervoor zorgt dat de baarmoeder nog beter samentrekt). Dat was een probleem, op de afdeling hadden we niks dus moest er iemand naar de apotheek. En daar was weer een doktersvoorschrift voor nodig. Gelukkig maar dat de dokter toch was gekomen, kon hij ook nog wat doen, het is tenslotte heel wat om een handtekening van de dokter te hebben. De vrouw was na de toediening van de tabletten stabiel en kon van haar kindje gaan genieten. Na alle administratie was het tijd voor de andere vrouw. Zij zou nu ook gaan bevallen en het was Fennelien haar beurt. Gewapend met schort en handschoenen stond ze klaar om de baby op te vangen. Het kindje werd half in de vliezen geboren dus die moest ze eerst verwijderen. Toen bleek deze baby ook een navelstreng om de nek te hebben. En het was ook een flinke jongen, de geschiedenis herhaalt zich ;) In dit geval erg snel. Uit voorzorg hadden we deze vrouw al oxytocine direct na de geboorte gegeven in een infuus. Alleen moest er een klein scheurtje gehecht worden en de administratie kon worden gedaan. Rond half 3 zijn we naar het dokterskantoor geglipt en hebben we geslapen totdat het licht werd. Louise heeft geslapen, Fennelien heeft het geprobeerd ;) en om 8 uur was het weer tijd om naar huis en in bed te duiken.

Gisteravond was het weer rustig en terwijl we samen in het kantoor van de dokter zaten begon het te stortregenen. Dat is hier echt wel een uitzondering tijdens het droge seizoen. Het gevolg was dat de lekkageplekken in het ziekenhuis weer tevoren kwamen. Zo was de bevallingskamer helemaal nat en op de vrouwenafdeling kon onze collega niet meer op zijn plek zitten, alles stond daar blank. Voor ons was dit heerlijk koel. Nadat we met alle ramen open zijn gaan slapen, hoorden we rond 2 uur iemand aankomen. We werden inderdaad geroepen en de vrouw had al 8 cm. Dus het was wachten wanneer ze zou gaan bevallen. Lilly onze collega was wat chagrijnig, ze had eindelijk een klein rolletje pleisters gevonden en nu waren deze kwijt precies op het moment dat we een infuus wilden gaan plaatsen. We hebben weer geïmproviseerd door stroken gaas aan elkaar te binden en zo het infuus op zijn plek te laten. Louise heeft de vliezen gebroken maar het schoot maar niet op, dus we hebben de vrouw maar even alleen gelaten, dat kan soms helpen. En inderdaad een halfuur later was het kindje gezond en wel geboren. De vader was erg trots en bleef ons maar bedanken. In het dossier zagen we dat dit stel al 2 dochtertjes heeft verloren en 1 levend zoontje heeft. We hebben nog 2 uur kunnen slapen en daarna zijn we gauw door naar huis gegaan. We waren inmiddels uitgehongerd en bij de kantine hadden ze alleen maar Yoghurt in een zakje. Dit zien we nog niet echt zitten, dus zijn we maar naar huis gegaan. We wilden

vanmiddag nog naar Tamale toe, omdat we geen eten meer in huis hebben. Fennelien’s telefoon is woensdagnacht in het water gevallen en is nu niet meer bereikbaar, ze wilde graag een nieuwe telefoon halen. Nadat we geslapen hadden, had de chauffeur er geen zin in dat Judith meeging, dus vroeg of we niet op een andere dag naar de stad konden. (Judith en de chauffeur liggen niet echt op 1 lijn. De chauffeur wil graag vroeg naar huis en Judith is niet echt de snelste, dat zorgt voor wat irritaties ;)) De auto was opeens ook kapot, de batterij was op. Toen hebben we maar besloten om morgen naar de stad te gaan, zodat we wat meer tijd hebben.

Liefs Fennelien en Louise