Een ongewenst kindje

Omdat Fennelien 24/7 oproepbaar is voor bevallingen werd ze zondag op maandag nacht om 1 uur gebeld voor een bevalling. De vrouw begon te bloeden na de bevalling, maar gelukkig stopte het snel en kon Fennelien om 6 uur weer naar huis toe. Nadat ze even geslapen had, is ze weer naar het ziekenhuis gegaan en was ze net op tijd voor bevalling 2 van die dag. Er was nog een vrouw, dus hebben we de hele dag in het ziekenhuis gezeten, totdat om half 5 de 3e bevalling zich aandiende. ’s Avonds hebben we eindelijk weer even gerelaxt thuis samen, dat was al weer even geleden, doordat Fennelien zo’n beetje in het ziekenhuis leeft. Louise gaat ondertussen zowat elke dag naar de stad met iemand doordat we elke dag wel weer wat kunnen gebruiken, we hebben uitgevonden wat hier goed te eten is ;)

‘s Nachts werd Fennelien weer gebeld en aangekomen in het ziekenhuis bleek dat er 1 vrouw was voor haar eerste kindje met 4 cm. Ze besloot om maar in het ziekenhuis te gaan slapen en dat was een goede keus. Want om 5 uur werd ze geroepen en heeft ze 4 bevallingen snel achter elkaar kunnen doen, dat ging snel zo. Nadat alles klaar was, besloot ze om naar huis te gaan. Want ze had de huissleutel meegenomen en Louise was dus opgesloten in huis ;) Nadat Fennelien ’s morgens wat slaap had ingehaald, zijn we beiden schoolwerk gaan doen, Fennelien thuis en Louise in het ziekenhuis. Hierdoor kon Louise een bevalling doen, van een vrouw die zo snel ging, dat ze net op tijd was. Ook heeft ze nog een paar echo’s gedaan. Aan het eind van de middag zijn we naar Krystal gegaan om samen taco’s te maken. We hadden voor vanavond een taco avond gepland met onze Kings Village vrienden. Krystals vader is Mexicaans dus die taco’s waren in goede handen. Om de hele groep compleet te krijgen was nog een hele klus. Louise ging met de fiets op pad om Joe en Abigail op te halen en kwam onderweg Judith tegen. Samen met haar is ze naar Joe en Abigail gefietst en toen kon de hele optocht door naar Krystal en John’s huis. Alleen de dokter miste nog, Louise besloot om die ook maar meteen te halen. Thuis was hij niet dus is ze doorgelopen naar het ziekenhuis. Hij was bezig op de spoed met een spoedgeval maar het zou niet lang meer duren, hij zij dat Louise maar even moest wachten zodat ze met de auto terug konden. Dat ‘’even wachten’’ duurde alleen wat langer.. Er werd ondertussen gebeld dat er een nieuwe patient in aantocht was dus de dokter moest in het ziekenhuis blijven. Daar ontstond een probleem, Louise was lopend gekomen en zonder zaklamp of telefoon, inmiddels was het donker en zonder zaklamp kun je hier niet lopen met al die slangen. De rest vond het allemaal maar lang duren, Judtih ging even kijken

en omdat ze ze niet kon vinden besloot ze even wat anders te gaan doen, zonder ons wat te zeggen. (Die Afrikaanse mentaliteit, nog steeds;)) Fennelien ging met Joe en Abigail op zoek naar Louise en de dokter. Kortom Krystal zat dus alleen in huis en 2 uur na de afgesproken tijd was de groep compleet. De taco’s waren trouwens fantastisch, we hadden zoveel gegeten dat we wat problemen hadden tijdens de repetitie van het koor ’s avonds;) Het was echt weer een heerlijk avondje zo.

’s Nachts hebben ze Fennelien gelukkig laten slapen en dat had ze ook even nodig. Woensdagochtend heeft ze nog een bevalling kunnen doen en de rest van de dag is ze bezig geweest voor school . Louise besloot om naar de stad te gaan om wat boodschappen te doen. Ze kwam Lotte tegen, de Nederlandse verpleegkundige waar we eerder waren geweest, ze besloot om even gezellig bij te kletsen en een drankje te doen en dan weer mee terug te rijden met de dokter, die zou om 17:00 weer terug in de stad zijn. Dat liep ook weer net wat anders. Toen Louise hem om 17:30 appte of hij al in de stad was, appte hij terug dat hij net was vertrokken. Dit hield in dat hij zeker nog 3 uur onderweg

zou zijn. Louise en Lotte besloten om maar naar haar huis te gaan en samen met Peter, Lotte’s man, hebben we eten afgehaald en genoten van patat met kipburgers. Eindelijk appte Cephas (de dokter) dat hij in de stad was en dat hij Louise kon ophalen bij het afgesproken restaurant. Peter bracht haar daar even, en je raadt het al, Cephas was er nog niet hoor. Nog een telefoontje verder en een belofte dat hij er met 10 minuten zou zijn. Peter besloot om maar wat drankjes te bestellen want je weet het wel met die Ghanezen. Verassend genoeg kwam hij na een kwartier opdagen. Peter kon weer naar huis om verder te werken en Cephas en Louise hebben maar een wedstrijdje gedaan met Cephas’ drankje zodat het sneller op was. De terugreis kon beginnen, na een paar tussenstops voor boodschappen (de winkels zijn hier 10 uur ’s avonds gewoon open) kwam Louise uiteindelijk om 11 uur ’s avonds op z’n Ghanees opdagen voor de nachtdienst.

Donderdagmorgen riep Lily ons na een nachtje slapen, er was eindelijk iemand binnen gekomen. Fennelien onderzocht haar en ze ging inderdaad bijna bevallen, ze had 9 cm. Dus was het wachten totdat het zover was. We merken dat de verloskundigen ons nu echt vertrouwen. We deden samen de bevalling en alles ging goed. Nadat alle administratie gedaan was, besloten we naar huis te gaan, om te douchen en even lekker te slapen. Terwijl Louise nog sliep, werd Fennelien om 13 uur gebeld dat er weer iemand was, dus op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek ze 7 cm te hebben en het was haar 6e kindje dus dit kon wel eens snel gaan. Fennelien had er zin in, niet wetende wat de dag nog zou gaan brengen. De verloskundige was alleen vandaag, dus toen er iemand van het voedingscentrum om het hoekje kwam kijken, werd besloten dat zij Fennelien zou assisteren tijdens de bevalling. Het was zover, het kindje werd geboren en ze zag gelijk dat er wat mis was. Het kindje had een gespleten lip en gehemelte. Daarnaast zaten de darmen van het kindje in de navelstreng, had het kindje 12 vingers en 12 tenen, waren de oren niet zoals normaal en was de verhouding van de ogen anders, alles wees op een syndroom. Fennelien riep gelijk de verloskundige en ving het kindje op. Nadat de vrouw eenmaal weer op haar bed lag, lieten we haar kindje zien, ook de familie kwam kijken. Ze keken naar het kindje alsof het een vreemd wezen was. Wat was dit bizar om te zien. De moeder liet het jongetje aan de ene kant van het bed liggen, terwijl zij op de andere kant zat. Terwijl wij druk bezig waren met alles regelen om haar door te verwijzen naar een ander ziekenhuis om het kindje te helpen, begon de vrouw te bloeden. Fennelien was alleen met de assistent en er werd gauw gehandeld. Gelukkig stopte het bloeden snel en wilde Fennelien startten met de borstvoeding. Tony, de velroskundige, ging ondertussen praten met de vader van het kindje. Deze vertelde het volgende, onvoorstelbare: de ouders wilden geen geld spenderen aan dit kindje omdat het een

handicap heeft. Ze wilden niet naar het ziekenhuis gaan, maar naar huis. Wat dus betekende dat het kindje niet zal overleven. De moeder keek er niet eens naar, ze had toch al 5 gezonde kinderen en aan dit kindje hebben ze niks. Fennelien kon het niet begrijpen en had het moeilijk. Het is onbegrijpelijk dat de ouders dit kindje gewoon niet willen. Het kindje kan gewoon overleven, ook hier, maar het heeft voeding nodig en verschillende operaties. Fennelien besloot maar om te starten met afkolven van moedermelk, omdat de moeder geen borstvoeding wilde geven. Na veel tegenstribbelingen van de moeder kwam er toch een beetje melk en gaf ze dit aan het jongetje. Ze besloot om maar te knuffelen met het kindje, omdat er niemand anders was die dit deed. Je zou denken dat de moeder onvoorwaardelijk van het kindje houdt, maar dat is blijkbaar niet altijd zo…. Zo’n mooi kindje, maar geen toekomst. Fennelien had inmiddels even haar verhaal gedaan met thuis en Louise kwam ook naar het ziekenhuis. Samen hebben we de hele avond voor het kindje gezorgd en geknuffeld. Daarna zijn we gaan slapen. ’s Nachts lag het kindje te huilen en was de moeder in de gang gaan slapen. Lily besloot ook om de moeder te stimuleren met het geven van borstvoeding, maar de moeder vond dit niet nodig. De dr. besloot om de vrouw de volgende keuze te geven, je blijft hier of je gaat naar het andere ziekenhuis voor operatie. De cultuur is hier zo dat er niet wordt omgekeken

naar kinderen met een handicap. Als deze mensen naar huis gaan zullen ze het kindje ergens neerleggen en niet meer naar het kindje kijken, of ze zullen zorgen dat het snel zal overlijden door middelen te gebruiken. Het idee is vreselijk.

’s Morgens werden we weer wakker gemaakt en was er een nieuwe vrouw. Ze had 9 cm en was 42 weken zwanger. Dat is hier een uitzondering, de meeste vrouwen nemen een lokaal medicijn om eerder te bevallen, wat overigens slecht is voor het kindje, maar ze bevallen meestal rond 36, 37 weken. Toen het kindje geboren was, bleek het inderdaad een flinke baby te zijn van 3.7 kg. Het zwaarste wat wij hier hebben gezien. Gelukkig was nu alles goed. Met deze bevalling zit Fennelien op 39 bevallingen, nog 1 te gaan en dan kan ze officieel afstuderen. Daarna zijn we naar huis gegaan. Fennelien om even te slapen en Louise is na het douchen weer terug gegaan om voor school bezig te zijn. Gisteravond kwamen we weer aan het ziekenhuis aan en was de hele afdeling leeg. De ouders besloten op te stappen en naar huis te gaan met het kindje, ze wilden niet luisteren. Wat er thuis zal gebeuren, willen wij gewoon niet over na denken. We konden deze mensen niet ompraten, hoe graag we dat ook gewild hadden.

Vannacht werden we wakker gemaakt voor een nieuwe vrouw, Louise hoorde niks en bleef rustig doorslapen. Na 1.5 uur ging ze bevallen en heeft Fennelien haar 40e bevalling kunnen doen. Alles was goed gegaan, ze is klaar om af te studeren.

Liefs Fennelien en Louise