Naming ceremony

Dinsdagochtend begon rustig. Er was één vrouw waarvan men geen idee had hoever ze zwanger was, omdat ze nog nooit op een prenatale controle geweest was. Alleen maakten we ons wat zorgen om haar buik en haar bloeddruk was ook erg hoog. Wij vroegen ons af waarom ze dan niet gelijk doorgestuurd werd naar een ziekenhuis in Tamale waar een NICU is. Als het kindje inderdaad veel te vroeg geboren wordt, kan het daar opgevangen worden. Maar nee, we moesten wachten tot Mama Pi gearriveerd was en zij moest een beslissing maken. Verder was er niemand, dus besloot Fennelien voor school bezig te gaan. Louise ging ondertussen voorbereidingen treffen voor de prenatale controles. Vandaag was het erg rustig en deed Louise het alleen. Op een gegeven moment komt er een vrouw binnen die ging bevallen, maar ze was nog maar 27 weken zwanger. Wij dachten, niet op de hoogte van de levensgrens hier, om haar gelijk door te sturen, zodat het kindje opgevangen kon worden en kon overleven. Maar dat was geen optie, de leeftijdsgrens hier is 28 weken, dus voor deze zwangerschapstermijn wordt er niks gedaan. Omdat het Fennelien’s beurt was voor de bevalling, besloot Louise weer te gaan assisteren tijdens een keizersnede. Omdat er iemand mee moest naar Tamale in de ambulance, moest Fennelien de bevalling alleen doen zonder assistentie. Fennelien besloot de vrouw te gaan onderzoeken en toen bleek het kindje in stuit te liggen en een voetje was inmiddels geboren. Wanneer een baby zo zou liggen wanneer het 40 weken is, zou een keizersnede gedaan worden, maar omdat het zo klein was, kon het ook op de natuurlijke manier geboren worden. De weeën bleken niet zo sterk te zijn en de geboorte vorderde niet. Een hartslag kon Fennelien inmiddels niet meer vinden, dus besloot ze om een infuus aan te hangen. Vlak daarna werd het kindje geboren, levenloos. De moeder, 21, leek het nog niet echt te beseffen dat ze een dood kindje op haar buik had liggen, dus toen alles klaar was, liet ze het aan de moeder zien. Ze begon hard te huilen, dat hebben we hier nog niet meegemaakt. De mensen hier laten niet snel hun emoties zien, terwijl wij als westersen dit juist heel erg doen. Daarna heeft ze het kindje gewassen, in een kartonnen doos gelegd en aan de vader gegeven. Deze ging het kindje gelijk begraven. Het was een heftige bevalling, maar wel een mooie ervaring. De keizersnede van Louise duurde ook allemaal wat langer doordat de vrouw al 2 keer eerder een keizersnede heeft gehad en doordoor veel littekenweefsel heeft opgebouwd in de buik. Dit maakte het lastig om bij de baarmoeder te komen, deze was ook nog eens gekanteld. Met de dokter had Louise de vorige keer een keizersnede die heel snel ging, deze hadden ze een ‘’baby out in 30 seconds’’ keizersnede genoemd. Deze keer werd het een ‘’baby out in 30 minutes’’ keizersnede. Gelukkig was het een gezonde baby. Daniel, de anesthesist, heeft ondertussen een hele

fotoshoot gemaakt. Toen Louise weer terug was op de afdeling was het tijd om naar huis te gaan en thuis heeft Fennelien het hele verhaal gedaan over de overleden baby. Erg aangrijpend en iets waar je nooit aan zal wennen, de dood van zo’n jong mensje gaat echt tegen je gevoel in, zeker als je van tevoren een gezonde hartslag hoort.

De volgende dagen is het eigenlijk heel rustig gebleven, geen bevallingen, dus we hopen dat er tijdens de nachten wel wat meer te doen is, om onze bevallingen te halen. We merken dat we helemaal opgenomen zijn, niet alleen in het team, maar in het hele ziekenhuis. We maken nog steeds van alles mee. Woensdag was er een collega die met krulspelden naar het werk kwam en daar de hele dienst mee rond liep (zie foto). Louise heeft nog wat echo’s wat ook allemaal wat langer duurt met zo’n oud apparaat. Maar ja, geduld hè, daar worden we echt goed in hier!

Donderdagavond kwam Judith gezellig eten, of eigenlijk hebben we haar gedwongen om bij ons een Nederlandse maaltijd te nuttigen. Aardappels, met wortels en kipfilet ;) Ja, ook als het 35 graden is ‘s avonds. Vooral de kip was heerlijk!

Ons ovenrooster was te groot, dus moest de ovendeur open blijven staan, het is soms wat improviseren, maar het werkte;) En Judith is onze Afrikaanse zus geworden. Wanneer ze een avond komt, liggen we helemaal dubbel. Zelfs zo erg dat de bewaker de er volgende dag opmerkingen over maakt. Judith had vandaag ook weer zo’n verhaal. Ze werd aangevallen door bijen en wilde voor ze wegrennen. Ondertussen heeft ze in haar paniek per ongeluk iemand gebeld die haar alleen maar hoorde gillen door de telefoon. Die persoon belde later terug of het allemaal wel goed ging met haar. Al met al, het is altijd genieten wanneer Judith er is!
Vrijdag hadden we vrij omdat we zondagnacht starten met onze nachtdiensten. Eerst maar is goed uitslapen dus. En toen hebben we zoals elke ochtend genoten van een fruit ontbijtje. De schoonmakers die onze vaat doen en de was kwamen ook aanzetten. Die luxe ervaring is best bijzonder. Aan het eind van de ochtend zijn we naar de stad gegaan voor boodschappen. We gingen om half 12 weg en kwamen om 6 uur terug, 6,5 uur in de stad dus! We hebben van alles gekocht en zijn ook weer naar de kleermaker geweest voor onze echte Afrikaanse outfits. Ook Joe, de chauffeur, had nog een aantal

boodschappen te doen. Uit verveling hebben we maar cake gegeten en later is er ook nog een bus Pringles doorheen gejaagd. Aangezien Joe ook altijd in is voor eten kunnen we met hem elk moment stoppen voor een voedselstop. Toen we thuis kwamen was Fennelien zo moe dat ze bijna meteen in slaap viel. Louise is nog meegegaan naar een preaching in Tamale waarbij ook mensen werden genezen. Dit had ze niet verwacht en het was soms een beetje een overweldigende ervaring. We zullen hier niet snel een tweede keer heen gaan. Op de terug weg wilde Louise weleens ervaren hoe het is om mee te rijden en de bak van de pick-up. Die zat helemaal volgeladen, evenals de auto. In de bak zaten 18 mensen en in de auto zelf 10. 28 mensen in 1 pick-up dus! Als je je goed vasthoudt kun je prima meerijden achterin alleen moet het niet langer dan een uur duren.

Vandaag begon de dag vroeg. We zijn naar een ‘naming ceremony’ geweest. Hierbij wordt de naam van een paar weken oude baby officieel bekend gemaakt. Dit wordt begeleid door allerlei soorten toespraken en een warme maaltijd om 9 uur ’s ochtends. Die hebben we maar mee naar huis genomen

voor de varkens. De baby is door Fennelien op de wereld geholpen dus dat was wel heel leuk. We konden er alleen niets van verstaan, omdat het in Dagbani werd gehouden. Aan het eind heeft toch nog iemand het voor ons in het Engels vertaald, zodat we toch wisten wat de naam betekende. We hebben wat foto’s gemaakt met de baby en de ouders en toen zijn we doorgereden naar Tamale. Marion moest boodschappen doen en wij besloten om samen met Judith onze nagels te laten doen. Tijd voor een pedicure! Judith wist wel een kapper die blijkbaar ook nagels doet. Ze hebben hier allemaal 2 of 3 beroepen tegelijk en allerlei bijbaantjes dus dat is niet vreemd. Omdat de stroom de hele dag uit was moest ze warm water van huis halen en op z’n Afrikaans begonnen we na een half uur. Het was echt heerlijk ontspannen en nadat we wat eten hadden gekocht hebben we anderhalf uur gerelaxed. Het resultaat is 3 paar zachte voeten (en schoon, heel wat met al die stof hier). We zijn net terug van koor en we stonden weer verbaasd te kijken, want er kwam niemand van de band op dagen, dus moesten we het zonder muziek doen. Dat werkte dus niet echt heel goed. We wachten morgen af, hoe het gaat. Morgen hebben we een typisch Amerikaanse maaltijd. We hebben onszelf een keer bij Joe uitgenodigd, dus we zijn benieuwd;)

Liefs Fennelien en Louise