De eerste baby’s

Waar waren we gebleven..zondag. Vandaag zijn we ’s ochtends naar de kerk geweest en dat was een behoorlijke ervaring. Voor de kerkdienst was er een Bijbelstudie maar daar waren we niet bij. Toen de Bijbelstudie om 9 uur nog niet voorbij was vond één van de ouderlingen het wel welletjes en moest de preek maar beginnen. Maar ja, hoe zorg je ervoor dat ze ermee stoppen? Daar had deze ouderling geen moeite mee. Hij pakte z’n microfoon en ging er gewoon hard doorheen praten zodat diegene die de Bijbelstudie gaf niet meer te verstaan was en het opgaf. Wij keken elkaar aan, dit zou in Nederland nooit gebeuren! Maar goed, tijd voor de dienst. Deze werd ingeleid door een aantal liedjes op het drumstel en de gitaar die wij niet mee konden zingen. Hierbij staat iedereen. Dit werd afgewisseld met gebed en elkaar de hand schudden. We kregen veel handen en de meeste mensen waren erg vriendelijk. Toen het tijd was voor de preek kwam dominee Ben naar voren. Hij hield eerst een inleidend praatje en liet wat studenten uit de gemeente naar voren komen die de volgende dag weer naar de campus zouden vertrekken. Er werd met hun gebeden en wij voelden de bui al hangen. En ja hoor.. hierna was het onze buurt. We moesten naar voren komen en onszelf voorstellen, dit werd dan ook weer vertaald in de lokale taal. Ondertussen klapten de mensen wanneer wij iets zeiden dat hun wel aanstond. Hierna zeiden Ben (de dominee en de baas van The Kings Village) en zijn vrouw Marion dat zij onze ouders zullen zijn in de tijd dat wij hier zitten. We mogen met alles bij hen komen, ook met onze tranen, ontzettend lief! En toen was het eindelijk tijd voor de preek. Die was met wat inspanning goed te volgen. Het ging over je lasten naast je neerleggen en je vertrouwen stellen op God, Hij zal je lasten dragen. Om dit te verduidelijken haalde de dominee het voorbeeld van een sporter aan. Een sporter draagt zo min mogelijk last om zo snel mogelijk te kunnen rennen bijvoorbeeld. Om dit te verduidelijken rende de dominee een paar rondjes door de zaal, met de vertaler keurig achter hem aan. Ook deed hij nog wat pogingen om boxen uit de beelden. Al met al een beeldende maar fijne preek. De dienst was om half 12 weer afgelopen, er is iedere zondag maar één dienst die langer duurt. Uit de kerk liepen we naar huis en was het tijd om wat te drinken. Totdat er op de duur werd geklopt. Wie kon dat zijn? Fennelien ging eens kijken, er stonden 3 jongen mannen voor de deur die we in de kerk hadden gezien. Ze wilden even komen praten. Eigenlijk hadden we daar niet zo’n zin in maar je kan ook moeilijk onbeleefd doen tegen mensen die je niet kent. We hebben ze daarom maar uitgenodigd om te komen zitten. We hebben een uurtje met ze gekletst en toen hadden ze wel door dat wij het mooi vonden geweest zo. Ze wilden onze nummers nog maar om daar onderuit te komen hebben we die van hun maar gevraagd. ’s Avonds hebben we pannenkoeken gegeten bij Ben en Marion en een spelletje gespeeld met hun dochter Elizabeth.
Maandag hadden we om 10 uur een meeting achter de kerk met Ben en Marion. Hierin werd onze stage verduidelijkt en Ben heeft de cultuur en gebruiken van de lokale bevolking uitgelegd. De mensen wonen hier met de hele familie samen en mannen kunnen meerdere vrouwen hebben. Zij delen met al de leden van het gezin verschillende hutten en de opstelling van hun hutten heeft een speciale bedoeling. Er is er één voor de eerste vrouw, één voor de tweede en ga zo maar door. Ook is er een hut voor elke zoon. De mannen en vrouwen hebben verschillende hutten maar eten gezamenlijk. Ben heeft ons uitgelegd hoe een begroetingscermonie eraan toe gaat. Hierbij moet je op je hurken zitten en klappen en ondertussen verschillende begroetingen uitspreken. ’s Middags was het tijd om boodschappen te doen op de lokale markt. Kristal, een Amerikaanse vrouw die getrouwd is met een man van hier, ging met ons mee. Waar zijn we in vredesnaam beland hebben we verschillende keren gedacht. Het was 41 graden buiten, en dat dan nog uit de zon. Daarbovenop kwam de chaos en de geur van verbrand vlees en afval en alle mensen die je spullen opdringen om te kopen. We waren erg blij met Kristal omdat zij de prijzen kent van de producten, ze weet waar we het beste onze inkopen kunnen doen en ze heeft ons de weg naar de winkel gewezen waar we chocolade pasta kunnen kopen! Toen we weer thuis waren zijn we samen met Marion en haar kinderen Elizabeth en Joshua naar een lokaal dorpje geweest. Deze ervaring is moeilijk

in woorden te omschrijven maar de filmpjes en video’s die je kent van Afrika werden werkelijkheid. We werden ontzettend gastvrij ontvangen door zeker 20 kinderen en 2 vrouwen. De mensen wonen in de hutten zoals Ben eerder die dag al had uitgelegd. We mochten er binnen kijken en het is er verassend koel binnen, veel koeler dan in ons huis. Wat ook opvallend is, is dat de mensen zo eenvoudig leven maar zo vrolijk en gastvrij zijn. Iets waar wij zeker van kunne leren, al klinkt het cliché. Onderweg naar het dorp kom je langs een dam die zorgt voor een prachtig meer met een adembenemend uitzicht. De vrouwen uit verschillende dorpen lopen met grote tonnen en emmers op hun hoofden om water te halen uit het meer. Hoe ze die weer opgetild krijgen is ons een raadsel. Al met al hebben we veel beleefd vandaag en kropen we vroeg in bed, morgen zou het vroeg dag zijn..
Vandaag begon met een meeting met het ziekenhuis personeel. Er werd geopend met schriftlezing en gebed en een korte meditatie. Ook werd er gezongen. De meeting begon op z’n Ghanees ongeveer een half uur later dan gepland maar daar leek niemand moeite mee te hebben. Ben heeft er nog even goed ingepeperd dat de jongens ons niet zomaar huwelijksaanzoeken moeten doen, hij sprak uit ervaring dat je beter eerst een vriendschap kan opbouwen. Hij

dacht ons hier wel ongemakkelijk mee te kunnen laten voelen maar we zijn het inmiddels gewend. Jammer voor hem want hij houdt wel van mensen voor gek zetten, maar dat is wel leuk. Na de meeting werden we voorgesteld aan al het ziekenhuis personeel waarvan we de namen allang niet meer weten. Het is zelfs zo dat we onszelf soms twee keer aan iemand voorstellen zonder dat we het doorhebben. Gelukkig kunnen ze erom lachen, zij lijken tenslotte ook allemaal op elkaar hier. Als laatste werden we aan Mama Pi voorgesteld, die naam vergeet je dan weer niet zo snel. Ook vanwege haar verschijning. De beste vergelijking kun je maken met Big Momma (zie Google als je haar niet kent). Mama Pi is de hoofdverloskundige en zou ons inwerken, dan moesten we wel eerst onze uniformen aantrekken, en die lagen nou net thuis. Wij door het zand en in de brandende zon naar huis wandelen. We hebben meteen onze tassen gepakt en genoeg water, daar kun je niet zonder hier. De tassen waren gevuld met mutsjes en het medische materiaal dat we dankzij jullie giften uit Nederland hebben mee kunnen nemen. Terug in het ziekenhuis begon het gelijk goed. Er waren 2 vrouwen die zouden gaan bevallen. Bij de ene heeft Fennelien een infuus geprikt en de andere had bij aankomst 7 centimeter ontsluiting. Toen we het dossier bekeken bleek het om het vierde kindje van deze vrouw te gaan dus dan kan het vanaf 7 centimeter erg snel gaan. Dit was ook het geval. Na ongeveer 10 minuten had de vrouw volledige ontsluiting en heeft Louise de bevalling gedaan. Ondanks dat de navelstreng vast om het hoofdje zat was het een voorspoedige bevalling. De navelstreng kon goed worden doorgeknipt en toen werd de baby geboren. Een gezonde jongen! We zijn vergeten naar de naam te vragen door alle spanning die er van je schouders valt wanneer de bevalling goed gaat. Na een kwartiertje kon de moeder bijkomen in de kamer naast de verloskamer en van haar baby gaan genieten. Van een vader is hier geen sprake, die blijven lekker thuis. De moeder had vergeten om haar zeiltje op het verlosbed neer te leggen, vind je het gek met volledige ontsluiting. Mama Pi vond dit wel heel raar, ze heeft dit ook goed duidelijk gemaakt aan de vrouw. Voor ons was dit best wel een schok, je hoort je patiënten toch juist lief te behandelen, zeker na zo’n inspanning als een bevalling. Toen de verloskamer weer leeg was, is Louise een schoon uniform aan gaan trekken, die kunnen nogal vies worden na een bevalling ??. Fennelien heeft de rest van de patiënten overgenomen. Nadat ze 3 vrouwen had onderzocht had, bleek de derde al aan het bevallen te zijn. Omdat de buik zo groot leek was er vermoeden van een tweeling, dit klopte ook. De eerste baby lag in stuit en de tweede baby in hoofdligging. In principe kun je dan gewoon bevallen. De eerste baby kwam snel en alhoewel het de eerste echte stuitbevalling was van Fennelien, verliep het soepel. Totdat het hoofd geboren moest worden. Dit ging niet vanzelf, ook niet na de handgrepen die je dan uitvoert. Mama Pi nam het over maar het lukte haar ook niet. Na 5 minuten begon ze te schreeuwen om een dokter, het duurde alleen zeker nog 5 minuten voordat die op kwam dagen. De baby had dus als zeker 10 minuten vast gezeten zonder dat het hoofd werd geboren. De dokter heeft allerlei gruwelijke handgrepen uitgevoerd en uiteindelijk is het meisje bijna levenloos en spierwit geboren. Louise heeft snel de navelstreng doorgeknipt en met de stethoscoop geluisterd of er een hartslag was. Er bleek een hele lichte hartslag te zijn. Samen met Mama Pi en de baby is zij naar de operatie kamers gerend om met reanimatie te starten. Louise dacht dat de dokters daar het wel zouden kunnen, dit bleek niet het geval. Ze letten totaal niet op afkoeling, hebben geen goede maskers om de zuurstof toe de dienen, hebben geen idee van het ritme waarmee je reanimeert en waren hun stethoscopen kwijt. Louise heeft toen maar de leiding genomen en de reanimatie uitgevoerd. De anderen voerden de opdrachten van Louise uit. Na ongeveer 5 minuten hartmassage was de hartslag goed, de baby ademde alleen niet zelf. Dit heeft zo’n 3 kwartier geduurd. Ondertussen gaf Louise opdracht om de temperatuur van de baby te meten, die bleek 33 graden te zijn, ernstig onderkoeld dus. We hebben toen water gekookt en hier doeken in ondergedompeld. Deze hebben we boven een zeiltje op de baby gelegd zodat ze niet zou verbranden. Na een paar minuten was de temperatuur gestegen naar 34,1 graden. Nog te koud maar een andere manier om de baby warm te krijgen op een koude operatie kamer werd zo snel niet gevonden. Na ongeveer 3 kwartier moest de operatiekamer worden vrij gemaakt voor de moeder van de tweeling. Louise heeft de baby toen meegenomen en op haar

borst gelegd met allemaal doeken eroverheen. Bij zulke onderkoeling is huid-op-huid contact de beste manier om een baby op temperatuur te krijgen. Gelukkig ademde de baby zelfstandig tegen die tijd. Terwijl Louise met baby nummer 1 bezig was, was Fennelien bij de moeder van de tweeling gebleven. Het tweede kindje bleek nog heel hoog te zitten en het kindje daalde niet goed in. Na een uur gebeurde er niks en bleek na een aantal keer luisteren naar de hartslag van de baby, niks meer te horen. Dit aangegeven te hebben aan de mannelijke verloskundige, zei hij: ‘Ik luister straks wel even’. Dit gebeurde pas 10 minuten later en er bleek geen hartslag meer te zijn. Vervolgens werd er niks ondernomen. Na aandringen besloot hij toch de dokter erbij te halen. Deze hoorde ook geen hartslag meer en ging proberen om het kindje toch normaal geboren te laten worden. Dit was vreselijk om te zien, de vrouw had veel pijn, maar daar werd geen aandacht aan geschonken. Doordat er een taalbarrière is, kun je zo iemand niet geruststellen met woorden. Dit is heel lastig. Uiteindelijk werd toch besloten om een keizersnee te doen, dit kon rustig geregeld worden, want de baby was toch al overleden, zo zei de dokter. Het kindje werd uiteindelijk levenloos geboren en was geen hartslag meer te horen. Het kindje werd na de geboorte gelijk

weggereden. De moeder heeft geen kans gekregen om het nog te zien. Nadat de moeder klaar was na de keizersnee heeft ze voor het eerst het levende kindje gezien dat nog bij Louise lag te skinnen. Ze toonde er niet veel interesse voor. Toen ze op de zaal lag hebben we haar de baby gebracht en bij de moeder gelegd zodat ze warm zou blijven. De moeder leek weinig emoties te tonen, we weten niet goed of dit door de cultuur komt, haar uitputting of door het verlies. We hebben elkaar bijgepraat over wat er allemaal gebeurd was en er waren verschillende mensen die ons vroegen hoe het met ons ging. Wat een dag, dit hadden we vanmorgen totaal niet aan zien komen. Je kan zeggen dat we meteen in het diepe zijn gegooid. Morgen begint de dag weer om 8 uur in het ziekenhuis, we hopen dat het dan een andere ervaring wordt.
Liefs,
Fennelien en Louise