De hoogte punten van The Grampians

Mount Rosea
Terwijl mijn benen over de rand bungelen en ik een blik werp in de oneindige diepte van de afgrond, realiseer ik me weer dat ik eigenlijk een vreselijke angst voor hoogtes heb. Wat deed ik hier ook alweer, balancerend op het absolute randje? En –belangrijker- hoe klim ik van deze richel weer terug naar de top?
Na een bergopwaartse wandeling van 4,6km hebben we de piek bereikt van dit gebergte, dat voornamelijk uit rotsblokken bestaat. Ik heb mijn hoogtevrees al meerdere malen getrotseerd, maar heb het gevoel dat me nog meer uitdagingen staan te wachten.

Mount Rosea, zo heette deze reus in The Grampians, een enorm nationaal park ten westen van Melbourne. We waren op dag 2 van onze vierdaagse trip. Onderweg vanaf Melbourne -niet in acht genomen dat op Goede Vrijdag alle supermarkten in de staat gesloten waren- deden we gedwongen boodschappen bij 7/11, voor die avond en zaterdagochtend.
Goed voorbereid, zoals altijd.

Kamperen in het bos
Voor vrijdag en zaterdagnacht hadden we geen camping kunnen boeken. Dat betekende wildkamperen. In het bos, net uit het national park. Toen de tenten stonden, maakten de jongens de grond vrij voor een kampvuur. Franse Aurélien vond een emmer zonder bodem, die we als vuurkorf geruikten. Met het gaspitje van Kyle (USA) kookten we water voor onze instant noodles, die heerlijk smaakten om het kampvuur.
De maan was nagenoeg vol, en verlichte het hele gebied. We maakten een kleine avondwandeling, maar ik was erg moe, en halverwege besloot ik om terug te gaan. Kyle zei dat dit is hoe horrorfilms altijd beginnen. Hoewel ik die gedachte verdrong, liep ik nét iets sneller dan normaal, en was ik stiekem opgelucht toen ik in de tent lag. Niet dat zo’n laagje canvas een hoop bescherming zal bieden in geval van nood, maar toch.
Zaterdagnacht sliepen we op een andere plek in het bos. We waren die nacht getuigen van een ware maaneclips. Zover van de bewoonde wereld, is dat ontzettend goed waar te nemen. Toen er van de maan niet meer over was dan een zwarte cirkel met een rode gloed, waren er opeens overal sterren te zien, inclusief vallende.
Net toen ik bij Kyles tent stond om een paar extra lagen kleding te jatten, hoorde ik voetstappen in de bosjes. Terwijl ik met één hand de trui over mijn hoofd probeerde te trekken, trok ik een sprintje terug naar mijn tent. Sanne (Nederlands) stond haar tanden te poetsen en was niet enorm blij met mijn verklaring dat ik iemand door de bosjes hoorde sluipen.

Watervallen
Eigenlijk wilden we allemaal liever nog een nachtje in het bos slapen dan naar de camping, maar we hadden al betaald voor onze spot. Zo konden we de tenten in de ochtend opzetten, en hadden we voor de verandering buren.
We reden als eerst naar de Boreo lookout. Omdat half Melbourne hier aanwezig was, waren de parkeerplaatsen vol. Dat betekende een stukje lopen bergopwaarts. Een pickup truck stopte echter, en liet ons achterin zitten. Het uitkijkpunt was er weer één van over hekken klimmen en langs steile randjes lopen. Alles voor de foto’s!
Hierna stonden de McKenzie Falls op de planning. Dit was een flinke afdaling van zo’n dertig paar trappen. Van bovenaf kreeg je een goede indruk van de hoogte en kracht van de waterval. Eenmaal beneden aan de trappen, hopten we langs de rest van de toeristen en klommen Sanne en ik op een flink rotsblok. Een blik opzij zei dat Kyle ons alweer overtroffen had en ongeveer op ooghoogte hing met de waterval.
We wandelden een klein stukje, en besloten toen terug omhoog te klimmen, om nog één hike te kunnen doen voor zonsondergang. Mount William, met zijn top op 1167m, de hoogste berg van The Grampians. Het pad ernaartoe werd omschreven als ‘strenuous’ en ‘steap’. Het was inderdaad erg steil, maar op de top van deze berg hadden we een uitzicht van 360 graden over het park. We zagen de zonsondergang tijdens onze tocht naar beneden, want het begon flink af te koelen. Ook hadden we nog een ritje naar de camping voor de boeg, over het slechtste wegdek ooit.

Camping
Terug bij onze tenten, aten we noodles met ravioli uit plastic flessenbodems en lege noodlecups, met plastic vorken en messen van de McDonalds. Kamperen maakt je erg innovatief, vooral als je alle benodigdheden vergeet. Ik denk niet dat ik het ooit ga leren.
Onze buren hadden al een kampvuur gemaakt, dus we konden zo aanschuiven. Ik hoorde iets lopen in het donker, en kwam toen tot de ontdekking dat het wilde kangoeroes waren. Dat is nog steeds speciaal, na 1,5 jaar in Australië. Ik slaagde erin om er eentje te lokken, die aan mijn vinger snuffelde, tot de conclusie kwam dat ik geen eten had en toen weghopte.

Onze laatste stop, op maandagochtend, was uitkijkpunt The Balcony. De naam verklapt het al, maar dit is weer één van de befaamde ‘randjes’. Het begon wat mistig te worden, maar evengoed was er een prachtig uitzicht.
Helaas begon het vlak daarna te regenen dat het goot. We hadden nog één laatste hike willen doen, maar besloten in plaats daarvan naar huis te rijden.

Meer informatie:
http://www.grampiansnationalpark.com/grampians/national/park/attractions.asp

Foto's
1-5: Mount Rosea; 6,7: kamperen; 8,9: McKenzie Falls; 10,11: Boreo Lookout; 12: sterrenhemel (fotocredits gaan naar Kyle); 13: Mount William