Als ik zo terugkijk op de eerste weken, had ik niet verwacht dat ik deze stad zo leuk zou gaan vinden. Het laatste dat ik schreef, is dat Melanie gauw zou komen en ik net was gestart met werken. Inmiddels werk ik alweer een tijdje voor deze mensen, en ik beschouw ze al bijna als mijn eigen familie. Wanneer ik binnenkom, krijg ik een dikke knuffel van de meisjes, en schrik ik weer van hoeveel de tweeling al gegroeid is. Ze zijn nu 9 weken oud, beginnen je echt aan te kijken en lachen heel veel. Ik moet ze nu een weekje missen, omdat ik morgen naar Tasmanië vlieg. Hier ga ik rondreizen in een minicamper met een tent op het dak, samen met drie Britten. Waaronder Steven en Haydn die ik nog uit Brisbane ken en wie nu in Melbourne zijn. Dat wordt natuurlijk één groot avontuur.
We hadden vorige week een complete reünie hier. Ik had de jongens al zes maanden niet meer gezien, en het is zo gezellig dat ze hier zijn. Ik liep op een gegeven moment met Steven een 7/11 in, en prompt liepen we in de armen van Wayne, die jullie misschien nog wel kennen als de onderbroekendief uit Somewhere To Stay (het hostel in Brisbane). En hij is naar Melbourne gekomen samen met een andere jongen uit Brisbane, via wie ik mijn nieuw huisje gevonden heb. Mijn ondergoed is veilig, want Wayne zit in een ander huis.
Na mijn gedeelde appartement met de antisociale huisgenootjes, mocht ik een maandje in Sannes appartement terwijl zij op vakantie was. Echter afgelopen vrijdag kwamen zij en Bryan terug, en nu zit ik in een huis met twaalf huisgenootjes. Íets minder luxe dan in je eentje in een appartement, maar ik heb een dak boven mijn hoofd, dat is het belangrijkste. En op zich is het best gezellig. Mijn kamer is praktisch in de keuken, wat tevens het verzamelpunt is, dus aan nachtrust ontbreekt het helaas nogal. Je kunt natuurlijk niet te veeleisend zijn. Als ik terug ben van Tasmanië, ga ik wel weer op zoek naar wat anders.

In de tussentijd heb ik behoorlijk wat roadtrips gemaakt, omdat ik steeds de auto van de familie mocht lenen. Philip Island was erg mooi, op ongeveer twee uur rijden van hier. Uitgestrekte stranden, boerderijen, en plaatsen waar je onder andere pinguins en zeehonden kon bekijken. En ook Mornington Peninsula national park was prachtig. Dit is ten zuiden van Melbourne, en loopt richting de oceaan. Het is bijzonder om zulke mooie natuurgebieden te hebben, relatief zó dicht bij de stad.
Brighton Beach was ook een van de uitstapjes, met alle gekleurde strandhuisjes, welbekend onder toeristen. Ik was om 7 uur ’s avonds klaar met werken, en reed toen door naar het strand. Het was 35 graden, en wanneer je uit het water kwam, voelde de lucht aan alsof je een oven opendeed, zo warm. Een memorabele avond. Zulke temperaturen hebben we nog maar één keer gehad. Momenteel is het vrij koel voor de tijd van het jaar. Dit is geen klacht, hoor, want weer als dit in januari is natuurlijk een droom die werkelijk wordt.
Ook heb ik een hele hoop nieuwe mensen leren kennen, wat maakt dat ik me hier steeds meer thuis voel. De meesten zijn Au Pairs, maar ook is er een groep genaamd Newbies in Melbourne, die veel uitjes organiseren voor mensen die –de naam zegt het al- nieuw zijn in Melbourne. Ik ben inmiddels op een punt dat ik bekenden tegenkom in winkels en op straat. Toch leuk, na amper drie maanden in zo’n grote stad.

En dan is het nu tijd om mijn oordoppen in te schroeven, mijn slaapmasker vast te lijmen, en vier wekkers te zetten, (ik heb tegenwoordig weer een echte wekker, als aanvulling op mijn telefoon) aangezien ons vliegtuig vertrekt om half 7 in de ochtend.